Twee jongens in de wildernis

[p. 160]

XVII. Een ren op leven en dood.

Aan de voet van de heuvel verliet Mohac het spoor van de Woonga's en sloeg rechtsaf, het struikgewas in. Rudolf begreep zijn bedoeling: hij wilde de rovers niet van achteren, maar van opzij aanvallen, door snel een halve cirkel te beschrijven.

Rudolf spande zich tot het uiterste in, om de vlugge Indiaan bij te houden. Tien minuten later lagen ze achter een bosje hazelaars verdekt opgesteld en gluurden tussen de takken door.

‘Zij komen,’ fluisterde Mohac, ‘zij komen.’

Rudolf keek over zijn schouder en zijn hart bonsde van opwinding.

Onbewust van het gevaar, waarin zij verkeerden, kwamen de vier Woonga's met hun gevangene tot op een afstand van tweehonderd meter nader. Mohac keek zijn kameraad aan, legde de hand op zijn schouder en fluisterde: ‘Jij neemt voorste man, die vlak vóór Utah loopt. Ik neem de andere drie. Zie je die berk met de schors er af? Als ze daar gekomen zijn! Jij niet beeft? Jij niet mist?’

‘Neen,’ antwoordde Rudolf, ‘ik raak hem zeker.’

Ze konden nu de stemmen der rovers horen en ze zagen ook, dat het gezicht van Utah met bloed bedekt was. Stap voor stap, langzaam en zorgeloos, naderden de Woonga's. Nu waren ze nog maar vijftig meter van de berk af, die Mohac had aangewezen. Nu nog dertig... nog tien. Rudolf bracht zijn geweer aan de schouder. Koelbloedig mikte hij

[p. 161]

op de man, die vóór Utah liep. Nog vijf meter... de voorste man ging achter de berk om en op het ogenblik, dat hij te voorschijn kwam, vuurde Rudolf. De man stond een ogenblik stil en gleed toen in de sneeuw... languit.

Op dat moment knalden er drie schoten achtereen uit Mohac's geweer en toen Rudolf opkeek, zag hij geen enkele Woonga meer overeind staan. Reeds waren de twee naar Utah gesneld; Mohac nam zijn mes, en in twee sneden was Utah bevrijd.

‘Jij erg gewond?’ vroeg hij.

‘Nee, niet erg,’ antwoordde Utah bewogen, ‘ik wist dat jullie komen zoudt, oude trouwe vrienden.’

Terwijl hij sprak, bukte hij naar een van de gevallen Indianen en nam hem zijn geweer en revolver af. Het waren dezelfde wapens, die ze Rudolf enkele weken geleden ontstolen hadden. Mohac had de kostbare vracht bont ontdekt, die de rovers uit de hut hadden meegenomen, vóór ze in brand gestoken werd. Kalm wierp hij de vracht over zijn eigen schouder.

‘Hebben jullie het kamp van de Woonga's gezien?’ vroeg Utah opgewonden.

‘Ja, zij zijn minstens met twintig man.’

‘Binnen een paar minuten zullen ze hier zijn. Welke kant uit, Mohac?’

‘Naar de kloof,’ riep Rudolf halfluid, ‘als we de steile rotskloof kunnen halen, zijn we veilig.’

‘Vooruit, naar de kloof in volle vaart!’ riep Utah. De sneeuw bliksemde voor hem uit. Mohac was achtergeble-

[p. 162]

ven en wenkte de twee om maar vast te gaan. Hij was besloten zich aan 't grootste gevaar bloot te stellen, door de achterhoede te vormen en de aftocht te dekken. Tijd om te overleggen was er niet. Voort suisden ze over de vlakte op hun snelle raketten. Achter hen kwam 't geluid van patronen, die in een geweer werden geschoven: Mohac vulde het magazijn van zijn wapen. Rudolf had dit al gedaan en Utah onderzocht gedurende het lopen de wapens, die hij van de Woonga had buitgemaakt.

‘Hoeveel patronen heb je bij je, Rudolf,’ vroeg hij zijn vriend over zijn schouder.

‘Negenenveertig.’

