Twee jongens in de wildernis

[p. 131]

XIII. De geheimzinnige droom.

Steeds woester en somberder werd de kloof.

Soms schenen de twee rotswanden boven zijn hoofd samen te komen. Hij lette niet op de tijd en zette zijn tocht voort. Honger had hij niet en maar eens zette hij zich bij de beek neer om te drinken. Toen hij eindelijk op zijn horloge keek, was het drie uur in de namiddag. Het was te laat om terug te keren: binnen een uur zou het in de kloof volslagen donker zijn. Hij zou hier dus moeten kamperen. Snel wierp hij zijn vracht neer en begon tegen de rotswand een schutdak van cedertakken te bouwen. Toen hij daarmee klaar was en een grote stapel hout voor de nacht bijeen gebracht had, begon hij zijn avondmaal klaar te maken. Spoedig vervulde de heerlijke geur van koffie en gebraden vlees de lucht. De avond was al gevallen tussen de bergwanden, toen hij begon te eten.

Gespannen trachtte hij nu en dan de duisternis te doorboren. Een angstgevoel van eenzaamheid beving hem. Het geluid van een of ander roofdier deed hem huiveren. Hij was niet bang, maar toch... de geheimzinnigheid van de plaats werkte op hem in. Hier hadden de geraamten uit de hut eenmaal als jagers of goudzoekers rondgezworven. Hier hadden ze over hetzelfde pad gelopen als hij, uit dezelfde beek gedronken, misschien op dezelfde plek hun kamp gehad voor de nacht. Maar dat alles was al lang geleden, misschien wel vijftig jaar.

Wat kon hier nog allemaal gebeuren in deze woeste

[p. 132]

streek? Hij probeerde zijn ongerustheid weg te lachen. Zijn lach klonk hol en onnatuurlijk en de echo's riepen hem drie-, viermaal terug. Een spookachtige lach, meende Rudolf. Hij kroop dichter bij het vuur en in de warmte van zijn schutdak. Daar was het goed, maar aan slapen dacht hij niet. Hij moest almaar denken aan de mannen, die hier vroeger geleefd hadden. Ook zij hadden 's avonds de donkerte ingetuurd, ook zij hadden het flikkerend licht van hun kampvuur tegen de rotswand gezien en... zij hadden goud gevonden.

‘Allo-allo-allo!’

Van ver, over het pad, kwam die langzame, klagende kreet. ‘Allo-allo-allo!’

Het was een menselijke, bijna smekende kreet, die naderde uit de geheimzinnige donkerte. De echo's klonken zachter en zachter en stierven uit in een spookachtig gefluister.

‘Allo-allo-allo!’

Rudolf glimlachte. Hij wist dat dit geen mens was, maar de grote sneeuwuil, die zijn jachtroep uitstiet, voortzwevend op zijn onhoorbare vleugels. Maar ofschoon hij dit wist, deed die holle schreeuw hem huiveren.

Hij legde zijn geweer dwars over de knieën en wachtte met open ogen, of de slaap zou komen. Dat geweer was zijn enige troost, het was als een trouwe kameraad, die hem nooit verlaten zou; het gaf hem een gevoel van veiligheid. Ofschoon hij besloten had wakker te blijven, viel hij toch eindelijk in slaap. Maar het was een onrustige slaap, ver-

[p. 133]

vuld van akelige en schrikaanjagende dromen. Hij zat en lag half op zijn cedertakken, de voeten naar het vuur gestrekt, zijn hoofd voorover gezonken op de borst. Af en toe kwamen er onverstaanbare klanken van zijn lippen. Soms deed hij een poging om wakker te worden, maar zonk weer weg in een rusteloze slaap.

Hij droomde, dat hij weer op pad was, geheel alleen, en aan de oude hut kwam.

Het raam stond open, maar de deur was stevig gegrendeld. Voorzichtig kwam hij dichterbij. Hij hoorde allerlei vreemde geluiden, als het rammelen van beenderen en het omvallen van een stoel. Stap voor stap ging hij naar het raam toe en keek binnen. Daar zag hij iets verschrikkelijks.

Hij wilde vluchten, maar kon niet, het was of zijn voeten aan de grond vastgenageld waren.

Twee menselijke geraamten waren met elkaar aan het vechten, maar hij hoorde geen ander geluid dan het rammelen van de beenderen. Hij zag het flikkeren van messen, door knokige vingers vastgehouden.

