De geschiedenis van Caliste

Brief V

Mevrouw,

Ik heb nog geen brief ontvangen. Er zijn oogenblikken dat ik meen, nog te kunnen hopen. Maar neen, dat is niet waar. Ik hoop niet meer. Ik beschouw haar reeds als gestorven, en ik heb verdriet. Ik had mij aan haar ziekte gewend zoo als aan haar wijsheid, zoo als aan het feit dat ik haar vriend was. Ik geloofde niet dat zij zou trouwen; ik heb niet geloofd dat zij kon sterven, en ik moet verdragen wat ik niet den moed had te voorzien. Voordat de laatste slag gevallen is, of tenminste zoolang ik het niet weet, zal ik van hetgeen mij aan koelbloedigheid overblijft, gebruik maken om u iets te vertellen dat misschien niets beteekent, maar dat ik, naar het mij voorkomt, verplicht ben u te zeggen. Al een paar dagen, geheel verdiept in mijn herinneringen, welke de geschiedenis die ik u heb verhaald alle als dingen van nu deed schijnen, sprak ik tegen niemand meer, zelfs niet tegen mylord. Vanmorgen heb ik zijn hand

[p. 186]

gedrukt toen hij kwam vragen hoe ik geslapen had, en in plaats van te antwoorden, heb ik gezegd: - jongeman, als ge ooit belangstelling opwekt in het gemoed van een waarlijk teedere en gevoelige vrouw en ge voelt in het uwe niet, dat ge al haar teederheid, al haar opofferingen zult kunnen vergoeden, ga dan van haar weg, maak dat ze u vergeet, of wees ervan overtuigd, dat gij haar blootstelt aan eindeloos ongeluk en uzelf aan afschuwelijk en eeuwig berouw. - Hij bleef peinzend bij mij en vroeg mij een uur later, mij in herinnering brengend wat ik eens had gezegd over de verschillende redenen, welke uw dochter kon hebben om niet meer met ons in een soort van afzondering te leven, of ik dacht dat zij genegenheid voor iemand gevoelde. Ik antwoordde, dat ik dat vermoed had. Hij vroeg me of hij het was. Ik antwoordde, dat ik dat soms geloofd had. - Als dat zoo is, zei hij, dan is het heel jammer dat mejuffrouw Cécile een meisje van goeden huize is, want op mijn leeftijd te trouwen, daaraan valt niet te denken. - Nogmaals, dat beteekent niets. Ik heb nooit iets dergelijks gezegd of gedacht; te allen tijde zou ik aan Caliste de voorkeur hebben gegeven boven mijn vrijheid, als aan een kroon; en toch, wat heb ik voor haar gedaan? Vaak heeft men alles gedaan voor haar, voor wie men dacht niets te zullen doen.