De Amsterdamse gaare-keuken, met den blyhertigen op-disser

[p. 58]

Nieuw Lied van een Jongeman en een Jonge Dogter.

Stem, Als 't begint.

HEt was een jonger held,
Zijn hert was hem gesteld,
Na een Ionkvrouken schoone,
God groet u Ionkvrouw fijn,
Gy staet in 't hert van mijn,
In 't hert spand gy de kroone.

Ionger held laet 't vryen staen,

Het is voor u gedaen,
gy kund my niet verheugen
Een ander moet dat zijn,
dat zig vertrouwet mijn
Gy moet wat langer heugen.

Ionkvrouw spreekt niet zo stout;

't Gebeurd wel meenig fout,
Dat hooge bergen dalen,
Al staen u Rooskens fier;
De rijp kan komen schier,
Vernielen 't al te malen.

Mijn rooskens zag ik staen,

Die zyn zeer wel gedaen!
Zy staen op groene struiken,
Al quam de rijp op een nagt!
En beneemtse haer kragt,
Nogtans zuld gyse niet pluiken.

Een weinig tijds na dien,

Heeft men haer treuren zien,
Zy heeft consent gegeven,
In haer Liefs armkens blank,
Ley zy een tijd niet lang,
dies magse treurig leven.

Nu zegt mijn Ionkvrou fijn,

waer nu u Rooskens zyn,
die ik niet moeste pluiken!
Te niet zijnse gebragt,
Vergaen is al haer kragt
Sy staen op dorre struiken.

Mijn ongeluk en d'eer,

Heeft mijn bedroevet zeer,
Lief wilt my verlaten,
Een woord had ik gesegt,
dat gy my in schande legt,
Lief wat mogt u dat baten.

Ionkvrouw gy sprak zo stout,

In hoogmoet menig fout,
't woord namaels wel gewroken

[p. 59]

 

Ik bood u trou en eer,

 

Doe dogt het u meer,

 

Nu is 't u opgebroken.

 

Het is wel mijne schuld,

 

Nu hebt met mijn geduld,

 

Verschoond mijn u ter eere,

 

Ik was jonk en slegt,

 

Ik verstond de saek niet regt!

 

Des roud mijn liefde so seere.

 

Had hy 'r verstaen in goed,

 

Doe ik u trouwe bood,

 

So had gy eer verkregen,

 

Nu isser nied geschied,

 

Nu leefd gy in 't verdriet

 

Nu is 't my niet gelegen.