Amsteldamse vrolikheyt

Vervult met Veel'erhande gesangen, en Nieuwe Voysen

[p. 13]

De klagende
Casander,
over de breeckende vrindschap
van
Damon.

Toon: Gy heyligheden, &c.

HOe lang sal ik de lucht met klagt op klagt vervullen:
En schreyen Hemel hoog over d' afkeerigheyt,
Die my u stuersheyt weyt?
Seg Damon, seg wanneer mijn suchten enden sullen?

2 De kruyden en 't geblomt,de loover-rijke bommen,
Gaen swanger van den dauw die 'k uyt dees oogen giet,

[p. 14]

 

't Welk in een Zilte vliet

 

Vervoremen 't Cristal van Acis Water-stroomen.

 

 

 

3 De Rotsen slaen te saem, en buygen hare toppen

 

Als tuygend, dat mijn klaght haer tot me-warigheyt

 

Beweegen, schreyt, ey schreyt;

 

Vermidt dit hart alleen blijft ysigh voor dees droppen.

 

 

 

4 Heeft niet, ô Ægri, Soon door vinger-dans bewoogen

 

Het Stigiamse Hooft? doen hem de lieve ziel,

 

Sijns Euredies ontviel?

 

Waerom blijft gy alleen verbastert van medoogen?

 

 

 

5 Heeft eer niet Romas Ieught de redeloose Dieren

 

Bewoogen door haer klaght, en deerelijck gesught,

 

Die echter dese vrught?

 

Op-koesterde niet 't sap haers toomeloose spieren.

 

 

 

6 Doch 't schijnt dat gy alleen de ongevoeligheden

 

Bemachtigt hebt, to spijt der Goden altemael,

 

En juyst een hart van stael

 

't Welk, doof is voor den galm mijns over-droeve reden.

 

 

 

7 Waerom hebt gy ô Goon mijn niet die macht gegeven

 

Dan ongevoelikheyt, die dese ziel besit?

 

 

[p. 15]

 

Of is, mijn wreede dit

 

Tot eenen kranker-wrom gegeven in dit leven.

 

 

 

8 Soo stort een kort vervolgh van nachten op malkand'ren,

 

Besluyert Phœbus hooft met helse duysternis;

 

Dat ik 't gesichte mis,

 

Van hem die vrinschaps-bant doet scheyen van den and'ren.

 

 

 

9 Gunt my ô groote Goon, ik dees genegentheden

 

Mach dooven tot een spijt mijns selve kreetse Godt,

 

Op dat my 't wreede lot

 

Niet varder, tot mijn hoon, met voeten komt te treden.

Fuyter de Lion.