De Amsterdamse gaare-keuken, met den blyhertigen op-disser
(1736)–Anoniem Amsterdamsze gaare-keuken, De–
AuteursrechtvrijVoys: Jonkmans trekt uyttermuyten.
Dogter.
VRouw Moeder ik wil paren!
'k ben oud genoeg van jaren;
En wild my wel verstaen,
Want den besten tijd komt aen,
't Is een Ruiter die my vrijd,
'k wil met hem trecken na de strijd
Dan ben ik uit de pijn,
't Is verdriet te sijn:
| |
[pagina 10]
| |
Moeder.
Gy sijt maer vijftig jaren,
mijn dogter laet dog varen,
den Ruiter met sijn peerd
want gy bend my lief en weerd,
wat sult gy in 't Leger doen?
Door so een jong en teer fatsoen:
doet vry na mijnen raed,
Er gy u te laet beklaegt.
Dogter.
Og moeder ik sal 't wagen,
in bloeijen van mijn dagen,
en trecken uit de de Stee,
en gaen met den Ruiter mee,
Want in den krijg wort men ge-eerd:
En hy heeft mijn dat geleerd:
Dat ik met desen held
eenen Somer wil na 't veld.
Moeder.
Margriet wat zult gy maken,
daer de Kanonnen kraken
neemt liever een man,
die een deftig ambagt kan,
dan kund gy nemen u pleysier,
want in den krijg is veel getier,
't Is wel een droef bedrijf,
die wil zijn een Ruiters wijf.
Dogter.
Hy is so een braven keerel,
Vrouw moeder als een peerel,
En daer toe blond van haer,
en hy is maer agtien jaer,
Wat sijn de Ionkmans in de stad?
Een ruiter weet van dit of dat,
En hy my so bemind,
Of ik waer een Konings Kind.
Moeder.
De liefde sal verdwijnen,
Margriet in duisend pijnen,
met slagen in overvloed,
siet vry voor u wat gy doet:
Hoe zult gy nog beladen zijn,
met het Rapier en Karrebijn,
Wanneer de minnelust
Van den Ruiter is geblust.
Dogter.
Ik sal hem niet verlaten,
Om duisend schoon Ducaten,
Want de liefde is so groot,
Al sloeg hy myn half dood,
En wild mijn reden wel verstaen,
Ik heb van hem zijn trou ontfaen,
't Is een so braven gast,
die op sijnen dienst wel past.
| |
[pagina 11]
| |
Moeder.
Margriet ik ben verslagen,
En 'k moet u nog eens vragen,
Wilt gy blyven by my,
voor een kleed van louter zy,
En een toere navenand,
En op u borst een diamand,
Wild by my blijven thuys,
daer toe een diamante Kruys.
Dogter.
Og neen moeder verheven,
den ruiter staet geschreven,
Vast in mijn teer gemoed
Houd vry al u geld en goed,
Want uwe praet ben ik al moe
Adieu ik trek na 't leger toe,
daer mede trok Grietje los,
met de ruiter uyt den Bos.
|
|