‘In mijn gordel zitten er nog maar vier, behalve de vijf in mijn geweer. Geef er mij wat!’

Zonder stil te staan, haalde Rudolf een dozijn patronen uit zijn gordel en reikte die zijn vriend aan. Nu waren ze aan de heuvel gekomen... in één trek vlogen ze tegen de helling omhoog. Op de top stonden ze stil, om adem te scheppen en naar het kamp van de Woonga's te kijken. De vuren waren verlaten, een kwart mijl achter zich zagen ze een dozijn vijanden naar de heuvel snellen. De overigen waren verborgen achter de kreupelbosjes van de laagte.

‘Wij moeten hen vóór zijn in de kloof!’ riep Utah, en opnieuw stoven de drie in snelle ren voorwaarts. Utah voorop. Maar Rudolf's hoop zakte in zijn schoenen. De woorden van zijn vriend brachten hem tot het besef, dat zijn krachten snel uitgeput raakten. Hij zou de kloof nooit halen, dat voelde hij wel. Bij de vreselijke wedren naar de hut had

[p. 163]

hij al een gevoel gehad, of zijn spieren verlamden. En nu, bij elke stap nam het gevoel van zwakte toe. De kloof was een mijl achter de hut en de ingang was nog twee mijl verder. Drie mijl... dat kon hij onmogelijk halen in dit razend tempo. Hij hoorde Mohac achter zich aanzwoegen. Utah vóór hem, raakte al hoe langer hoe verder van hem af. Hij spande zich in tot het uiterste, om de afstand te verkorten, maar hij won geen streep. Daar klonk een waarschuwend geroep van de oude jager en Utah keerde zich om.

‘Hij al loop drie mijl naar brandende hut,’ wees hij op Rudolf, ‘hij kloof niet haal zo!’

Rudolf was doodsbleek en hijgde zó zwaar, dat hij niet spreken kon. Utah begreep dadelijk de toestand.

‘Er blijft ons maar één ding over, Mohac. Wij moeten de Woonga's bij het dal van onze hut zien tegen te houden voor een poos, om tijd te winnen. Vanaf de top van de heuvel zullen we op hen vuren; als er enigen vallen, zal de rest niet zo dadelijk achter ons aan durven. Ze zullen denken, dat wij hen willen bevechten en zich dan verspreiden, om ons te besluipen. Dat kost tijd en intussen hebben wij een goede voorsprong.’

Weer ging het vooruit naar de heuvels om het dal, waar hun hut nog rookte, maar nu wat langzamer, zodat Rudolf meekon. Drie minuten later suisden zij 't dal binnen en waren al aan de overkant op de hoogte, toen de Woonga's de ingang bereikten. De rovers stieten hun oorlogskreet uit.

‘Vlug!’ riep Utah, ‘ze zien ons.’

Terwijl hij nog sprak, knalde er een schot achter hen.

[p. 164]

‘Rzzzz... ingggg!’

Voor het eerst van zijn leven hoorde Rudolf het dreigend gefuit van een kogel boven zijn hoofd. Drie meter vóór Utah stoof de sneeuw onder de inslaande kogel omhoog. Een halve minuut bleef het stil, toen viel er weer een schot, daarna nog drie, snel achter elkaar. Utah struikelde.

‘Niet geraakt,’ riep hij, overeind komend, ‘die puntige rotsen zijn gevaarlijk.’

Hij klom naar de top van de heuvel, Rudolf vlak achter hem aan, terwijl aan de overzijde van 't meer een salvo van een dozijn schoten losknetterde. Als bij ingeving liet Rudolf zich voorover in de sneeuw vallen. Weer hoorde hij een kogel over zich heen fluiten en Mohac slaakte een kreet van pijn. Maar de oude jager bereikte toch de hoogte en samen scholen ze weg achter het struikgewas.

‘Is het erg, Mohac? Is het erg?’ Utah snikte het bijna uit, toen hij de arm om zijn vaderlijke vriend heen sloeg.

‘Ben je erg geraakt?’

Mohac wankelde, maar hield zich overeind.

‘Hierin,’ zei hij, naar zijn linkerschouder wijzende. ‘Niet erg!’

