Het oude Nederlandsche lied. Eerste vervolg: Souterliedekens

[p. 39]

18.
Het is goet pays, goet vrede in allens heeren lande.
(Ps. CXII)

^*

1.
Het is goet pays, goet vre-de
In al - le duyts-ce lan-den,
Sonder Thijs-ken van den schil-de;
Hi leyt te Delder ghevanghen,
Hi leyt ghe - van-ghen so swaer-lijck op zijn lijf,
Hi leyt ge-van-ghen so swaer-lijck op zijn lijf.

2.
Die vrou al van den schilde
Si lach op hooger tinnen,
Si sach die heeren,
Die borghers comen binnen;
Si en sach daer Thijsken, haer liefste boele, niet.

3.
‘Ghi ruyters, ghi rovers,
Ghi heeren van der straten!
Waer hebdi Thijsken
Van den schilde ghelaten?
Waer hebdi ghelaten die liefste boele mijn?’

4.
‘Och vrouken van den schilde,
Nu en laet u niet verlanghen
Dat Thijsken van den schilde
Te Delder leyt ghevanghen!
Hi leyt ghevanghen so swaerlijck op zijn lijf.’

5.
Dat vrouken van den schilde
En woudes niet ghelooven,
Si dede haer paerdeken
Sadelen ende toomen,
Si reedt te Delder al voor dat hooghe huys.

* Ik weet niet, waarom Böhme (Erk-Böhme II 41) de melodie hier afgesneden heeft: bij hem ontbreekt het verdere.

[p. 40]

 

6.

 

‘Och Thijsken van den schilde!

 

Dats bistu nu hier binnen

 

So steect n hoofdeken

 

Al ut der hoogher tinnen,

 

Laet mi aenschouwen u fiere jonghe lijf!’

 

 

 

7.

 

Thijsken van den schilde

 

En liets hem niet verdrieten,

 

Hi liet zijn hoofdeken

 

Ter hooger tinnen ut schieten,

 

Hi liet haer aenschouwen zijn fiere jonghe lijf.

 

 

 

8.

 

‘Thijsken van den schilde!

 

Ghi en wout my niet ghelooven

 

Dat ghi bi daghe, bi nachte,

 

Soudt laten u ruyten, u rooven,

 

Dat ghi soudt laten u rooven ter halver middernacht.’

 

 

 

9.

 

‘Ja vrouken van den schilde

 

Dat quam bij uwen schulden,

 

Dat ghi wout draghen

 

Dat silver ende root gulden,

 

Dat ghi wout draghen dat roode beslaghen gout.’

 

 

 

10.

 

‘Och Thijsken van den schilde!

 

Haddy dat woort ghesweghen,

 

Met silver ende roode gout

 

Had ick u op doen weghen!

 

Dat u nu sal costen dijn fiere jonghe lijf!’

 

 

 

11.

 

‘Och vrouken van den schilde!

 

En soude u dat niet verdrieten

 

Dat mi die raven,

 

Die voghelen souden eten?

 

Dat mi souden eten so menich clein vogelken?’

 

 

 

12.

 

‘Och Thijsken van den schilde!

 

En laet u niet verlanghen!

 

Ick sal u radeken

 

Met rooskens ombehanghen,

 

Daer op sal rusten dijn fiere jonge lijf!’

 

 

 

ANTWERPSCH LB. 1544, No. LIX.

 

‘Van Thijsken van den schilde’.

Tekst ook Amst. Lb. 1589 blz. 78 zie Tijdschrift X 175.

Het kostelijke lied werd door S. Coster gedramatiseerd (Amsterdam 1613; S. Coster's Werken uitg. Dr. R.A. Kollewijn. Haarlem 1883 bl. 489-550), naar

[p. 41]

het schijnt zonder groot succes (vgl. A.J. Luyt, Tijdschrift XXIX I vlg.). Coster, die omstreeks 1580 geboren was, laat in zijn ‘Voorreden’ den ouden man zeggen:

‘Dat's waer, doen ick noch was een heel kleyne jonghen,
Had dat lietjen de naem al van heel out,
Ick docht dat dat al vergheten was, en verkout’.

Dc melodie schijnt mij een nakomeling te zijn van het oude lied ‘Ons is verlenghet een deels den dach’ (Bäumker Vierteljschr. f. Musikwiss. 1888 bl. 296), dat reeds omstreeks 1425 voorkomt en in 1537 nog leefde, zie Tijdschr. TLk, XXXVIII 96.