Amsteldamse vrolikheyt

Vervult met Veel'erhande gesangen, en Nieuwe Voysen

[p. 10]

[Astrea (al droomend') began]

Stemme:
Object dout les charmes si doux.
Ofte: Och apis, apis och.

ASTREA (al droomend') began
In soete rust al dus te spreken:
o Waerde Amintas, 'k en kan
V langer met mijn Min versteken,
Gy segt, dat Astrea u doot;
(Hoe wel sy 't niet en doet)
Doch soo gy sterven moet
Begraef u in mijn schoot.

2 Al swoegende sweegse, maer ach!
Twee Satyrs al haer klagen hoorden;
Die sprongen, met vreugd voor den dach,
Om haer verliefde Eer te moorden.
Maer siende soo schoone mont,
Haer fray besnede le'en,

[p. 11]

 

Soo veel bevallijkhe'en,

 

Wiert elk om 't eerst gewont.

 

 

 

3 De splitte-koots raekten in twist:

 

Geen Bokx-voet wou sijn tweede lij'en.

 

Cupido gebruykten sijn list,

 

En brocht hun hart aen 't woorden strij'en,

 

Van 't schelden quam 't op een slaen;

 

Ia swoeren in die noot,

 

Malkander eer de Doot,

 

Als 't Nimphjen af te staen.

 

 

 

4 Vrou Venus aensiende dees' noot,

 

Wiert met Astreas ramp bewoogen:

 

Haer heylige handen ontsloot

 

De sorgeloose Maegden oogen.

 

Sy siende wat haer was bereyt:

 

Vluchten gelijk een pijl,

 

Soo dats' in korten wijl

 

Was in versekerheyt.

 

 

 

5 Die moedige Satyrs, verwoet,

 

Vergeefs hun bloet en moeyten spilden.

 

 

[p. 12]

 

Veranderden haest van gemoet,

 

Toen sy Astrea wekken wilden,

 

Op dat sy sou keuren haer wil.

 

Maer siende niet als 't gras,

 

Dat doen gelaten was,

 

Vervloekten het verschil.

Men siet wel veeltijts, twee om 't Meysjes Minne strijden,

Die hun ten laetsten noch met nietmendal belijden

I. Nooseman.