Een Aemstelredams amoureus lietboeck

Noch een nieu Liedeken, Op de wijse: Ick weet een vrouken Amoreus, die ick met harten beminne.

Mijn Liefste greyn, in swerlts pleyn
Die doet mijn vrolick singhen,
Om haer alleyn // ick segt v certeyn,
Moet ick nv blijtschap volbringhen
Van wesen isse also soet,
Ick beminse bouen maten
Sy verblijt mijn Hart,

[p. 121]

 

Sy neempt een moet // Als zy my groet

 

Mijn treuren moet ick laten.

 

 

 

Als den Egelentier, seer net en fier

 

Sietmen haer lustelick bloeyen

 

Soet van manier // door haer bestier,

 

Mijn hart in liefde moet groeyen

 

Sy blijft die liefste, hoort mijn vermaen

 

Ick en achte gheen nyders praten

 

Als zy my ghaet, van druck ontlaet,

 

Niet en versmaet

 

Mijn treuren moet ick laten.

 

 

 

Recht net en fijn // als een Lelikijn,

 

Verciert seer schoon van doene

 

Is die liefste mijn // claer als een Robijn,

 

Haer ghesichte maeckt my coene

 

Sy blijft die Liefste tot aller stont

 

So ruycktse als een Muscate,

 

Al zy my biet haer roder mont

 

Wt harten gront,

 

Mijn treuren moet ick laten.

 

 

 

In swerlts crijt // Wie dat ghy zijt

 

Die nyders en wilt niet slachten

 

Sy versliten hare tijt, sonder eenich profijt

 

Seer vreemt zijn haer ghedachten

 

Reyne liefde en wilt versteecken niet

 

So sal v Venus niet haten,

 

Al waer mijn hart in groot verdriet

 

Als zijt aensiet,

 

Mijn treuren moet ick laten.

 

 

 

Aenmerct ghy Princen alle ghelijck

 

Wilt mijn toch antwoort gheuen

 

Isser op eerden gheen Hemelrijck

 

Langhe in accoort te leuen?

 

Liefde doeter menich leuen in vreucht,

 

Ick hoop tsal my noch baten

 

Is dat der Liefsten tharte my verheucht

 

So isset al ghenuecht

 

Mijn treuren moet ick laten.