Twee jongens in de wildernis

[p. 168]

XVIII. De dans ontsprongen.

Op de top van de tweede hoogte hielden ze halt, om te overleggen. Achter hen was nog niets van hun vijanden te zien, maar dit wilde nog niet zeggen, dat zij er niet waren. Ze konden een kwart mijl van 't dal overzien en Rudolf stelde voor om hier enkele minuten op wacht te blijven. Utah kon dan langzaam met Mohac verder gaan. De vrienden konden duidelijk zien, dat de oude jager met elke stap zwakker werd. Mohac kon de pijn niet langer verbergen, hoezeer hij zich ook inspande.

‘Ik geloof, dat het ernstig is,’ fluisterde Utah zijn vriend toe. ‘Hij bloedt lelijk; er moet iets gedaan worden, zo gaat het met langer. Ja, ik geloof, dat jouw plan goed is. Houd hier de wacht en zo gauw de Woonga's zich in het dal vertonen, vuur dan. Ik zal jou ook mijn geweer laten, dat grijp je, als dat van jou leeggeschoten is. De Indianen zullen denken, dat wij hen hier opwachten en ze zullen proberen je te besluipen. Dat zal hen weer een tijdje ophouden. Ondertussen zal ik Mohac zijn wonden nazien en verbinden. Hij bloedt anders nog dood.’

‘Maar ga dan verder,’ zei Rudolf, ‘houd niet stil, als je mij hoort schieten; ga gauw door naar de kloof. Ik ben nu weer zo fiks als ooit en zal je later gemakkelijk inhalen.’

Ondertussen was Mohac langzaam verder gegaan. Utah haastte zich, om hem in te halen. Rudolf verschool zich achter een rots, vanwaar hij een flink stuk van het dal kon overzien. Hij keek op zijn horloge en telde met spanning

[p. 169]

elke minuut die ze wonnen. Tien minuten rekende hij voor het verbinden van de wonde. Elke seconde daarna was winst. Een kwartier lang hield hij zijn ogen met onverminderde waakzaamheid gericht op het pad achter hem. Natuurlijk zouden de Woonga's in die tijd teruggegaan zijn, om hun raketten te halen, daar twijfelde hij geen ogenblik aan. En daarna zouden ze met verdubbelde snelheid komen opzetten. Of zouden ze door hun nederlaag bang geworden zijn en de vervolging opgegeven hebben? Neen, dat durfde hij met hopen. De Woonga's wisten te goed, dat Utah de zoon van de eigenaar der factorij was. Ze zouden alles doen, om hem te vangen en om dan een hoog losgeld af te persen. Daar hadden ze best enige doden en gewonden voor over.

Plotseling zag Rudolf enige beweging in het dal.

Hij richtte zich op en ademde sneller; zijn scherpe ogen hadden de oorzaak ontdekt. Twee gedaanten waren in het open terrein verschenen. Daarachter volgden er nog meer. Hij telde er zestien in het geheel. Ze waren allen op raketten en volgden snel het spoor van de drie vluchtelingen.

Rudolf keek op zijn horloge: er waren vijfentwintig minuten verstreken. Mohac en Utah hadden dus een goede voorsprong. Als hij de rovers nu nog een kwartier kon ophouden, zouden zijn vrienden wel aan de ingang van de kloof zijn. Nu hij alleen was en zijn eigen leven en dat van zijn kameraden van hem afhing, was hij rustig en zeker. Zijn hand beefde niet; hij was ook niet opgewonden, zodat hij rustig de afstand kon schatten. Hij nam zich voor, om niet te vuren, voor ze binnen een afstand van vierhonderd

[p. 170]

Beide geweren schoot hij leeg.

meter genaderd waren. Eerder zou hij ook niet zeker zijn van zijn schot. De afstand schatte hij naar de dode pijnboom en toen de twee voorste Woonga's die voorbij waren, vuurde hij. Hij zag de sneeuw voor de voeten van de eerste opstuiven. Toen vuurde hij iets hoger, snel twee keer achter elkaar. De tweede Indiaan werd getroffen, terwijl de eerste dekking zocht achter de boom. Toen nam hij het gros van zijn vervolgers onder vuur; beide geweren schoot hij leeg, snel achter elkaar. Twee Indianen zag hij in de sneeuw liggen, terwijl de rest, als een troep mussen, uiteengestoven was. Rudolf laadde zijn geweren opnieuw en keek op zijn

[p. 171]

horloge. Zijn vrienden hadden vijfendertig minuten tijd gehad. Vlug kroop hij achter het rotsblok uit en volgde het spoor van zijn makkers. Het zou nog minstens tien minuten duren, eer de Woonga's, van opzij de heuvel opkomende, zouden ontdekken, dat hij er vandoor was. In die tijd zou hij bijna een mijl voorsprong op hen hebben. Hij zag onderweg, zonder stil te blijven staan, de plaats, waar Utah zijn kameraad verbonden had. Er lagen bloedvlekken en een rode lap in de sneeuw. Een halve mijl verder hadden de twee weer stilgehouden en hij begreep dat de oude jager hier uitgerust had. Van deze plaats af, hadden ze in regelmatige afstanden halt gehouden en spoedig zag Rudolf hen, voor zich uit, door de sneeuw ploeteren. Hijgend en vol spanning rende hij naar hen toe.

Utah zag hem ernstig aan. ‘Hoever is het nog naar de kloof, Rudolf?’

‘Nog ruim een halve mijl.’

Utah wenkte hem, om Mohac bij de andere arm te grijpen.

