Ad Interim. Jaargang 5

[p. 93]

Jonge gelukken

Ontbijten betekent, beginnen te bijten.

Hij bijt haar iets toe en zij bijt prompt terug. Er is nog wel wittebrood, maar de weken zijn om; égards hoeft men niet meer in acht te nemen.

Goddank voor haar en Goddank voor hem, is er een hond om lief voor te zijn. Die kijkt scheel van ambitie, zó, dat ie 's-Woensdags de beide Zondagen kan zien, zó, dat hij de beide baasjes tegelijk in 't vizier heeft.

Ze maken er een Janus-van-een-hond van; ‘een echte Jezuïet’, zeggen de buren en aan die uitdrukking weten ze, dat de buren tenminste niet katholiek zijn. En dat vinden ze beiden fijn; het enige, wat ze samen nog fijn vinden.

Hij eet en drinkt gelijktijdig.

‘Je metselt’, zegt zij.

‘Klets niet’, antwoordt hij.

Nog spreken ze tot elkaar in twee woorden; over een maand zal het in monosyllaben zijn, en over nog een maand in oerklanken.

De man staat op. Hij zegt: ‘Verrek’, en ‘Ze kunnen doodvallen’, en uit dat ‘kunnen’ maakt zij op, dat zij althans niet bedoeld wordt. Nog niet. Wie er dan wel bedoeld worden, interesseert haar minder.

Nu groet hij met een verveeld, uit haar verband gerukte monosyllabe:

‘Daaag’ en zij zegt ook: ‘Daaaaag!’ en ze denkt erbij: ‘Dat moest een fabrieksmerk zijn voor heel kleffe, licht-rose of licht-blauwe kauwgum; tussen je voortanden en dan met de vingers rekken: daaaag...’

De deur valt dicht.

De jonge-Gelukken hebben gegeten.

Het middageten, hùn middageten, zou moeten heten: herbijten, opnieuw bijten.

Hij bijt haar iets toe en zij bijt prompt terug.

Hij geeft haar onverholen de schuld, dat hij, zoals hij het

[p. 94]

noemt, nu eeuwig ‘in het gareel van het kapitalisme’ zal moeten draven en doet, alsof hij als vrijgezel nooit had hoeven te werken en maar had kunnen doen en laten wat hem lief was.

En zij antwoordt, dat zij hem niet heeft gevraagd en de hond zit alweer scheel tussen hen in te kijken en slaat met z'n staart op de vloer.

Iets later zegt hij: ‘Daaaag!’ en zij zegt: ‘Daaaaag’ en het ontbreekt er nog maar aan, dat ook de hond ‘Daaaaag’ zegt.

‘Denk er om, dat Tante vanavond komt eten’, roept ze hem na op de trap.

‘Ja, daaaaag’ antwoordt hij en slaat de deur achter zich toe.

Het gebruiken van het avondmaal zou rebijten moeten heten.

Hij bijt haar iets toe en zij bijt prompt terug, ook al zit Tante erbij.

En nu zegt Tante iets heel doms; ze zegt: ‘Zijn jullie wel gelukkig, Kindertjes?’

Tante zelf is heel gelukkig. Zij verloor haar man al in de tweede maand van haar huwelijk en ze is nooit hertrouwd: ‘uit piëteit voor den overledene’ zoals ze het motief noemt. Aan die piëteit is nooit getornd geworden: niemand heeft haar ooit meer gevraagd en toen is Tante een soort cultus gaan bedrijven. Een cultus rond haar ‘grote, ruw afgebroken huwelijksgeluk’ waarvan overigens geen sterveling, Tante incluis, zich iets positiefs of negatiefs weet te herinneren.

‘Zijn jullie wel gelukkig, Schatten’, herhaalt ze, omdat geen van beiden antwoordt op deze toch onder elke omstanheid astrante vraag. Nicht antwoordt, met een ironische intonatie, die op hun geluk, als op Tante's astrantigheid kan slaan: ‘Maar lieve Tante, dol-le-tjes...’

Ik dacht anders...’ zegt Tante. ‘Uw huwelijkscadeautje terug te vragen?’ bijt Neef haar grimmig toe.

[p. 95]

En hij heeft in een minimum tijd een stenen asbakje in een stuk krant gewikkeld en zet het wat hard voor Tante neer.

‘Maar Neef toch’, zegt Tante verontwaardigd.

‘Vraag dan niet zo idioot’, zegt Neef. En de jezuït-van-een-hond laat Tante plotseling een bek met wel zevenhonderd blinkende tanden zien.

‘Bijt-ie?’ vraagt Tante schuw.

‘Ja’, snauwt Neef.

‘Kalm maar’ zegt Nicht en houdt de hond aan de halsband.

Tante doet haar asbakje in haar tasje en vertrekt.

‘Daaaaaaag!’ trekken Neef en Nicht in een onverwachte harmonie een heel lange kauwgum-groet uit hun monden: ‘Daaag...’

En de hond slaat alweer een te harde roffel met z'n staart op de vloer.

Dan wordt er weer gebeld en komt de vriend.

En Mies is belangstelling, een en al belangstelling en Rob is belangstelling en Marc staat, sportief en bruin, in de deur en lijkt de incarnatie van een Nivea-crême-reclame.

Marc is de risée van dit calvinistische, (waarom Goddank calvinistische en Goddank niet Roomse?) straatje.

Hij is een driekwart, bijna zevenachtste naaktloper, maar zo mooi, zo bruin, zo sportief, dat Robert er even gevoelig voor is als Mies en door Rob's hoofd zelfs een gedicht zoemt van August Graf von Platen Hallermünde: Ich mit meinem düstern Drange, Du in deiner Jugendschöne.

En Mies' blikveld snijdt onder een schuine hoek Marc's blikveld, zulke benen, zulke spieren, zoveel boslucht, zoveel water.

De hond ruikt conflicten en wordt er nerveus van; hij draait om z'n as, met opgetrokken rimpelsnoet bijtend naar een vlo, die z'n staartwortel tempteert.

Dan springt ie uitbundig blaffend tegen Marc op, die hem, met z'n pols in de bek van de hond, op een afstand

[p. 96]

tracht te houden om de harde nagels op het zongebrandstrakke bloot.

‘Ligge’, commandeert Rob.

En nu vertelt Marc, die ie vannacht blijft. En dat ie met elke ligplaats genoegen zal nemen, al zou het zijn op de witte ijsbeervacht voor de lits-jumeaux der Jonge Gelukken.

Vanuit z'n onderbewuste schildert Marc vanavond een surrealistisch doekje: een driehoek aan een dreigende hemel, waarin niet het oog Gods, maar een schalkse hondenkop, met één opgetrokken mondhoek lachend; en in een woestijn ligt een ijsbeervacht, erop een oranje gekleurd boek met als titel ‘Verwirrung der Gefühle’.

En dat doekje krijgen Rob en Mies alvast voor de verleende gastvijheid.

Ze lachen alle drie om de verlossende humor in Marc's schilderijtje.

Alleen uit een hoek blaat Tante's vraag: ‘Zijn jullie wel gelukkig, Kindertjes?’

Jac. van Hattum