Amsteldamse vrolikheyt
(1647)–Anoniem Amsteldamse vrolikheyt–
AuteursrechtvrijVervult met Veel'erhande gesangen, en Nieuwe Voysen
[pagina 5]
| |
Stemme: In 't voorjaer, een Auroor brak uyt.
DE middagh-Son gaf geen gebloos,
't Scheen of den Hemel schreyden,
Wanneer de Brittten-lantse Roos
Van 't Hollants-Hof verscheyden.
Het Capitool vergaerde niet;
Elk een scheen uyt-gelaten,
Toen sy Arcadia verliet,
| |
[pagina 6]
| |
Doots treurden alle straten:
Behalven in het Noorder end,
Daer was 't, of Vestaes kolk
Van Kadmus tanden had gebaert
Een machtich leger volck.
2 De Duynen hippelde van vreughd,
Tot aen Neptunus Oever.
De Zee en Strant, 't was al verheughd,
En niemant wasser droever,
Dan laes! de Koninklike Bruyt,
(Door Moeder-sucht bewoogen)
Goot meenichte van tranen, uyt
Haer hemels-blaeuwe oogen:
Sy kon haer Moeder niet na strant
Geleyden, door den Rou,
Om datse haer in sterflikheyt,
Niet meer beoogen sou.
3 Soo was de schoon Polexena,
Met herte-wee omvangen,
Als men haer Moeder Hecuba
| |
[pagina 7]
| |
Trok van haer bleeke wangen.
Of als de Griexe Isigeen
Haer hert van droefheyt drukte,
Als men haer tegen recht
En re'en uyt Moeders armen rukte:
Soo wert de half ontlooken Roos
Door Moeder-scheyding flau,
En storte, langs haer lely vel,
Een Hemels silvre dau.
4 Maer 't Helden puyk, van Nederland,
En Hollands oudsten Adel,
Gekroont met deugden, en verstand,
Braveerden op den zadel:
En brachten soo de Britten prael,
(Omringt van Edelingen)
Door drang van yser, en van stael,
Daer haer de Goo'n ontvingen.
De seven Goden die de Vloet
Beploegden, met hun kiel',
Die namen in 't beschut, en scherm,
| |
[pagina 8]
| |
Haer Koninklikke ziel.
5 Aen strant stont Mars in eenen schulp,
Den Zee-Godt daer besijden,
Die bood haer aller Goden hulp,
En vroom voor haer te strijden.
Maer toen God Mars sijn afscheyd nam,
En dat de Zeylen spanden;
Sagmen de Brontes vier, en vlam,
Met pik, en sulfer branden.
De Nimphjes wensten haer goe reys,
En vlakke voor de wind,
Op dat Sy haestig komen mogt
By die, die haer bemind.
6 Dit wiert van Æolus verstaen,
Sijn Winden ging hy toomen,
Van den Bataefse Oceaen,
Tot aen Brittanjes stroomen:
Behalven een Noord-ooste koelt,
Die haer op Thetis wagen
Heeft aen Neptunus boord gespoelt,
| |
[pagina 9]
| |
Dat het de Tritons sagen,
Die lustig Trompten aen de Strant,
Op 't Donderen van 't musquet,
Tot dat se in Æmalia,
Wierd, uyt de schulp, geset.
7 Vulkaen der Goden Wapen-Smit
(Door Cipres min beschonken)
Poogd' d'Edele Venus van de Brit,
Star-oogend', na te lonken.
Iupijn die hier vermaeck in vond,
Spoog drymael Vyer en Donder.
Soo dook de Britsen avond-Son,
Door Argus oogen onder.
Terwijl Apollo glansig hooft,
En 't eenig Werelts oog,
Van den Bataefse Horisont,
N a d' Antipoeden toog.
J. Volhart.
Volhart in Liefde. |
|