Ad Interim. Jaargang 5

[p. 349]

Dagen

I

Had ik vermoed,
wat uit het teerst ontmoeten groeit,
mijn bloed
had in de nacht gezwegen,
mijn knop, naar slijk genegen,
had niet gebloeid.

II

Nu trekken traag de grauwe dagen
als kuddedieren door den tijd,
hun spoor ligt in de klei geslagen,
de regen maakt het diep en wijd.
Waar ik hun moede stap verwacht,
raakt reeds hun schaduw aan de nacht.

III

Geef de dag geen geluid,
geef de nacht geen woorden,
temper te felle accoorden:
wind tegen ruit.

buig niet naar boeken, noem
geen namen uit sproken,
schuil als een vlinder verdoken
bij regen schuilt in een bloem.

Onthul je borsten niet, dood
de vergeefse drang der handen
tot wegen, waar het branden
uitbreekt van je schoot.

[p. 350]

 

Had je in je eerste dorst,

 

als je dit had geweten,

 

even fel gebeten

 

naar je moeders borst?

IV

Nacht, doof het licht,
hemel, verhul mij de maan,
regen kus mijn gezicht,
het is voorbij gegaan.

Voorbij. De dagen treuren
als lege huizen in den tijd,
kind'ren bloemen en kleuren
werden onwerkelijkheid.

Schuif slechts de wolken tussen
de bomen en het licht,
en laat de regen mij kussen,
wind jagen om mijn gezicht.

We moeten het vergeten,
de dag, het licht, de maan,
omdat we zeker weten,
dat het voorbij is gegaan.

V

Schaarser worden de woorden,
die rijpen tot een lied,
want wie mijn zingen hoorden,
verstaan het niet.
Wel sijpelt van mijn wijzen
een druppel langs hen neer,
maar waar zij verder reizen,
verdampt die weer.

[p. 351]

VI

Regen over de stad,
dit werd mijn zingen,
dauwdruppels, die op een pad,
bij dag vergingen.

En de ene, die dit lied
had kunnen lezen,
en het verdriet,
dat uit de woorden komt gerezen,
wel verstond
en de wijs had gewogen,
ligt tot een andre klank gebogen,
een andre mond.

VII

En neem mij alles, tijd,
mijn woorden en mijn wijzen,
vergeef het klein verwijt,
dat uit hun klank komt rijzen.
Geef mij één enkle snaar,
spaar niet mijn haperend instrument,
dat dans en feest lang is ontwend,
geef mij één snaar, die niet zal zwijgen
noch op den tijd vergaat,
om alle woorden aan te rijgen,
die hij alleen verstaat.

Mies Bouhuys