Amsteldamse vrolikheyt

Vervult met Veel'erhande gesangen, en Nieuwe Voysen

Op 't vertrek van I. I. B.

Stemme: Het vinnig stralen van de son.

E ylaes! wat ongewoone lust
Mijn Nimph heeft ingenomen,
Dat sy van Amstels blijde Rust,
Spoet na des Ifels Stroomen.

[p. 231]

 

2 Heeft 't al-vervullende gewelt,

 

Der ongetoomde golven,

 

V ted're sinnen niet onstelt?

 

Noch 't hertj' in vrees bedolven?

 

 

 

3 Wanneer het Cristalijne nat,

 

Met vreesselijke slagen,

 

Dan voor, dan achter 't kiel bespat,

 

Wie sult gy konnen klagen.

 

 

 

4 Wanneer van 't Roos' beschamend' root,

 

V net besnede wangen,

 

Door Thetis kracht worden ontbloot,

 

En met doot-verf behangen.

 

 

 

5 De brakke-traentjes vlieten van

 

De hert ontstekend' oogen;

 

Geen van dees' tegenspoeden dan,

 

Tot blijven u bewoogen.

 

 

 

6 Sergistis, Kroost, uyt 't vier getal,

 

Sent-Auster, sonder woeden,

 

Die met een aengenaem geschal,

 

De wemelende vloeden

 

 

[p. 232]

 

7 Doet scheuren door de snelle vaert,

 

Der dicht-bepekte lagen;

 

Op dat mijn Engel blijft bewaert

 

Voor Noodlots droeve vlagen.

Daelt.