Ad Interim. Jaargang 5

[p. 274]

Thomas Stearns Eliot (1888-)
Marina

Quis hic locus, quae regio,
quae mundi plaga?

De zee de kust de rotsen en het eiland
Het water slaand aan de boeg
En geur van pijn en de lijster zingend door de mist
Der beelden wederkeer
O mijn dochter.

Zij die scherpen de tand van de hond, doelend op
Dood
Zij die pronken met de pracht van de kolibri, doelend op
Dood
Zij die zitten in de stal der verzadiging, doelend op
Dood
Zij die delen de hete roes van de dieren, doelend op
Dood

Zijn onstoflijk geworden, veranderd door een wind,
De adem van een pijn, en de woudzangmist
Bij deze genâ in ruimte vervaagd

Wat is dit gezicht, minder scherp en toch scherper
De slag van de pols, minder sterk en toch sterker -
Gegeven of geleend? verder af dan sterren en meer nabij dan
het oog

Gefluister en zacht lachen tussen lover en rappe voeten
Onder slaap, waar alle wateren elkaar ontmoeten.

De boegspriet gebarsten van ijs en de verf gebarsten van zon.

[p. 275]

 

Dit maakte ik, ik heb het vergeten

 

En herinner het mij.

 

De tuigage zwak en het zeil verrot

 

Tussen een Juni en een andere September.

 

Maakte dit, onwetend, half bewust, onbekend, mijzelf.

 

De kielgangplank lekt en de naad dient gebreeuwd.

 

Deze vorm, dit gezicht, dit leven,

 

Te leven in een wereld van tijd míj voorbij; laat mij

 

Mijn leven afstaan voor dit leven, mijn taal voor die ongesprokene;

 

Het ontwaken, lippen geopend, de hoop, het nieuwe schip.

 

 

 

De zee de kust 't granieten eiland aan mijn spanten

 

En de lijster roepend door de mist

 

Mijn dochter.

 

 

 

Bert Voeten