Ad Interim. Jaargang 5

[p. 38]

Vingeroefeningen

Plaatselijk heimwee

Ik verlang naar het land als de koe naar de weide, wanneer ze de ganse winter op stal heeft moeten staan, op steen en tussen steen, als een stedeling in zijn étagehok. Daar buiten zijn de blinkende plassen, de bomen met pluimen en de bomen met veren, het gekraak van een wagen, de echo van een bijslag in het bos, het paard, dat ‘woesj’ zegt aan de slootkant, de boten als zachte spoken. En de mens is er eeuwig, zoals zijn attributen en werktuigen en zijn vee en zijn hek op de dam. Voor hij sterft is hij reeds vervangen, maar wie zal mij vervangen, mij, een mug, aanstonds klevend tegen het behang van de tijd, die hier tussen muren en muren meteen een net van historie vormt? Daar buiten sterft men zo vredig als de natuur zelve, terwijl men hier leeft als een mens, bang, voor hij geslagen wordt.

Stedenland

Als een inktvis strekt de stad zijn wegen uit, waarop de kleine, haastig zoemende torren elkaar voorbijwippen. Ik sta op grote afstand en weet, dat die kleine beestjes daar in de verte auto's zijn, die in duizelingwekkende vaart voortschieten, elk op bevel van een man, die zich machtiger voelt naar mate hij harder op het gaspedaal drukt. Maar de stad kent alleen de brommend naderende torren en stulpt haar wegen in trage kronkels en dijt zich uit als een vraatzuchtig weekdier tot alle land in haar omgeving verteerd is en bedekt met stenen uitwerpselen.

En mijn eigen stad is mijn eigen intvis, waarin ik rondloop als een vrolijke darmparasiet en in de doolhof vertrouw ik op mijn goed gesternte, dat mij hier nooit nader tot de dood brengt, want in elke straat ben ik reeds en steeds blijft zij gelijk aan zichzelf ondanks de elkaar ophopende herinneringen.

[p. 39]

Binnen spuiten ze me uit, en buiten trekt ze me aan, land der steden, stad der landen, stedenland, Amsterdam.

Ciudad Encantada

De monsters van mijn jeugd grijnzen mij hier aan: de monsterdweg, de mug met klauwen en de rat met de slangenstaart, de man met het scheve hoofd in de aarde weggezonken, maar tussen hun verstijfde steengestalten staan hoog opgericht de slanke stammen van de berken en dennen en op de kop van de grijze verweerde schildpad, die zich opricht om me te verpletteren, zit een vogel dom te fluiten. En dan ben ik ineens een ander kind, ik klim over de bruggen en de bastions en stoot al stijgend de schubben van de vissendraak en trap op de kop van de tijgerwesp en sla in overmoed met een stok de spinrups op zijn schurftige huid en als ik boven ben zijn ze allen weg en zie ik slechts een grijze vlakte van kalksteen, door het water aangevreten als ons gezicht door de tijd, de zonde en de gedachte.

Tod und Verklärung

De dirigent voert een plastische dans uit, de harpiste haalt traag over de snaren, alsof ze een poes streelt en bij de hartstochtelijke gedeelten spelen de violisten twee emmertjes water halen en twee emmertjes pompen.

Intussen tracht Strauss een cathedraal te bouwen, die telkens invalt en opschiet als een blaasworst van de kermis, waarvan het fluitje kapot is.

Bestaan

Eens heb ik me omgedraaid en keek naar de bergen en de blauwe zee en hield mezelf voor: deze dag komt nooit terug. Achter me stampten de paarden de korrels uit het graan en rechts van me stak een roze-wit gestreepte vuurtoren zijn kop op tegen een zwakke, doch koppige deining. En ik riep namen, die klonken als klaroenstoten: Epidauros, Korinthe,

[p. 40]

Megara, Athenai, Sounion en ik was er slechts eenmaal en dat was ditmaal.

Het zal tien jaar geleden zijn: in die tijd beminde ik een vrouw, ik dronk drank, ik at spijzen, ik las boeken, ik zag schilderijen en elk plezier van het leven is gelijk elk ander plezier, het slijt met het gebruik. Doch wat niet slijt is het gezelschap van een boom, een blauwe lucht, een weiland of een berg. Een vreemdeling ben ik, die slechts kent, wat hem vreemd is.

R. Blijstra