Het eerste deel van de Amsterdamse mengel-moez

[p. 8]

Lauwer-krans,
Op 't Verjaaren van mijn Spits-Broeder D. Questiers.

EEN gloed van blydschap voelden wy van binnen,
Toen Broeders-liefd, ondekte u lieve-mondt,
Op sulk een galm, docht ons dat Febus stondt
In 't midde van de negen Zangh-godinnen.

Zijn Majesteit omgloord, ons duffe zinnen

Die, schoon eerst van het jeugdich t'ongebladt
Geprickelt, voelde nu het zilverig-nat;
Dat moedichde ons om jetwes te beginne.

[p. 9]

 

Dies zochte wy, een Lauwer t'uwer eere

 

Te passen, om u hooft, ô Jongelingh!

 

En Kransen, dat met loof: terwijl ik zingh

 

Uheuse-deughd, die noit moet van u keere.

 

 

 

De bend van Hilicon, die zal u daaden

 

Steets te gemoed u voeren op dien dach

 

Wen u geboort met Jarelijksche lach,

 

Tot Moeders vreughd', met deughd die komt belaade.

 

 

 

Wy vinden ons verplicht aan uwe zeden,

 

Van velerley genote heusche, deughd

 

U trouwe aard vol goedheidt, zoete vreughd,

 

U open-hart en geest vol schranderheden.

 

 

 

Dies wy u hier met maat-gezangh ontmoeten

 

Als overtuighd, met schaamte in 't aangezicht,

[p. 10]

 

En kroonen u met nedrich slecht gedicht,

 

Om, eenichsints erkentenis te boeten.

 

 

 

K. Kool.