Amsteldamse vrolikheyt

Vervult met Veel'erhande gesangen, en Nieuwe Voysen

[p. 16]

Sonnet.

DE gaven die volmaakt besitten uwe leên
Zijn gadeloos, en onuytsprekelik van waerden
U oogen, trots de Son beschitteren de aerde,
En brengen ons den dagh als Delos God beneên.

U lippen als korael, den dageraet beschamen:
Ja doen Auroor van schaemt, verbleeken van gewaet,
Gy tart de Schuym-Godin in schoonheyt, uyt 't gelaet
Uw's Godtheyt, wy den dagh voor vast en seker ramen.

[p. 17]

 

U juyst gevormde leên, en tooversieke lach,

 

Souden een Timons hart dat noyt liefd' kon noch sagh

 

Door-grieve, wen hy quam u schoone Maegd belonken.

 

 

 

Laet u verwond'ren niet mijn waerde Afgodin,

 

Dat ik voel gequetst, ontsteken in u Min,

 

Ja soo, dat ik van Min ben dartel en brood-dronken.

 

 

Fuyter de Lion.