Twee jongens in de wildernis

[p. 104]

X. De jacht op pelsdieren.

Onder het smakelijk ontbijt stond Mohac een ogenblik op, om de schuif van de kachel dicht te doen. Utah wierp een snelle blik op zijn vriend en fluisterde: ‘Let op, of ik geen gelijk heb; straks zal hij het pad over de berg kiezen.’

Toen Mohac weer ging zitten, zei Utah: ‘Het is het beste, om vanmorgen al op pad te gaan, dunkt je ook niet, Mohac? Het komt me voor, dat er twee goede richtingen zijn, waar we de klemmen kunnen uitzetten. De ene over de berg langs de beek en de andere meer naar het noorden. Wat denk jij ervan?’

‘Goed, jullie twee naar het noorden gaan: ik het pad langs de berg over.’

‘Nee, jij en ik zullen naar de berg gaan: Utah alleen gaat dan naar het noorden,’ verbeterde Rudolf, ‘ik ga deze keer met jou mee, Mohac.’

De oude jager, gevleid door de voorkeur van de blanke jongen, grijnsde vriendelijk en begon zowaar in vlotte, lange zinnen te praten over de plannen, die hij in het hoofd had. Er werd afgesproken, dat ze alle drie in de namiddag weer in de hut terug zouden zijn. 's Avonds zouden ze dan samen hun eerste wolvenjacht houden. Rudolf merkte, dat de tamme wolf die morgen geen ontbijt kreeg; de reden kon hij wel vermoeden.

De klemmen werden nu verdeeld.

Er waren drie verschillende soorten: vijftig kleinen voor wezels, marters en andere kleine pelsdieren, vijftien mid-

[p. 105]

delsoort voor vossen en vijftien grotere voor wolven en lynxen. Ieder nam er een partij op de rug; de rest van het kanboe-vlees werd in stukken gesneden en meegenomen om te dienen als lokaas in de klemmen.

De zon ging juist op boven de wildernis, toen de drie vrienden het kamp verlieten. Zoals Mohac voorspeld had, was het een prachtige zonnige dag. Een van die bitterkoude, onbewolkte dagen, waarop de Indianen geloven dat de Schepper de rest van de wereld van zon berooft, om ze in al haar heerlijkheid over het Indiaanse land te doen stralen. Van de heuveltop keek Rudolf uit over de besneeuwde wouden, die als koralen glinsterden, over de effen meren en de lage weiden. Maar slechts enkele ogenblikken hielden ze stil, toen sloegen zij hun verschillende paden in. Aan de beek gekomen, hield Mohac stil en wees naar een boomstam, die dwars over het water heengevallen was. De oude Indiaan keek een ogenblik naar de sporen over de stam en wierp zijn vracht neer.

‘Wezels,’ bromde hij vergenoegd. Hij stak de bevroren beek over en zorgde ervoor, dat hij de boomstam niet aanraakte. Aan de overkant verspreidden de sporen zich naar enige omgewaaide bomen.

‘Hele familie wezels woont hier,’ lachte Mohac, ‘minstens drie, misschien vijf. Ik zal een valhuis zetten hier.’

Nog nooit had Rudolf een klem zien opzetten, zoals de oude Mohac dat deed.

Bij het einde van de boomstam bouwde hij snel een schutdak van staken, in de vorm van een bijenkorf. Achter

[p. 106]

in dit takkenhutje werd een stuk kariboe-vlees gelegd en vlak daarover zette Mohac zijn klem. Een wezel kon het vlees zo niet bereiken, of hij moest over de klem lopen en die was zorgvuldig met sneeuw en enkele dorre blaren bedekt. Binnen twintig minuten had de oude jager twee van zulke vallen opgesteld. Hij had er een verbazende handigheid in en Rudolf verzekerde, dat hij er minstens twee uur over gedaan zou hebben.

‘Waarom bouw je die huisjes?’ vroeg hij, toen ze weer verder gingen.

‘Veel sneeuw in de winter kom. Bouw huis om sneeuw van de klem af te houden. Anders moet ik de hele winter klemmen opgraven. Maak zo'n huis voor alle kleine pelsdieren. Maar voor lynx deugt dat niet; Lynx ziet huis, loopt om en om en gaat dan weg; slim kerel. Vos en wolf ook.’

‘Is een wezel veel waard?’ wilde Rudolf weten.

‘Vijf dollars minstens, soms acht.’

Verderop werden nog zes andere wezelklemmen neergezet. De beek liep nu langs de zoom van een hoge, rotsachtige heuvel en Mohac's ogen begonnen met belangstelling te schitteren. Hij scheen niet langer sporen van pelsdieren te zoeken. Hij speurde voortdurend de zonnige zijde van de heuvelhelling af en liep langzaam en voorzichtig. Hij sprak op fluisterende toon en Rudolf volgde zijn voorbeeld. Tweemaal werd er een vossenklem gezet en in een woest ravijn ontdekte Mohac sporen van een lynx; ook daar werden twee klemmen gezet. Plotseling hoorde Rudolf een

[p. 107]

zachte uitroep en hij zag Mohac, een vijftig meter van hem af, wenken.

‘Wolf,’ fluisterde de oude jager, toen Rudolf bij hem was.

In de sneeuw was een aantal sporen, die Rudolf herinnerden aan een hond.

‘Drie wolven,’ juichte de Indiaan, ‘trekken vanmorgen vroeg naar warme plek in de zon op de berg.’

