Het eerste deel van de Amsterdamse mengel-moez

[p. 55]

Stemme: Ie vousdrois bien, ô Cloris.

NU wijckt een Zon, uyt Amstels hooge wallen,
Die eer door glans mijn harte heeft doorstraelt.
Nu daelt mijn Zon, en laet haar straelen vallen,
By 't Jofferschap daer niet dan d'Adel praelt.
Nu daelt mijn geest, en staet niet meer te erven,
Dan dat zy troost en hoopeloos moet sterven.

Wat Minnaers hert, helaes! zou zich niet buygen

Tot treuren, wen zyn Minneres vertreckt
In ballingschap, mijn zuchten zyn getuygen,
Hoe zy daar door mijn hart tot rouw verweckt.
Nu daelt mijn geest, en staet niet meer te erven,
Dan dat zy troost en hopeloos moet sterven.

[p. 56]

 

Het vluchje van de Cuysche D'aphne baerde,

 

Noyt in Appolloos hert meer droef'nis.

 

(Schoon zy in 't loopen vast bleef aen de aerde.)

 

Nu dat ick mijn Goddin in wanhoop min.

 

Nu daelt myn geest en staet niet meer te erven,

 

Dan dat zy troost en hoopeloos moet sterven.

 

 

 

M. Nauta.