Amsterdams minne-beekje. Deel 1

Herders Claegh-Liedt

Op de wyse: Treet rasjes myn voeten, &c.

VLiedt heen swoele winde // door luwe Linden,
Seght mijn Beminde // Lief Laura soet,
Hoe Tyter sucht // om dat sy vlucht,
Als moed'loos sonder reen,
Noyt heeft mijn zieltjen meer angst geleen'

2 Ey wilt haer doch vraghen, haer droevigh klaghen,

Waerom verslaghen // zy eenigh sweeft?

[p. 128]

 

Heb ick misdaen // 'k wil knielen aen,

 

Haer waerde voeten neer,

 

Eer ick mijn Lauraes by-zijn ontbeer.

 

3 Komt schildert na 't wesen, soo hoop als vreese

 

Hoe hoogh geresen is Tyters min,

 

Schaterd seer luyd aen Laura uyt,

 

Die my dus quynend laet

 

In een bedruckt, ellendighe staet.

 

4 Ghy Nymphen, Najaden // vlieght onversaden

 

Door telgh en bladen // van 't groene wout,

 

Tot dat ghy vint // die my verwint,

 

Die Laura Velt-Goddin,

 

Seght dat mijn lyden neemt eerst begin.

 

5 Leght haer doch te voren // de diergesworen

 

En hoogh-geboren // be-eede trouw,

 

Die sy op 't Landt // my aen myn hant

 

Bevestighden int groen,

 

't Geen deed mijn hertjen in minne voen.

 

6 Hoe nu, wat voor Dieren, gints komen swieren

 

Soo woeligh tieren // onder de blaen?

 

Och, wat gedrangh // my wert soo bangh

[p. 129]

 

My dunckt 't mijn Laura ist,

 

Of heeft het keurigh ooghjen gemist.

 

7 Ach boomen, Warande, en ist geen schande

 

Dat sy met bande // swaer schijnt belast,

 

Kom, kom mijn hart, 'k verlicht u smart,

 

'k Bevry u vande pijn

 

Laet Tyter doch u eenighste zijn;

 

8 Ick buygh voor u neder // ach geeft my weder

 

Vw' weermin teder, o Laura Maeght,

 

Ach, Tyter, ach, u groot geklach

 

Heeft soo ontroert mijn ziel,

 

Ick als slavinne nu neder kniel.

 

9 Vergeeft my o schoone, 't ontrou betoone

 

En wilt beloonent my Herder waert,

 

Lauraes gemoet // een straffe boet

 

Heel strengh om t'vluchten groot;

 

't Geen my aendoet doch een wreede doot.

 

10 Neen, neen Herderinne // ick hou u minne

 

Laet ons beginnen // de Echtens bandt,

 

Ach! leeft gerust // nu eens ghekust

[p. 130]

 

Tot ware blijck en trou

 

Wort Tyter Man, en Laura mijn vrouw.

C. Colevelt. Een in't hert.