Ad Interim. Jaargang 5

[p. 229]

William Shakespeare
Sonnet CXXXII

Ik min uw oogen, die, als met mijn pijnen
Begaan, wetend hoezeer 'k uw hart mishaag,
In zwart gehuld rouwend te minnen schijnen,
Aanschouwend meelijvol wat smart ik draag.
Nooit heeft de morgenzon met eed'ler glans
De vale wang van 't oosten overschenen,
En de avondster kan aan den stillen trans
Van 't westen niet meer lieflijkheid verleenen,
Dan uw gelaat ontvangt van 't rouwend oog:
Laat dan ook 't hart den rouw niet vreezen,
Nu 't rouwen uw gezicht zoo mild betoog,
En breid de deernis uit tot heel uw wezen.
Dan wil ik zwart als kleur der schoonheid roemen,
En, wie van u verschilt, verfoeilijk noemen.

H.W.J.M. Keuls