Alfa-Nieuws. Jaargang 8

[p. 12]

De krant in de klas

De houthakker van Gura

Er was eens een man die in Gura woonde.
Op een dag was het hout voor het vuur op.
De man pakte zijn bijl en ging op weg.
In de buurt waren geen bomen.
Hij moest ver lopen.
Hij volgde het pad langs de rivier.
Plotseling zag hij een mooie olijfboom.
‘Dit is goed hout voor het vuur’, dacht hij.
Hij klom in de boom en zocht een dikke tak.
Hij ging op de tak zitten en begon te hakken.

Na een tijdje kwam er een priester voorbij.
‘Dag beste man’, zei de priester, ‘wat doe je daar boven?’
‘Ik hak hout voor het vuur’, zei de man.
‘Wat zou ik hier anders doen?’
‘Dat is niet de goede manier om hout te hakken’, zei de priester.
‘Het is de enige manier’, zei de man.
‘Je pakt de bijl en begint te hakken.’
‘Ik bedoel’, zei de priester,
‘Als je de tak afhakt waar je op zit, breekt hij af.
Dan val je naar beneden en dan ga je dood.’
‘Dat is belachelijk’, zei de houthakker.
‘Als je hout wil hebben, moet je hakken.’
De priester schudde zijn hoofd en ging verder.
De man ging door met hakken.
Plotseling brak de tak af.
De man viel op de grond en de tak viel bovenop hem.
Daar lag hij.
Hij dacht na.
‘De priester zei dat de tak af zou breken en dat ik zou vallen.
En dat ik dan dood zou zijn.
Het is waar wat de priester zei.
De tak is afgebroken en ik ben gevallen.
Dan moet ik nou ook dood zijn.
Ja, ik moet echt dood zijn.’
Omdat hij dacht dat hij dood was, bleef hij onder de tak liggen en sloot zijn ogen.

Na een tijdje kwamen een paar vrienden langs.
Ze zagen de houthakker liggen.
‘Hij beweegt niet en zijn ogen zijn dicht’, zeiden ze.
‘Hij is dood.’
Ze pakten hem op en legden hem op hun schouders.
‘We dragen hem naar huis’, zeiden de vrienden.
De houthakker tilde even zijn hoofd op.
‘Vergeet de bijl niet’, zei hij.
Een van de vrienden pakte de bijl en toen gingen ze op weg.
Onderweg praatten ze over de arme dode man.
Toen kwamen ze bij een tweesprong.
De ene vriend wilde langs de rivier lopen,

[p. 13]

 

De andere wilde over de heuvels.

 

Ze kregen ruzie en bleven staan.

 

De houthakker werd ongeduldig.

 

Hij tilde zijn hoofd even op.

 

‘Langs de rivier is de beste weg’, zei hij.

 

‘Zo ben ik ook gekomen.’

 

Toen legde hij zijn hoofd weer neer en sloot zijn ogen.

 

De vrienden namen het pad langs de rivier.

 

Ze waren al snel weer bij het dorp.

 

‘Hij had gelijk’, zeiden de vrienden, ‘dit is de beste weg.’

 

Er kwam een man uit een huis.

 

‘Wat is er gebeurd?’ vroeg de man.

 

‘Er viel een tak van een olijfboom bovenop hem.

 

En nu is hij dood’, zeiden de vrienden.

 

De houthakker tilde zijn hoofd op.

 

‘Zo ging het niet’, zei hij.

 

‘Ik zat op een tak en toen brak de tak af.’

 

Hij ging weer liggen en sloot zijn ogen.

 

En de mannen praatten nog even over de arme dode man.

 

 

 

Ze kwamen bij het huis van de houthakker.

 

Er was niemand thuis.

 

Een van de vrienden ging de vrouw van de houthakker zoeken.

 

Na tien minuten kwam de vrouw.

 

Ze huilde van verdriet en rouw.

 

‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze met tranen in haar ogen.

 

‘Er viel een tak van een olijfboom bovenop hem.

 

Die doodde hem’, zeiden de vrienden.

 

De houthakker tilde zijn hoofd op.

 

‘Hoe vaak moet ik het nou nog vertellen’, zei hij.

 

‘Zo ging het niet. Ik zat op een tak en toen brak de tak af.’

 

‘O ja’, zeiden de vrienden, ‘hij zat op een tak en toen brak de tak af.

 

Zo ging het. En nu is hij dood.’

 

‘Maar hoe kan hij dood zijn, als hij kan praten?’ vroeg zijn vrouw.

 

‘Je ziet toch dat hij dood is’, zeiden de vrienden.

 

‘Misschien is hij wel niet dood’, zei zijn vrouw.

 

De houthakker tilde boos zijn hoofd op.

 

‘De priester zei dat ik zou vallen en gedood zou worden.

 

De priester heeft de waarheid gesproken.

 

Daarom moet ik wel dood zijn.’

 

‘Misschien heeft de priester zich vergist’, zei zijn vrouw.

 

‘Hij heeft je toch niet meer gezien toen je al gevallen was?’

 

 

 

De houthakker stond op.

 

‘Al dat geruzie de hele tijd.

 

Wanneer houdt dat nou eens op?’

 

Hij pakte zijn bijl en liep het huis uit.

 

‘Waar ga je heen?’ riep zijn vrouw.

 

‘Ik ga houthakken voor het vuur’, zei hij.

 

‘Wat een aardige man’, zeiden zijn vrienden.

 

‘Zelfs op zo'n moment denkt hij aan zijn vrouw.’

Illustratie: Conny van der Neut