Ha... nu begreep hij het: ze vochten om iets, wat op tafel lag. Nu eens was de ene er met de hand bij, dan de andere, maar niemand kreeg het te pakken. Totdat plotseling één van de geraamten achteruit deinsde en op de grond in elkaar zakte. Een ogenblik wankelde de overwinnaar, toen strompelde hij naar de tafel en greep het geheimzinnig voorwerp met zijn knokige vingers. Terwijl hij tegen de hutwand aanleunde, hield hij het in de hoogte en Rudolf zag, dat het een rol berkenbast was....

[p. 134]

Een gloeiend stuk hout in het uitdovende vuur knapte met een luide knal uit elkaar en Rudolf - wakker geschrokken - zat overeind op de cedertakken en staarde in de duisternis.

‘Wat een vreselijke droom,’ zuchtte hij huiverend.

Hij kroop op zijn knieën naar het smeulende vuur, het geweer in de hand en begon hout te stapelen op de uitdovende vlammen.

‘Wat een vreselijke droom,’ moest hij bij zichzelf herhalen, terwijl hij zijn angstige ogen liet dwalen langs de zwarte rotswand.

Toen ging hij weer zitten en keek naar de spelende vlammen van zijn vuur, die hoger en hoger opklommen en spookachtige schaduwen op de donkere rotswand tekenden. Het licht en de warmte monterden hem op en na een poosje kon hij rustig nadenken over de zonderlinge droom.

Hij herinnerde zich de hand van het geraamte, die tussen de witte, benige vingers een rol berkenbast had vastgehouden. Nu schoot hem opeens te binnen, dat dit met de werkelijkheid overeenstemde: toen ze namelijk de geraamten uit de hut verwijderden, had hij tussen de benige vingers een stuk berkenbast gezien. Hij had er toen niet verder aan gedacht, maar hij had het gezien, daar was hij zeker van. Bevatte dat verschrompeld stukje bast misschien het geheim van de goudmijn? Opgewonden begon hij over de nieuwe sleutel van het raadsel na te denken. Ook zijn kameraden hadden het stuk berkenbast gezien, maar er geen betekenis aan gehecht. Ze dachten waarschijnlijk, dat de

[p. 135]

man in het gevecht een stuk bast van de hutwand had afgetrokken en dit was tussen zijn vingers gekneld gebleven. Maar nu kreeg dit toch een andere betekenis voor Rudolf.

Om vier uur viel een zwakke lichtschemer door de spleet van de donkere kloof. De dag was begonnen; hij stond op, maakte het ontbijt klaar, wierp het pak over de schouder en stond klaar om te vertrekken. In de vage morgenschemering liep hij terug met dezelfde voorzichtigheid, als waarmee hij gekomen was. Toen het lichter werd, begon hij vlugger door te stappen. Op de plaats, waar hij de zilvervos geschoten had, stond hij een ogenblik stil. Hij kon zien, waar de vos recht van de zwarte bergwand naar beneden gekomen was en nieuwsgierig volgde hij het spoor in de sneeuw. Plotseling hield hij verbaasd stil... duidelijk afgedrukt in de sneeuw vóór hem, was het spoor van een paar sneeuwschoenen. Hier was dus een mens geweest; en die was voorbijgekomen, nadat Rudolf de vos geschoten had, want de vossensporen waren bedekt door die van de sneeuwschoenen.

Wie was de man in de kloof, die dit spoor gemaakt had?

Utah of Mohac misschien, die hem kwamen zoeken?

Neen, een blik op het spoor zei hem, dat geen van hen drieën dit gemaakt had: het spoor was langer en smaller dan het hunne. Het vreemde spoor verdween tussen de rotsen en langs de bergwand. Voorzichtig liep hij het na, het geweer in aanslag. De man, die dit spoor gemaakt had, was hier en daar blijven staan, hij was achter de rotsblokken verder gekropen en had zich langs de wand gedrukt. Dat alles verraadde het spoor. Maar waarom was die ge-

[p. 136]

heimzinnige vreemdeling zo voorzichtig geweest, om zich niet te laten zien?

Rudolf twijfelde er geen ogenblik aan, of de vreemde had hem gezien, maar hij wilde blijkbaar zelf niet gezien worden. Zou een Woonga hem op het spoor zijn?

