Amsteldamse vrolikheyt


Pyramus, en Thisbe.
Toon: Courante messieurs D E nare nacht was geen belet Voor Thisbe, om'er Lief, die sy had dagh geset, Te soeken in het Aekelijke Wout, Dat menig kloek gemoet verbrout, By een Fonteyn daer soe verkooren, Om d' een des anders liefd' te hooren.
[pagina 218]
Maer eer sy quam was sy verlooren. 2 Vermits terwijle sy hem wacht, Een Leeuwen Moeder haer een groot vrees aenbracht, Sy liep verbaest in een verhoole hoek, En in de vlucht stroyd' sy de doek Daer meed' haer hayr was opgebonden, Die Pyramus we'er heeft gevonden, Die meende doen sy was verslonden 3 Van 't felle Beest, dat doen hy quam, Op 't snelste dat het kon, sijn loop ter Boswaert nam: O! seyd hy doen, 't is wis, wis mijn Lief is doot; Wat ramp, wiens wee, wat harde stoot Is by mijn onluk te gelijken, De doot kan my nu niet ontwijken, Ik sal mijn trouwe liefde yken 4 Met dese stempel: en soo voort Neemt hy sijn eygen kling, daer hy hem me'e vermoort: En soo sijn ziel het schoone lichaem liet, Quam Thisbe, die soo haest sy siet Pyramus geest de romp begeven,
[pagina 219]
Een eynde maekte van haer leven: Dit heeft de trouwe liefd' bedreven. M. F. Besteben.