vander werelt In dit lanscap sijn soe veel wonders dats nyemant en soude moghen vertellen Daer sijn soe hoghe boemen diemen niet en soude moghen op scieten Alsoe saen als alexander binnen dese landen quam soe quam des coninc porrius boden teghen hem ende brochten hem brieuen daer aldusdanighe woerden in ghescreuen stonden Hoe bistu soe sot ende soe coen dattu onse rijc naken dorste ende moeyen, ic rade di dattu penses dattu een mensche biste ende en pijn di niet teghen gode te doen Du moechstu wel weten ende vernemen wie wi sijn mer die auontuer en vermach teghen ons niet Hier om beueel ic di dattu te gryeken wert naerste, ende laet v hier mede ghenoeghen want weet voerwaer hadde ons dijn rijc erghent ghenoecht of hadden wijt begheert, onse broeders haddent langhe tonder ghedaen, mer wi veronwaerdent als modder, want tis onghelijc onse rijcheden ende hier om en begeerdent wijs niet te winnen Alexander en achte van desen brieue niet, want hi kende wel dreyghinghe ende ouer tale