Ad Interim. Jaargang 5

[p. 211]

Romance van de maan

Naar Federico García Lorca

De maan kwam in de smidse
met haar hoepel van borstelgras;
daar was een kind aan het spelen,
dat plots vol aandacht was.

Het kind was plots vol aandacht
door de armen van de maan,
die waren, windbewogen,
wuivende, langs gegaan.

Wuivende met haar armen
kwam ze de smidse in;
wellustig waren, en zuiver,
heur borsten van hard tin.

Het kind scheen plots bevangen
van zinneloze smart,
het riep: ‘De zigeuners komen
en roven je grote hart

om er halssnoeren van te maken,
en ringen’, riep het beducht;
en aldoor bleef het roepen:
‘De zigeuners, maan; maan, vlucht...’

‘Kind, laat me voor je dansen,
en komt het zigeunervolk,
dan slaap je op het aanbeeld
de slaap van een rose wolk’.

[p. 212]

 

‘Vlucht, maan; ik hoor ze komen,

 

nog is het vluchtenstijd’.

 

‘Kind, laat me voor je dansen

 

in witte gestevenheid’.

 

 

 

De paardenhoeven beroerden

 

der vlakte trommelvel;

 

het kind lag op 't aanbeeld te slapen,

 

moe van z'n manespel.

 

 

 

En door de olijvengaarde,

 

brons en droom in een,

 

kwamen de zigeuners,

 

loerend door wimpers heen.

 

 

 

Wat heeft de katuil gekresen,

 

in de boom naast de fluisterwind:

 

de maan gaat langs de hemel;

 

aan de hand heeft ze een kind.

 

 

 

En de zigeuners wenen,

 

waar de maan straks nog dansende ging

 

om de wind, die haar kwam bedekken,

 

en een sluier voor beiden hing.

 

 

 

Jac. van Hattum