Het amoureuze lusthof, of 't vervolg van Thirsis Minnewit

De verlatene Minnares,

Stem: Het best op Aard is een gerust gemoed.

WAt wreede pijn ley ik bedroefde maegd,
dewijl hy die mijn hert en ziel behaegd,
Ten landen uyt van

[p. 84]

 

my is afgeweken,

 

de droefheyd bind mijn tong belet my 't spreken,

 

So dat ik vaek:

 

So dat ik vaek:

 

In 't midden van mijn vreugd,

 

Alleenig quyn, Alleenig quyn,

 

als yder zig verheugd.

 

Als ik gedenk de tyd wanneer hy plagt,

 

Zijn dienst aen mijn te bieden dag en nagt:

 

En meenigmael dees roode Lipjes kusten,

 

Op mijn wangen zijn verlangen blusten,

 

dan word mijn ziel,

 

dat word mijn ziel,

 

door onlust omgevoerd,

 

Men noemt hem noyt: men noemt hem noyt,

 

Of 't hert is nu ontroerd

 

Veragter van een die u altoos mind,

 

wat boos gedrogt heeft u 't verstand verblind,

 

dat gy verleyder mijn nu zo komt haten,

 

Is dat u woort van mijn noyt te verlaten,

 

In eeuwigheid

 

In eeuwigheid,

 

Tot dat de felle dood U trok van d'aerd,

 

U trok van d'aerd,

 

In aller dooden schoot.

 

Maer ag mijn ziel betoond dog u geduld!

 

Bedenk u wel 't is u eyge schult,

 

't was mijn manier de minnaers bits t'onthalen,

 

Nu komt de wraek volkomen mijn betalen,

 

Ontbloot my van,

 

ontbloot my van,

 

Mijn eenigste pleyzier,

 

Mijn Ieugd vergaet, mijn Ieugd vergaet,

 

door 't ongeneeslijk vier.

 

Speelnootjes die met my in Vriendschap waert,

 

En mee verlangt om eens te zijn gepaerd,

 

Ik bid tast toe terwijl 't u mag gebeuren,

 

so krijgje als ik geen reden om te treuren,

 

Wie zig by tijds,

 

Wie zig by tijds,

 

en levens wel beraed,

 

Loop geen gevaer, Loopt geen gevaer,

 

Van zig te zien versmaed.