Het oude Nederlandsche lied. Eerste vervolg: Souterliedekens
(1922)–Willem van Zuylen van Nyevelt– Auteursrecht onbekend
[pagina 80]
| |
36.
| |
[pagina 81]
| |
5.
Hi sprack ‘Joncfrou, en belghet u niet,
Ick doe als een wachterkijn,
Den lichten dach, daer ghi na siet,
Dat is die alderliefste dijn,
Stille, heymelijck swijcht!
Want quam int claer, wi waren voorwaer
Ons levens quijt.’
6.
Die jonghelinc sprac ‘Och wachter goet!
Wilt ons niet melden, door u doecht!
Daer mocht of comen groot onmoet.
Wat schadet dat wi twee zijn verhuecht?’
Hi sprac ‘Ic sal
Nu gaenGa naar voetnoot1) al daert die liefste begheert.
Maect gheen gheschal!’
7.
Al in den rinck sette hi sinen voet
Ghelijck hi dicwils hadde ghedaen,
Si haelde hem op al metter spoet,
Seer vriendelijck was hi daer ontfaen.
In corter stont
Si custe hem meer dan duysent werven
Aen sinen mont.
8.
‘Och willecome!’ seyt si ‘soete lief,
Mi en quam mijn dagen noeyt liever gast.
Nu laet ons met genoechte zijn
Wi willen gaen drincken den coelen wijn.
Wi worden gewacht,
Die wachter sal sinen horen blasen
Als coemt den dach.’
9.
Een corte wijle was daer niet lanck,
Die wachter sanck zijn dagheliet.
In sinen armen dat hijse nam,
Het scheyden was hem een groot verdriet:
‘Och leyder dach!
Ghi doet mi van der liefster scheyden
Die ic oeyt sach!’
ANTWERPSCH LB. 1544. No. CXL
Een oudt liedeken.
De melodie is nauw verwant niet nr. 136 ‘Hoe luyde sanck die leeraer’. - Tekst nogmaals Amst. Lb. 1589 blz. 136 ‘Rijck God verleent mi avontuer’. |