Ad Interim. Jaargang 5

[p. 206]

De beuk

Hoog naar den hemel is hij opgericht,
Recht en gespierd, en in het dalend licht
Staat hij gelijk een vorst zoo trotsch en stil,
In zich gekeerd en schijnbaar zonder wil.

Zijn huid is glad en onaandoenlijk koel,
En wie hem ziet, herkent een jong gevoel
Van ademloos verwachten en van pijn,
Dat warm en kwetsbaar als een kind doet zijn,

Totdat een hand streelt langs het huivrend naakt,
En diep in mij een vreemde bron ontwaakt,
En water stroomt... ik ben niet meer alleen,
Want wat ik was, is met de aarde één.

K.H.R. de Josselin de Jong