Twee jongens in de wildernis

[p. 97]

IX. De nachtelijke wandeling.

Die nacht werd Rudolf tweemaal wakker doordat Mohac de deur opende. De tweede keer richtte de jongen zich half op en keek nieuwsgierig, wat de oude jager uitvoerde. Het was een schitterende, heldere nacht en stromen van maanlicht gleden over het winterse landschap. Rudolf kon Mohac horen gnuiven en grommen, alsof hij met zichzelf praatte. Ten slotte stond hij maar op, sloeg een deken om en kwam naast de oude jager staan. Mohac keek naar boven, naar de heldere sterren. Rudolf volgde die blik en hij zag dat de lucht geheel onbewolkt was: het was zó licht dat alles, tot het verste einde van het meer duidelijk te zien was. Bovendien was het fel-koud, zó koud, dat zijn oren begonnen te tintelen, toen hij daar stond. Hij kon maar niet begrijpen, waarom Mohac al maar naar de lucht keek; er was toch verder niets bizonders te zien.

‘Wat is er aan de hand, Mohac?’ vroeg hij zacht.

De oude Indiaan keek hem een ogenblik stil aan, zijn gezicht straalde van vreugde.

‘Wolfnacht!’ fluisterde hij.

Toen keek hij naar de plaats, waar Utah lag te slapen en ging zacht naar hem toe. ‘Wolfnacht,’ herhaalde hij en schudde Utah bij de schouders. Rudolf beschouwde zijn manier van doen met verbazing; hij zag dat zijn vriend wakker werd en overeind ging zitten. Nu nam Mohac zijn geweer en sloop de deur uit. Rudolf en Utah zagen hem over

[p. 98]

het meer rennen. Toen beklom hij de berg en verdween aan de overzijde in de wildernis.

Rudolf keek zijn vriend aan en hij zag hoe Utah verbleekte en bezorgd keek.

‘Wat zou er toch aan de hand zijn?’ dacht Rudolf.

Utah had zich nu geheel gekleed en een kaars aangestoken. Daarna liep hij naar de deur toe en floot luid en doordringend. Onder het afdak naast de hut antwoordde Wolf met een grommend gejank. Weer floot hij, tot twintigmaal toe, maar er kwam geen antwoord. Toen haaste Utah zich over het meer naar de top van de hoogte: Mohac was ineens en volkomen verdwenen in de witte wildernis aan zijn voeten. Toen Utah langzaam naar de hut terugkeerde, had Rudolf het fornuis aangemaakt. De jonge Indiaan ging erbij zitten en strekte zijn handen, paars van de kou, uit naar de warmte.

‘Ugh! het is een vreselijke nacht,’ huiverde hij en keek Rudolf aan, nu niet meer met de schrik in zijn ogen, want hij glimlachte.

‘Heb ik je nooit iets vreemds verteld van Mohac?’

‘Neen, niet dat ik me herinner.’

‘Nu... eens in de zoveel maanden krijgt de oude jager iets vreemds over zich. Ik heb nooit goed kunnen uitmaken, of 't hem dan werkelijk in zijn bol scheelt of niet. Maar de Indianen op de post zeggen, dat hij dan aan het malen raakt over wolven.

‘Wolven? Waarom juist daarover?’ verwonderde zich Rudolf.

[p. 99]

‘Nu, daar heeft hij een goede reden voor. Jaren geleden - ik moet nog maar een paar maanden oud gewreest zijn - woonde Mohac met vrouw en kind op de factorij. Moeder heeft me later verteld, dat hij zo van zijn kind hield, heel anders dan de andere Indianen. Hij ging zelden op jacht, maar bleef ganse dagen in de hut om met zijn kleine jongen te spelen. Hij leerde hem van alles en als hij op jacht ging, nam hij hem dikwijls mee op zijn rug, zelfs toen hij al heel wat groter was dan een schreeuwend wicht. Mohac was de gelukkigste Indiaan op de post, al was hij dan ook zo arm als de mieren. Eens, toen hij 's winters een kamp in de buurt had betrokken, kwam hij met een pak bont naar de post, om dat te ruilen voor allerlei dingen, die in een huishouden nodig zijn. Moeder vertelde, dat hij allerlei speelgoed en lekkers voor het kind meenam. Hij had zijn vrouw - die nog in het kamp was - beloofd 's avonds weer thuis te zijn, maar om een of andere reden ging hij pas de volgende morgen op weg. Ondertussen was zijn vrouw met het kind hem tegemoet gegaan; ze troffen echter elkaar niet. De moeder moet uitgegleden zijn en zich bezeerd hebben, of zo. In alle geval: toen Mohac haar ongerust ging zoeken, vond hij moeder en kind dood, half verslonden door de wolven. Van die dag af was de vrolijke Mohac een eenzaam, zwijgend man geworden, maar hij werd de grootste wolvenjager van de streek. Hij bleef voorgoed op de post wonen en hij werd de trouwste vriend van Minehaha en mij. Soms, als het een bitter koude nacht is,

[p. 100]

begint Mohac een beetje te malen. Hij noemt dat een ‘wolfnacht.’

Dan trekt hij er op uit en niemand kan hem tegenhouden; hij zegt geen stom woord en niemand mag hem vergezellen. Vannacht zal hij tientallen kilometers wandelen, maar... hij zal terugkomen. En dan is hij even goed bij zijn verstand als jij en ik. Als je hem dan vraagt, waar hij geweest is, zal hij antwoorden: ‘Ik ben gaan kijken, of ik niets onder schot kon krijgen.’