‘Hij heeft veel bloed verloren,’ fluisterde hij. Rudolf begreep, dat de wonde erger was dan ze gedacht hadden. Ze gingen nu sneller vooruit en droegen hun gewonde kameraad bijna tussen hen in. Plotseling hield Utah halt, zette zijn geweer tegen de schouder en vuurde. Een paar meter voor hen uit spartelde een groot wit konijn in de sneeuw. Rudolf keek zijn vriend aan met een vragende blik.

‘Zo gauw we in de kloof zijn, moet Mohac wat te eten hebben,’ zei Utah.

‘O maar, we zullen de kloof halen,’ riep Rudolf met

[p. 172]

vuur, ‘we halen het. Ginds is het bos al, daar gaan we naar beneden.’ Zij renden bijna, met hun kameraad tussen hen in, naar de donkere bomen. Vijf minuten later droegen zij Mohac, die bijna bewusteloos was, langs de steile helling naar beneden. Toen zij daar veilig aangeland waren, slaakten de twee vrienden een zucht van verlichting. Utah keerde zich om en riep spottend naar boven: ‘Kom nou maar eens op, als je durft.’

Ze brachten Mohac naar een schuilplaats tussen enkele rotsblokken, waar bijna geen sneeuw lag en legden hem daar neer.

‘Houd jij nu de wacht aan de ingang van de kloof. De Woonga's zullen het niet wagen, af te dalen, want ze weten wel, dat ze dan kans lopen, één voor één neergeschoten te worden. Maar het is goed dat er iemand is, om op de rovers te passen. Ik ga ondertussen het konijn klaarmaken en voor Mohac zorgen. Ik geloof, dat hij niet meer bloedt; de wonde is niet gevaarlijk, maar ze heeft hem verzwakt. Als hij iets warms te drinken krijgt, zal hij weer gauw kunnen lopen. Heb je nog iets over van het eten dat je vandaag meegenomen hebt?’

Rudolf maakte het pakje los, waarin hij zijn voorraad had meegenomen en waarvan ze nog niet veel gebruikt hadden, bij gebrek aan tijd.

‘Er is nog koffie en thee in, genoeg voor een paar bekers, verder zout en wat brood,’ zei hij.

‘Goed,’ lachte zijn vriend hoopvol. ‘Het is wel wat weinig

[p. 173]

voor drie man in de wildernis, die geducht gelopen hebben, maar het zal Mohac goed te pas komen.’

Utah ging naar de gewonde terug, terwijl Rudolf, achter een rots verscholen, de smalle helling, die in de kloof naar beneden liep, in het oog hield. Hij hoopte bijna, dat de Woonga's het wagen zouden, af te dalen. Wat zouden zij tweeën hen dan warm ontvangen. Met hun drie geweren en hun revolvers konden ze een ware veldslag leveren, eer de rovers beneden zouden zijn. Maar hij zag geen spoor van hun vijanden.

Toch wist hij, dat de Indianen heel dichtbij moesten zijn en dat ze slechts wachtten op de bescherming van de duisternis. Als het avond werd, zouden zij misschien nog een moeilijk uurtje moeten doormaken. Rudolf hoorde het vuurtje knapperen, dat zijn vriend aangemaakt had. Hij snoof begerig de geur van koffie op en voelde dat hij ook best trek had in een kop warme drank. In het vooruitzicht daarvan begon hij vrolijk te fluiten. Na een tijdje kwam Utah hem gezelschap houden achter de rots.

‘Zij zullen ons aanvallen, zo gauw het goed en wel donker is,’ zei Utah koelbloedig. ‘Dat wil zeggen: als ze ons kunnen vinden. Maar daar zullen we wel voor zorgen: zo gauw de donkerte begint te vallen en ze niet meer in de kloof kunnen kijken, zoeken we een veilige schuilplaats op. Mohac zal dan wel weer kunnen lopen.’

Daar herinnerde Rudolf zich ineens de spleet in de wand, waardoor de onbekende verdwenen was, en waardoor hij zelf langs dat verborgen pad naar boven geklommen was.

[p. 174]

Dat was bij nacht een prachtige schuilplaats en zo konden ze ongemerkt de kloof verlaten, vóór de Indianen 's morgens hun vlucht zouden ontdekken. Er was maar één kans, dat het plan mislukken zou: als de onbekende een Woonga was, die, nu nog in leven, zijn kameraden zou waarschuwen.

‘In elk geval moeten wij het er op wagen,’ besloot Utah. ‘Onder dekking der duisternis zullen de rovers vanavond in de kloof afdalen en dan stil de morgen afwachten. In die tussentijd zijn wij al lang de kloof uit en op weg naar het zuiden. Ik zou de gezichten van die kerels wel eens willen zien, als zij ontdekken, dat de vogels gevlogen zijn.’

Plotseling kwam er een gerucht van een plaats boven hen en de twee vrienden hielden hun geweren klaar. Het gekraak kwam steeds dichter bij, totdat een rolsteen langs hen de kloof invloog.

‘Ze zijn daarboven,’ fluisterde Utah, ‘een van de lui heeft per ongeluk een steen losgetrapt. Nu zie je, dat het goed is, je ogen open te houden.’

Hij kroop weer voorzichtig naar Mohac toe en Rudolf hield gespannen de wacht. Tussen de bomen begonnen donkere schaduwen te loeren. Het waren Woonga's, die langs de bovenrand heen en weer slopen. Rudolf kon ze nauwelijks van de bomen onderscheiden, maar hij was vast besloten, bij elke verdachte beweging te schieten.