Ad Interim. Jaargang 5

[p. 276]

Thomas Stearns Eliot
Tocht der drie koningen

‘Het sloeg ons koud in 't gebeente,
Juist de slechtste tijd van het jaar
Voor een reis en een zo lange reis:
De wegen diep en de wind scherp,
Het midden van de winter’.^*
En de kemels leden en werden weerspannig,
Lagen neer in de smeltende sneeuw.
Er waren tijden dat wij treurden
Om de paleizen op hellingen, om de terrassen
En de zijden meisjes die sorbets brachten.
Dan de drijvers die vloekten en morden,
Die wegliepen, drank eisten en vrouwen;
En de nachtvuren dovend en het gebrek aan tenten,
En de muren vijandig en de steden onvriendlijk
En de dorpen smerig en woekerprijs vragend:
Een harde tijd was het voor ons.
Op het einde reisden wij liever des nachts,
Slapend bij rukken,
Met de stemmen zingend in onze oren, zeggend:
Dit alles is dwaasheid.

Dan, bij dag, daalden we af naar een warmere dalkom,
Nat, beneden de sneeuwgrens, geurend naar groei van planten;
Met een snelle stroom en een waterrad slaand in het duister,
En drie bomen tegen de lage lucht,
En een oud wit paard draafde er weg in de weide.
Dan bereikten we een herberg met wingerd boven de drempel,

* Het citaat waarmee dit gedicht begint is ontleend aan een van de ‘Sermons’ van Lancelot Andrewes, bisschop van Winchester - eind 16e begin 17e eeuw.

[p. 277]

 

Zes knechts bij een open deur dobbelend om zilverstukken,

 

En voeten schoppend tegen de lege wijnzak.

 

Maar men wist daar niets en dus gingen we verder,

 

Vonden des avonds, geen seconde te vroeg,

 

De geduide plaats; het was (laat ik zeggen) bevredigend.

 

 

 

Al dit gebeurde lang geleden, herinner ik mij,

 

En ik zou het weer doen, maar schrijf dit

 

Neer, schrijf dít

 

Neer: leidde men ons zo ver

 

Voor Geboorte of Dood? Er was een Geboorte, zeker,

 

Wij geloofden er in. Ik kende geboorte en dood,

 

Maar dacht dat zij verschilden; deze Geboort was

 

Harde en bittere doodsstrijd voor ons, als Dood, ònze dood.

 

Wij keerden terug naar onze oorden, deze rijken,

 

Maar in de oude vrijdom hier niet langer zeker,

 

Met een vreemd volk aan zijn goden trouw.

 

Ik zou blij zijn met een àndere dood.

 

 

 

Bert Voeten