Rudolf had aandachtig geluisterd. Hij had nu een andere kijk op de oude Indiaan gekregen. Niet langer was hij enkel maar een wilde, die door de aanraking met blanken wat beschaving had opgedaan. In Rudolf's hart was een grote vriendschap en een diep medelijden ontstaan voor de man, die vrouw en kind op zo'n ongelukkige wijze had verloren. In het flauwe schijnsel van de kaars blonken zijn ogen vochtig en hij deed geen moeite, die tranen te verbergen.

‘Wat bedoelt Mohac met die wolfnacht?’ wilde hij weten.

‘De oude jager is een duivelskunstenaar, als het er op aankomt, wolven te verschalken,’ lachte Utah. ‘Hij heeft hen twintig jaar lang bestudeerd; hij kent hun levenswijze dan ook beter dan alle andere jagers samen. Hij kan ze vangen in elke klem die hij opzet, wat geen enkele vallenzetter hem nadoet. Hij kan je honderd verschillende dingen van een bepaalde wolf vertellen, enkel maar door zijn spoor te zien. Zodoende kon hij door zijn buitengewone

[p. 101]

kennis van te voren zeggen, wanneer er een “wolfnacht” op komst is. Iets in de lucht, in de sterren, aan de maan, aan de manier waarop de wildernis er uit ziet, zegt hem, dat de verspreide wolven in de vlakte zich vannacht tot troepen verenigen. Morgenvroeg zijn ze dan te vinden aan de zonnige zijden van de heuvels. Let op, of ik geen gelijk heb morgen. Morgen zullen we dan een spannende wolfsjacht krijgen en dan zul je meteen zien, hoe onze Wolf zijn rol speelt in de jacht.’

Er volgden enige ogenblikken van stilte. Het vuur snorde in de schoorsteen naar boven, het fornuis stond gloeiend en de jongens zaten stil te kijken en te luisteren, ieder bezig met zijn eigen gedachten. Rudolf keek op zijn horloge; het was tien voor twaalf. Toch hadden de jongens weinig zin, om weer te gaan slapen.

‘Ja, onze Wolf is een merkwaardig dier,’ begon Utah weer, ‘je zou misschien denken dat hij een geniepige, verraderlijke schavuit is, om zich zo tegen zijn soortgenoten te keren, en hen naar ons toe te lokken. Maar dat is niet zo; net als Mohac heeft hij erg het land aan de wolven en hij heeft daar zo zijn reden voor. Heb je wel gemerkt dat de helft van zijn linkeroor ontbreekt? En in zijn keel heeft hij een vreselijk litteken; bovendien is uit zijn zijde, vlak achter zijn rechter voorpoot, een stuk vlees gescheurd, ter grootte van een vuist. Dat heeft hij allemaal aan zijn eigen soortgenoten te danken.

Wolf is namelijk in een klem gevangen, die Mohac voor de lynxen had opgesteld. Hij was nog maar een half jaar

[p. 102]

oud, naar de schatting van Mohac. Terwijl hij in de klem zat, hulpeloos en niet in staat zich te verdedigen, besprongen hem drie wolven en trachtten hem voor hun ontbijt te gebruiken; een aardig staaltje van hun wreedheid. Wij doken nog juist bijtijds op, om de vraatzuchtige dieren te verjagen. We hielden Wolf in leven, naaiden zijn wonden dicht, temden hem en... morgenavond zul je zien, hoe Mohac hem geleerd heeft, met zijn eigen familie af te rekenen.’

Langzaam stonden de jongens op, doofden de kaars en gingen weer naar bed. Verschillende keren werd Rudolf wakker en dan voreg hij zich telkens af, waar Mohac nu zijn zou, wat hij deed en hoe hij de weg vinden zou in de nachtelijke wildernis. Toen hij eindelijk in slaap viel, droomde hij van de Indiaanse moeder met haar kind, hopeloos vechtend tegen de wolven. Hij werd gewekt door enige porren in zijn zijde en toen hij de ogen opende, keek hij in het lachende gezicht van zijn vriend. Utah wees hem naar de hoek, waar het fornuis stond. Daar zat de oude Mohac aardappelen te schillen!

‘Heidaar, Mohac!’ riep hij zacht.

De oude Indiaan keek op met een grijns op zijn donker gezicht. Je kon helemaal niet aan hem zien, dat hij zo'n lange nachtelijke wandeling achter de rug had. Hij knikte opgewekt terug en ging voort met het ontbijt klaar te maken, zo monter, alsof hij pas onder de wol vandaan kwam.

‘Jullie gauw opstaan,’ bromde hij op zijn vriendelijke manier, ‘grote jacht vandaag, veel zon, veel wolven op de bergen, veel sporen gevonden.’

[p. 103]

De jongens schoten in hun kleren, wasten zich flink de slaap uit de ogen en kwamen hem helpen.

‘Hoe laat ben je thuis gekomen?’ vroeg Utah.

‘Nou,’ bromde de oude jager, terwijl hij naar de warme kachel en de geschilde aardappelen wees, ‘net goed vuur aangemaakt.’

Utah wierp een veelbetekenende blik naar zijn vriend, toen Mohac zich over het fornuis bukte.

‘Wat heb je vannacht gedaan?’ wilde Utah weten.

‘Ver gelopen, kijken of ik wolven onder schot krijg,’ mompelde de oude jager.

‘Grote lynx gezien op de berg, veel sporen van wolven, achter een rood hert aan. Geen schot gedaan.’

Dat was alles wat de jongens uit hem konden krijgen over zijn nachtelijke wandeling.