Ad Interim. Jaargang 5

Kollektieve sonnetten

Als een van de eerste vruchten van het te Arnhem gehouden kunstenaarskongres, kan het feit worden beschouwd, dat gedurende de redevoeringen door de aanwezige dichters kollektieve sonnetten werden vervaardigd. ‘Om de beurt een regel’ luidde het parool, en de bedenktijd bedroeg niet meer dan enkele minuten. Dat al deze sonnetten geschikt voor publikatie zijn, willen wij niet beweren, maar een tweetal van de meest voegzame menen wij de lezers van Ad Interim niet te mogen onthouden. De bloem van de Nederlandse dichters heeft er tenslotte aan meegewerkt!

1. Kunstenaarskongres

Er wapperden veel baarden in de zaal,
Ook kale koppen vielen te bespeuren,
Voorts hingen er de wonderlijkste geuren,
maar God vergeeft het immers allemaal!

Men zocht de éne kunstenarentaal,
maar bracht het hoogstens tot wat treur- en zeuren,
men nam een vlokje op met vuist van staal
en gaf elkaar geducht de wind van veuren.

Men smachtte naar het bal en het diner,
de moties maakten hongerig en dorstig,
soms sloop er iemand zachtjes naar de plee.

Alleen de rede van De Roos viel mee,
de aapmens Helman klaagde ach en wee,
ook Bolkestein sprak fraai, zij 't wat aamborstig!

[p. 158]

2. Het kostbaar vocht

Men zag het kunst'naarszweet in stromen gudsen,
het spoot de poriën uit van Albert Helman,
Adriaan Morriën blies er een bel van
en Blijstra stond er slagroom mee te klutsen.

Het droop in brede stralen langs de benen
van schilders, dichters, dansers, architecten;
de krantenmannen, Nords en Van der Venen,
gingen te keur in theatrale effekten.

De spreker dreef van 't podium de zaal in
(een dobbering tussen Vatikaan en Stalin!)
hij riep zichzelf nog gauw tot heiland uit.

De rest mocht braaf voor zijn apostel spelen
en kneep, om zich wat minder te vervelen,
nog maar wat droppels uit de eigen huid.

Adriaan van der Veen

Hij heeft de haardos van een kafferkoning
en draagt zijn sokken als een Drentse boer,
zijn glimlach is aantrekkelijk als honing,
toch ligt een vleugje argwaan op de loer

in de oogopslag, waarmee hij halfbekenden
test op hun menselijke waardigheid,
hij zal zich hoff'lijk tot een ieder wenden
en schuwt steeds felle, principiële strijd.

De dames van verdroogde kalvinisten
(zelf làng niet droog!) brengen zijn bloed tot gisten,
zijn hoofd wordt rood. Wat kwelt hem dan nog meer?

Daarover zal hij - en niet zonder reden -
in nuchtere staat nooit in diskussie treden:
de N.R.C. eist op en top een heer!

A. Ranja