Ad Interim. Jaargang 5

[p. 204]

Praeludium

Nooit had zij Amsterdam zo liefgehad
als op de avond dat hij naast haar ging.
De straatlantarens brandden en er hing
een kleine maan boven de binnenstad.

Zoals de wind vaart door het jonge blad
doorvoer haar onverhoeds een huivering -
was het een voorgevoel, een waarschuwing?
Zij wilde het niet weten, zij vergat

zichzelf, haar laatste weerstand ging verloren.
Zij wist zich sedert zij hem had ontmoet
weerloos, en eenzamer dan ooit tevoren.

Maar een verwachting, angstaanjagend zoet,
werd als een wonder ademloos geboren
in de ontroering van hun afscheidsgroet.

H. Michaelis