Het oude Nederlandsche lied. Eerste vervolg: Souterliedekens

[p. 80]

36.
Rijck God gheeft mij goet avontuer
sprack daer een huepsch.
(Ps. LVII)

1.
‘Rijck God gheeft mij goet a - von-tue-re!’^*
sprack daer een frisch jon - ghe-linck
‘dat ic mach comen binnen der mue - re,
daer woont die al-der lief - - - - ste mijn.
Rijck God gheeft raet!
die wachter en is mijn vrien - de - ken niet,
dat dunct mi quaet’.

In 2 is dit lied net zoo gedrukt (met uitzondering van de kleine boven opgegeven variant) maar in den C sleutel in plaats van den F sleutel, zooals in de overige drukken.

2.
Die joncfrou niet so vaste en sliep,
Si hadde verhoort den jonghelinck,
Seer haestelijck si ter veynster liep,
Si bant een coordeken aen den rinc;
Daer na niet lanck
Doen si dat coordeken dale liet
Den rinck die clanck

3.
Die wachter niet so vast en sliep,
Hi hadde verhoort des rincxs gheluyt;
Seer haestelijck hi ter tinnen liep,
Hi stack zijn hooft ter veynster ut,
Hi sprac; ‘Wie is daer?’
Die jongelinc neder ter aerden viel
Van grooter vaer.

4.
Die joncfrou sprack met sinnen verstoort
‘Wat isser, wachter, dat u deert?
Het zijn mijn veynsteren die ghi hoort,
Die herren zijn drooghe ende onghesmeert,
Maect mi niet gram!
Ic sie al na den lichten dach,
Al oft hi yet quam.’

* Antwerpsch Lb. ‘Rijck God verleent avontuere ons’.

[p. 81]

 

5.

 

Hi sprack ‘Joncfrou, en belghet u niet,

 

Ick doe als een wachterkijn,

 

Den lichten dach, daer ghi na siet,

 

Dat is die alderliefste dijn,

 

Stille, heymelijck swijcht!

 

Want quam int claer, wi waren voorwaer

 

Ons levens quijt.’

 

 

 

6.

 

Die jonghelinc sprac ‘Och wachter goet!

 

Wilt ons niet melden, door u doecht!

 

Daer mocht of comen groot onmoet.

 

Wat schadet dat wi twee zijn verhuecht?’

 

Hi sprac ‘Ic sal

 

Nu gaen¹⁾ al daert die liefste begheert.

 

Maect gheen gheschal!’

 

 

 

7.

 

Al in den rinck sette hi sinen voet

 

Ghelijck hi dicwils hadde ghedaen,

 

Si haelde hem op al metter spoet,

 

Seer vriendelijck was hi daer ontfaen.

 

In corter stont

 

Si custe hem meer dan duysent werven

 

Aen sinen mont.

 

 

 

8.

 

‘Och willecome!’ seyt si ‘soete lief,

 

Mi en quam mijn dagen noeyt liever gast.

 

Nu laet ons met genoechte zijn

 

Wi willen gaen drincken den coelen wijn.

 

Wi worden gewacht,

 

Die wachter sal sinen horen blasen

 

Als coemt den dach.’

 

 

 

9.

 

Een corte wijle was daer niet lanck,

 

Die wachter sanck zijn dagheliet.

 

In sinen armen dat hijse nam,

 

Het scheyden was hem een groot verdriet:

 

‘Och leyder dach!

 

Ghi doet mi van der liefster scheyden

 

Die ic oeyt sach!’

 

 

 

ANTWERPSCH LB. 1544. No. CXL

 

Een oudt liedeken.

De melodie is nauw verwant niet nr. 136 ‘Hoe luyde sanck die leeraer’. - Tekst nogmaals Amst. Lb. 1589 blz. 136 ‘Rijck God verleent mi avontuer’.

1) A. Lb. gaet.