De sporen leidden naar een smalle spleet in de rotswand; hier had de vreemde zijn sneeuwschoenen uitgedaan en was door de langzaam hellende spleet, die maar ruim een meter breed was, naar boven geklauterd. Verbluft keek Rudolf omhoog... hier was dus een goed verborgen uitgang van de kloof. De vreemde was dus eigenlijk voor hem op de vlucht gegaan; hij had Rudolf gemakkelijk kunnen overvallen, als hij dat gewild had. Blijkbaar was dat echter zijn bedoeling niet.

Dus geen Woonga-Indiaan?

Een nieuw raadsel voor Rudolf. Geen enkele maal hadden de sporen van de Woonga's hun vallenlijn gekruist. Was dat ook niet merksvaardig?

Rudolf spoedde zich voort, in gedachten verzonken; tegen de middag bereikte hij de top van de berg, vanwaar hij het kamp kon zien liggen. Hij was nu prettig gestemd. Hij had in de kloof immers een fortuin gevonden! Of was de zilvervos niet minstens vijfhonderd dollar waard? Hij zou zijn kameraden eens verrassen!

Toen hij de hut naderde, zette hij een somber en vermoeid gezicht. Utah kwam hem tegemoet en Mohac begroette hem met zijn klokkend keelgeluid.

‘Kijk, daar hebben we Rudolf met een vracht goud,’

[p. 137]

riep Utah lachend uit. ‘Mogen we je schatten eens bekijken?’ Ondanks zijn plagende spot, was hij blij dat zijn vriend terug was.

Rudolf wierp zijn pak neer, alsof hij doodmoe was en ging er bij zitten.

‘Maak jij het pak maar los,’ zei hij tot zijn vriend, ‘ik ben er te moe voor en ik heb honger als een wolf.’

Utah keek hem hartelijk aan en zei lachend: ‘Dat je moe bent, kan ik me begrijpen en half uitgehongerd ook. We zullen gauw het eten klaar maken. Mohac, steek 't vlees maar aan het spit.’

Er volgde een gerammel van ketels en blikken pannen en Utah gaf zijn vriend een klap op de schouder, terwijl hij een vrolijk deuntje begon te zingen.

‘Ik ben echt blij, dat je weer hier bent, Rudolf,’ zei hij. ‘Ik was een beetje zenuwachtig geworden over je lange uitblijven. Met onze klemmen hebben we gisteren geboft: een gekruiste vos en drie wezels. Heb jij iets gezien?’

‘Kijk je mijn pak niet na?’

‘Zit er wat in?’ wijfelde Utah, die aan een grap dacht.

‘Hoor eens, jongen,’ barstte Rudolf vrolijk uit, ‘ik heb je gezegd, dat er een schat in die kloof was en dat is ook zo. Ik heb hem gevonden. Je moogt gerust eens in mijn pak neuzen.’

Utah liet het mes vallen, waarmee hij aan 't brood snijden was, en maakte de rugzak van Rudolf open. Deze trok kalm zijn jas uit en deed alsof het zijn dagelijks werk was, om zilvervossen naar het kamp te brengen. Pas toen hij een

[p. 138]

uitroep van vreugde hoorde, draaide hij zich om. Daar zag hij zijn vriend, die de zilvervos voor de verbaasde ogen van Mohac omhoog hield.

‘Is het een goede?’ vroeg Rudolf.

‘Een prachtvos,’ juichte Utah, terwijl Mohac het dier met kennersoog bekeek.

‘Heel mooi,’ zei hij ten slotte, ‘op post vijfhonderd dollar waard, in Montreal nog driehonderd meer.’

Utah drukte zijn vriend bij wijze van felicitatie de hand en zei: ‘Mohac, jij bent er getuige van, dat deze jongeheer niet langer groen meer is. Hij heeft het werk van een winter op één dag gedaan. Rudolf ik neem mijn pet voor je af.’

Zijn vriend bloosde van geluk.

‘En dat is nog niet alles, Utah,’ zei hij, plotseling ernstig wordende.

‘Je wilt toch niet zeggen, dat je...?’

‘Nee, goud heb ik niet gevonden,’ voorkwam Rudolf hem. ‘Maar het goud moet er zijn en ik geloof, dat ik de sleutel van het geheim gevonden heb.’

En hij vertelde hun zijn droom en herinnerde hen aan het stukje berkenbast, dat ze ook moesten gezien hebben in de hand van het ene geraamte.

‘Wie weet,’ zei Utah langzaam, ‘het kan geen kwaad, als wij er eens naar gaan kijken.’

Hij ging naar de kachel en nam er het halfgare vlees af. Rudolf schoot zijn jas aan en Mohac nam zijn bijl en schop. Samen gingen ze naar buiten.