De Amsterdamse gaare-keuken, met den blyhertigen op-disser

[p. 56]

Het droevig afsterven van den Herder Coridon, en de Herderinne Zilvia.

Voys, van de Quesel.

Zilvia

WAer blijft mijn Herder?
Het is al meer dan tijd,
Ik ga al verder,
Als hy mijn had geseyd,
de tijd is lang voor-by,
daer ik sou in de wey,
hem met mijn schaepjes wagten
Of sou dien herder vry,
Mijn gunst veragten.

Mijn dunkt van vere,

Sien ik zijn Schaepjes staen,
wat mag hem deeren,
Mijn hert is seer belaen
Ik drijf mijn ve met spoed,
Langs een klaer watervloed,
Tot ginder aen de heggen,
Daer ik mijn Coridan
In slaep vond leggen.

Ik sal gaen weyden,

Myn Schaepjes aen de bron.
Langs de groen heyden,
En laten Coridon
slapen in rust en vree,
Nemen zyn Schaepjes mee,
Tot dat ik weer sal komen,

Coridon.

O soete dromen!

wat baerd gy myn al pyn,
Ik ben vol schromen,
waer of myn Schaepjes zyn,
waer is myn Silvia;
Ik zal haer soeken dra,
Of ik daer niet kan vinden;
Hier in het groene dal,
Onder de Linden.

waer dat ik dolen,

Ik vind mijn Schaepjes niet,
Sy syn gestolen,
wat leed is myn geschied,
Myn Silvia myn bruid,
Is ook te velden uit,
Misschien te saem verslonden,
door 't vinnigen gebied,
Als moede honden

[p. 57]

 

Nu wil ik sterven,

 

Ik mis mijn vee en bruid

 

Mijn hert af kerven,

 

Ik neem een vast besluit,

 

En wil mijn met het swaerd,

 

Hier vellen neer ter aerd,

 

Hy heeft syn hert doorsteken,

 

Onder de Lindeboom,

 

Is hy besweken.

 

Zilvia.

 

Ik wil gaen keeren,

 

Of Coridon ontwaekt

 

Daer ginder veeren,

 

't Schijnd of mijn droefheid naekt,

 

Eylaes ik sie de bron,

 

daer lag mijn Coridon,

 

Met 't swaerd nog in sijn sijden,

 

Moest gy O Herder soet!

 

om mijn dit lijden.

 

Den stervenden Coridon.

 

Ik ben verslonden,

 

En door de dood gewond,

 

Met diepe wonden,

 

Om dat ik u niet vond,

 

om u heb ik mijn bloed,

 

Gestord uit liefde soet,

 

Coridon sluit sijn oogen,

 

Syn doode mond beklemd,

 

Syn hooft gebogen.

 

Zilvia.

 

Myn Herder trouwe,

 

Sterft gy de dood om myn,

 

dat zal mijn rouwe,

 

Ik leef in zware pyn,

 

Ik wil op staende voet,

 

Storte myn laetste bloed,

 

En als u Herderinne,

 

Mee sterven om u myn lief,

 

Uit zuivere minne.

 

Sy heeft genomen,

 

Het Swaerd wat droeve smert,

 

Heeft het met schromen,

 

Gestoken in haer hert,

 

En viel daer by die bron,

 

Neder by Coridon,

 

Onder de Linde bladen,

 

Al waer sy alle by

 

de doodsnik laden.

 

De Schaepjes dwalen,

 

Alleenig op het veld,

 

Door bos en dalen,

 

Sy waren heel ontsteld

 

En droevig om de dood,

 

Van haer Herder minjoot,

 

En hare Herderinne,

 

Die t' saem verstorven sijn

 

Uit suivere minne.