Het ene wolvenspoor volgend, vonden ze plots het overblijfsel van een konijn, met voetsporen er omheen. Mohac zette er een klem bij; eveneens een eindje verder, waar een marter over de sneeuw gelopen had. Kariboe- en hertensporen liepen over de beek heen en terug, maar Mohac keek er niet naar. Een vierde wolf had zich bij de troep aangesloten, een vijfde en honderd meter verder nog drie. Mohac trok zijn gezicht in rimpels van pret.

‘Veel wolf hier in de buurt; goede plaats voor jacht als het donker is.’ Verderop kronkelde de beek door een laag moeras. Hier waren zoveel sporen van wilde dieren, dat Rudolf er opgewonden van werd. Op sommige plaatsen was de sneeuw platgelopen door herten en bij tal van jonge bomen was de bast afgescheurd. De voorzichtigheid waarmee Mohac zich voortbewoog, was bijna pijnlijk. Elke tak werd zonder gerucht achter hem neergedrukt.

Eens, toen Rudolf met zijn sneeuwschoenen tegen een boompje stiet, hield de oude Indiaan in koddige verbazing zijn handen omhoog.

Plotseling stond Mohac stil en hield waarschuwend zijn

[p. 108]

‘Bloed voor Wolf!’

hand achter rich. Hij keerde zich om en toen wist Rudolf, dat hij wild gezien had. Duim voor duim kroop hij vooruit op zijn sneeuwschoenen en wenkte Rudolf om langzaam en voorzichtig na te komen. Toen de jongen dicht genoeg bij was gaf hij hem zijn geweer achter zijn rug, terwijl zijn lippen, bijna zonder geluid, het woord vormden: schiet!

Bevend nam Rudolf het wapen en keek in het moeras voor zich uit, terwijl Mohac omlaag dook. Wat hij zag, deed hem bijna opspringen van vreugde. Niet meer dan honderd meter verder stond een prachtige reebok, die de toppen van een hazelstruik afknabbelde; een eindej verder stonden twee hinden.

[p. 109]

Met geweldige inspanning bedwong hij het beven van zijn hand. De bok stond met de flank naar hem toe, kop en nek naar boven gestrekt en bood een prachtige gelegenheid voor een schot op de meest kwetsbare plek: vlak achter zijn voorpoot. Nauwkeurig legde hij daarop aan en vuurde. De bok viel en bleef liggen.

Mohac was onderweg naar het gevallen wild toe, ondertussen zijn vracht losmakend. Hij ging op een drafje en bij het dode dier aangekomen, haalde hij een fles te voorschijn en liet die vol bloed lopen. De gevulde fles hield hij met een grijns van voldoening omhoog. Rudolf keek hem met verbazing aan.

‘Bloed voor wolf,’ legde Mohac uit, ‘wolven houden van bloed, ruiken het ver, vanavond grote jacht. Geen bloed en geen aas, dan wij ook geen wolf schiet.’

De oude Indiaan werd opgewonden, als hij maar aan wolven dacht. Het hart, de lever en een van de achterbouten werden meegenomen. De rest bond Mohac aan een riem van kariboe-huid, slingerde de riem over een boomtak en trok het dier omhoog, tot het een eind van de grond hing.

‘Als wij voor vanavond niet terugkomen, dan het vlees veilig is voor de wolven. Wolven kunnen niet klimmen.’

Langzaam ging het nu verder. Het moeras door en een hoogte op. De helling was bedekt met rolstenen en een bos van grote sparren en berken. Even voorbij de beek was een reusachtige rots, die dadelijk de aandacht trok van de Indiaan. Alle zijden op één na waren te steil om haar te beklimmen en zelfs deze ene kant was alleen maar beklim-

[p. 110]

baar met behulp van een paar jonge bomen. Rudolf kon duidelijk zien, dat de bovenkant van de rots plat was. En Mohac was daarom in zijn nopjes.

‘Mooie plaats daarboven voor wolvenjacht. Veel wolven hier in moeras en op berg. Wij wolven lok en dan schiet.’

Hij wees op een groepje sparren, twintig meter verder. Het was nu bijna twaalf uur en de twee gingen in de dekking van de sparren hun middagmaal verorberen. Of dat smaakte op zo'n koude, heldere dag.

Daarna werd de terugtocht begonnen. Rechtdoor ging het nu over de top van de heuvel, de beek langs, naar hun kamp. Herhaaldelijk hielden ze stil aan de steile rand van een diepe kloof, waar de beek doorstroomde. Mohac boog zich ver over de gevaarlijke diepte en uitte eindelijk zijn voldoening met de opmerking: ‘Veel beren daar onder in de kloof.’

Maar Rudolf dacht niet aan beren. Zijn hoofd was nu weer vol met de gedachte aan goud. Er was hem een idee te binnen geschoten: zou deze geheimzinnige kloof niet het geheim verbergen van het zakje met goud? De donkere en sombere stilte, die tussen de rotswanden hing, de doodse verlatenheid van de rotsblokken, de geheimzinnige bochten van de beek door de diepte,... hij voelde het aan: deze plaats stond in verband met het drama van de hut. Bevatte die kloof het geheim der dode mannen?

Zou hier het goud gevonden zijn, in de bedding van de zandige beek?

Het stofgoud van eeuwen kon hier verzameld liggen.

[p. 111]

Telkens en telkens moest hij er aan denken, terwijl hij de oude Indiaan volgde. Het was zoveel als een zesde zintuig, dat hem verraadde: hier ligt het geheim van het goud. Het drong zich zó aan hem op, dat hij Mohac plotseling bij de arm greep en naar de kloof wijzend fluisterde: ‘Mohac, het goud was tussen die bergen gevonden!’