Hij glimlachte; de moed schitterde in zijn ogen en hij wierp de vracht bont neer. In elkaar gedoken gluurden zij over de rand van de heuvel omlaag.

Een half dozijn Woonga's waren uit het bos gekomen en liepen snel over het open terrein. Nog meer kwamen er te voorschijn en Rudolf zag, dat verschillenden zelfs geen sneeuwschoenen droegen. Utah merkte dat ook met voldoe-

[p. 165]

ning op en vertelde het aan Mohac. Zonder sneeuwschoenen konden ze een snelle loop onmogelijk lang uithouden. De oude jager wenkte zijn kameraden en fluisterde: ‘Nu wij schiet, als het ogenblik gekomen is.’

Acht Indianen op raketten waren nu in het open dal. Rudolf haalde lang en diep adem, om rustig te kunnen mikken. Ook de geweren van zijn kameraden wezen naar de naderende vijanden. Koelbloedig keken Mohac en Utah langs de stalen lopen; het ging hier om hun leven. Daarom was het zaak, goed te treffen.

Mohac vuurde het eerst; twee schoten met een pauze van een seconde.

Terwijl twee Woonga's met stukgeschoten been in de sneeuw vielen, vuurde Utah. De kreten van de getroffen rovers drongen tot hen door. Toen knalde ook Rudolf's geweer en enige seconden spuwden de drie lopen vuur en vlam. Drie van de acht Indianen waren nog op de been en die maakten rechtsomkeer en zochten de beschutting der cederbossen.

‘Hoera!’ riep Rudolf. ‘Ze vluchten.’ En hij vuurde zijn vijfde en laatste schot de vluchtende rovers achterna.

‘Kom, laten wij hen nazetten!’ riep hij en vloog overeind.

‘Ga gauw liggen, Rudolf,’ riep Utah, ‘en laad je geweer opnieuw.’

Klik, klik, klik deden de patronen, die de jagers in de magazijnen schoven. Vijf tellen later richtten ze hun geweervuur tegen de rand van de cederbomen, waar de Indianen

[p. 166]

zich verborgen hadden. Toen Rudolf zijn geweer opnieuw laadde, zag hij niets meer om op te schieten.

‘Ziezo, dat zal hen een tijdje ophouden,’ zei Utah, ‘de meesten zijn te haastig van hun vuren weggelopen zonder sneeuwschoenen. We zullen hen nu vóór zijn in de kloof, met gemak.’

Hij sloeg zijn arm om de schouders van zijn oude vriend, die zich in de sneeuw uitgestrekt had.

‘Laat mij eens kijken, Mohac, laat eens kijken,’ herhaalde hij bezorgd.

‘Eerst naar de kloof,’ antwoordde de oude jager, ‘wonde niet erg; het been niet geraakt; bloedt alleen maar.’

‘Maar ben je er wel zeker van, dat je de kloof halen kunt, Mohac?’

‘Ja, dat kan.’

Om dat te bewijzen stond hij op en ging naar het pak bont toe, om het over zijn schouder te slingeren. Maar Utah was hem voor en hing de vracht op zijn eigen rug.

‘Jij en Rudolf gaan vooruit, jullie weet, waar de ingang van de kloof te vinden is,’ zei Utah. ‘Ik ben er nog nooit geweest en kom wel achterna.’

Mohac ging de heuvel af. Rudolf, die hem volgde, kon hem zwaar horen hijgen. Nu was hij niet langer bang voor zichzelf, maar voor de oude trouwe jager, die hen door zoveel gevaren heengeholpen had en nu zelf bijna machteloos was voor zijn vijanden. Hij vreesde, dat de oude jager onderweg bezwijken zou, niet wanhopig, maar met een glimlach op de lippen.

[p. 167]

Langzaam en voorzichtig trokken ze weg, in de richting van de kloof. Rudolf voelde zijn krachten terugkomen. Hij nam de oude jager bij de arm en hielp hem tegen de hoogten op. Mohac verzette zich daar niet tegen en dat bewees wel dat de wonde ernstig was. Zo konden ze de kloof niet tijdig bereiken en Rudolf voelde, dat hun toestand nu gevaarlijk werd.