De Amsterdamse gaare-keuken, met den blyhertigen op-disser
(1736)–Anoniem Amsterdamsze gaare-keuken, De–
Auteursrechtvrijop een nieuwe Voys.
OCh mijn Engel vol waerde?
Mijn troost op der aerde,
Gunt mijn het ja woord,
mijn smeken verhoord,
Geeft mijn dog u trouw,
Of ik sterve van rouw,
Og help me,
Overschoon Ionkvrouw.
Heele winter nagten,
Heb ik na u staen wagten
in den hagel ende wind,
Mijn oogen verblint
Mijn kaken bennen blouw
Begrieseld van de kou
En dat om uwent wille
overschoon Ionkvrouw.
De vensters en de deuren
Die schynen te scheuren,
Sy tieren zy rasen,
De vensters en glasen
En og maegd sonder genaed,
Uwen dienaer die vergaet,
en die hier so alle nagten,
Voor jou deurtjen staet.
Aen schoud eens mijn oogen,
Hoe kend gy 't gedogen,
Die voor u leken,
Als twee water beken,
Mijn jeugt die verdord,
Door de traentjes die ik stort,
Maer gy o wreede Vrouwe,
Noit beweegt en word.
| |
[pagina 60]
| |
Al wou gy mijn geven,
Een Konings leven
En om u te verven,
Veel liever wil ik sterven,
Als van u te zijn ontbloot,
Mijn liefde is te groot
En og troost mijn!
En og troost mijn,
eer dat ik sterf de dood.
Mijn voeten ende handen,
Van liefde staeg branden,
En mijn hert dat is ontsteld,
overschoonste beeld,
Want u oogen als Christal,
U stem vercierd het al,
Een mondje net volpresen
Met een zoet tael.
Mijn lief gy doet my sterven,
als ik niet be-erven,
U blanke borsjes rond,
Met uwe soete mond,
U kaken lely wit,
en u tanden baden dit,
Een Lighaem net volpresen,
Dat een ziel besit.
Iud sal getuigen,
de Godinnen moet buigen,
Van u volmaektheid schoon,
Tot spijt van al de Goon,
ey lieve hoord mijn klagt,
Mijn lief ik word verkragt,
De geest die moet ik geven,
Cupido met mijn lagt.
Met smeken en vleyen,
kan ik niet beyden,
ik sterve door smert,
Van liefde in mijn hert,
Mijn leven is gedaen,
na 't graf so moet ik gaen,
adieu mijn lief gepresen,
Die als een rots blijft staen.
Tot eer van mijn beminde,
So sal zy bevinde
Hoe dat ik uyt een steen,
heb doen houwen alleen
Haer volmaekte leden net,
en by mijn graf geset
Daer mijn dorre leden rusten,
Als mijn Lief daer op let.
|
|