Ad Interim. Jaargang 5

[p. 345]

Mijn hart

En mijn hart gaat nu haast nooit meer open,
en het klopt nog, maar het klinkt veraf,
en al kan ik soms gevleugeld loopen,
ik verval weer tot een sukkeldraf,

sta voor winkels, kijk naar doode dingen,
kijk, tot ik weer in een bistro zit,
en dan kan het soms mijn keel toewringen,
dat ik anders niets meer heb dan dit.

En dan ga ik weer die stad doordwalen,
door musea, metro in en uit,
haastig of ik iemand in moet halen,
als ik loopend in een spiegelruit.
Plotseling merk ik dat ik hardop praat,
maar dat is omdat mijn hart zoo slaat.

Ed. Hoornik