Ad Interim. Jaargang 5

[p. 126]

Zomeravond

De wolken hebben de vermoeide huizen
Zacht toegedekt met hun blauwdonzen vacht,
Ik hoor de olmen als een kinkhoorn suizen;
Nu nijgt de avond zwijgend naar de nacht.

De tuinen slapen roerloos en tevreden
Onder een volle, moederlijke maan;
't Is of het leven op de zilvren rede
Der eeuwigheid voor anker is gegaan.

Maar dan begint ergens een kind te huilen,
Voetstappen kleppren, en de grijze zuilen
Der stilte storten brokkelend ineen.

En plots is 't oovral weer lawaai en leven:
'n Vrouw zingt, een man roept iets, en honden geven
Bars antwoord door de wassen scheemring heen.

C. Buddingh'