Het amoureuze lusthof, of 't vervolg van Thirsis Minnewit
(1719)–Anoniem Amoureuze lusthof, of 't vervolg van Thirsis Minnewit, Het–
AuteursrechtvrijVoys: Waar is 't Fortuyn nu ras.
WAt heeft de dolle Min,
Al groote droefheyd in,
Gelyk ik zal verhalen in dit Lied,
een zaek die korts tot Parys is geschiet,
Hoe dat een Iuffrouw schoon,
Seer magtig rijk en aller Maegden Kroon,
| |
[pagina 81]
| |
Vermaerd van stam voor al de wereld,
Was haer goed Geslagt,
By yder groot geagt.
Dees jonge Iuffer teer;
was vol van deugd en eer,
om haer schoonheyt was zy wel gezien,
zy wiert bemint van veele Edellien,
die haer met hert en zin,
De Trouw aenboden,
uyt opregte min,
Sy wiert versogt,
schier alle dagen,
Om in eer en deugd,
Te wesen by de vreugd.
Een jonge Edelman,
die sprak haer Vader an,
of hy mogt trouwen met zyn waerde Kind,
Dien hy van herten boven al bemind,
wy zyn nog Maegschap goed,
So blyft ons Vriendschap dan in goed en bloed,
De Vader sprak de trouw te dwingen,
dat baert veel getreur
Ik geen mijn Dogter keur.
De Vader wijs en goed,
sprak tot zijn Dogter soet,
Wyl gy nu staeg verzogt wort tot den Trouw,
Neemt keur van een die gy wil zijn ten Vrouw,
Sie daer's een Diamand,
Geeft s'hem die gy bemind op Trouw te pand,
So kunt gy u in d'Egt begeven,
En leven te zaem,
In Liefde zeer bequaem.
De dogter op dit pas,
die haer de liefste was,
Gaf zy haer hand en schoone Diamant,
ontfong van hem ook weder Trouw te pand,
Waer op dees Ionker ziet,
Uyt liefden haer terstont een kusje bied,
Verheugt van geest waren zy beyden,
Om als Man en Vrouw,
Te treden in den Trouw.
Maer als d'ander Minnaer,
Nu hoorden dat voorwaer;
dees Iuffer aen een ander was verlooft,
En hy voor altijd van haer gunst berooft,
Sijn hert door nijd ontsteek,
en barst van spyt gelyk een dood zo bleek,
verzind een list om hem te wreken,
Aen dees Ionge spruyt
Die nu reeds was de Bruyd.
Hy stilt zyn gram gelaet,
voort na haer Vader gaet,
En sprak schoon ik u dogter niet geniet,
't Is myn wel leed,
Maer 't is nu al geschiet;
Mijn Vader was u vriend,
Ons vriendschap daerom niet gebrooken dient,
De Vader sprak wy blyven vrienden,
en hy wierd genood,
Op 't Feest als Speelgenood.
| |
[pagina 82]
| |
Hoord wat dees looze guyt,
In zijn gemoet besluit,
Hy gaet voort heen bedenkt een duyvels list,
Daer Vader, Bruyd nog Bruygom niet van wist,
Koopt veel Struykrovers om,
Gaf haer te zaem tot loon een groote zom,
om zijn herstogten te volvoeren,
En dees schoon Ionkvrouw,
t'Onteeren voor den Trouw.
Dees Rovers moesten rad,
Haer digt buyten de stad
In 't bos versteken tot dien dag dat hy met speelnoods,
Bruyd en Bruygom quam voorby,
als zy na 't Trouwen gaen,
om dan te zaem op haer te vallen aen,
En met gewelt de Bruyd te steelen,
brengen haer zo veer,
In 't Bosch na zijn begeer.
Den tyd genaekte nou,
dat sy sou gaen ten Trouw,
Begaven haer te zamen op de reys,
Ontrent een hallef
uur buyten Parys, Maer al dees Speelnood,
Quam in het bosch ontrent dees rovers snoot,
heeft hy aen haer een zeyn gegeven,
Waer op dit gespuys,
Quamen met groot gedruys.
Sy vielen als verwoed,
Op 't Bruylofts volk met spoed,
Namen de Bruyd voort van de Bruygom af,
Liepen met haer in 't bosch al met een draf,
De Speelgenoten goed;
verweerden haer dog vlugten,
Om zijn bruyd zeer ras,
die hem ontstolen was.
Dees nydige Speelnoot en valse minnaer snood,
was met de bruit gelopen in het wout
daer hy dees maegt onteeren wil zeer stout,
maer ziet dees juffer teer, sygt van de
schrik voor dood ter aerden neer,
en heeft terstont de geest gegeven,
eer hy haer genaekt,
en tot zijn wil geraekt.
Als hy nu sag met spoed,
Dat deze Iuffer zoet, .
haer mond beklemde en haer oogen sloot
En niet genieten kon haer teere schoot,
So riep hy luyd en gram,
'k Wou dat de doot mijn't leven ook benam,
Komt Charon wilt mijn overzetten;
by al 't hels gespuys,
In d'onderaerdse kluys.
Hy trekt terstont zijn Swaerd,
en steekt het met een vaerd,
voort in zijn borst het bloed dat sprong 'er uyt,
Op 't doode Lichaem van de Ionge bruyd,
Hy viel
| |
[pagina 83]
| |
strak onder voet,
Versmoorden daer so in sijn eyge bloet;
Om dat hy door geen wraek nog listen,
Kon voldoen zijn min,
So storf hy dol van zin.
De Bruydegom altoos,
die liep als hopeloos,
In 't bos te doolen en sprak vol geween
Sal ik mijn bruid verlaten? neen! ô neen,
'k Sal zoeken overal,
Soo lange tot dat ik haer vinden zal,
op 't lest is hy aldaar gekomen,
daer zijn bruyd minjoot,
Lag met de Speelnood dood.
Hy stont geheel ontsteld,
Syn ziel in 't lichaem smelt
En sprak gy valsche Speelnood snoode fielt,
Door u bedrijf zo is mijn Bruyd ontzielt,
benyder van mijn Trouw
gy brengt mijn bruyd u zelf en mijn in rou,
U Siel zal eeuwig lyden pyne,
In de helsche gloed,
Voor 't quaed dat gy hier doed.
Wie troost mijn in dees nood,
Ik wensten dat de dood,
Mijn nedervelden by mijn lieve bruyd,
en rukte zo mijn ziel ter wereld uyt:
Hy gryp het Swaerd met smert,
En heeft het ook gestooken in zijn hert,
En viel zo by zijn bruydje neder,
Smoorden in zijn bloed,
siet wat de liefde doed.
Dees droeve maer zeer rad,
Verspreyde in de stad,
als dat de Bruyd en Bruydegom dood was,
de Speelnood mee die zelfs d'oorzaek was,
men heeft haer met droefheyd,
gehaelt van daer en in het Graf geleyd,
Siet hier o jeugd! benijd geen Liefde,
Van Bruydegom en Bruyd,
So word geen Trouw gestuyt.
|
|