De geschiedenis van Caliste

[p. 91]

De geschiedenis van Caliste

Brief I

Wij verwachten uw antwoord op driekwart mijl afstand van Lausanne in een aardig huis dat ik te leen heb gekregen. De vreemdelingen, die het mijne wenschten te huren en het gehuurd hebben, hadden haast, er in te trekken. Ik heb er al mijn meubels achtergelaten, zoodat we geen vermoeienis of last hebben gehad. Het is misschien mogelijk dat als de sneeuw niet smelt, of plotseling smelt, we niet kunnen vertrekken zoodra we willen. Op het oogenblik laat dat me vrijwel onverschillig; maar toen we uit Lausanne weggingen, had ik graag gewild dat we verder moesten gaan en nieuwere dingen laten zien aan oog en hart van mijn dochter; men mag nog zoo veel genegenheid hebben voor een moeder, het leek me dat het een beetje een triesten indruk zou kunnen maken, in Maart heelemaal alleen in haar gezelschap te zijn. Het zou voor het eerst zijn geweest dat ik zou hebben meegemaakt dat Cécile zich bij mij verveelt en wenscht dat ons samenzijn wordt verstoord. Uit angst voor deze vernedering, ik moet het bekennen, had ik al het mogelijke gedaan om me haar te besparen. Een portefeuille met prenten die de heer d'Ey* mij had geleend; de Duizend en één Nacht, Gil Blas; de Vertellingen van Hamilton en Zadig kwamen het eerst, met een pianoforte en een stapel handwerk. Andere dingen,

[p. 92]

niet te danken aan mijn voorzorg, hebben meer dan mijn voorzorg uitgewerkt. Mylord, zijn familielid, een zielige hond, een arme neger... Maar laat ik onze heele historie van het begin af vertellen.

Nadat ik u geschreven had maakte ik mij gereed, een huis te bezoeken waar ik in aanraking zou komen met alle voorname lieden van Lausanne. Ik raadde Cécile, er eerst een half uur na mij heen te gaan, wanneer ik mijn huis te huur geboden en ons vertrek aangekondigd zou hebben; maar zij zei dat ze benieuwd was om den indruk te zien dien ik zou maken. - Dien zal je zien, zei ik; door mijn regeling zal je alleen de eerste verwondering en de eerste vragen misloopen. - Neen, mama, laat ik den indruk heelemaal zien, zoodat ik er al het genoegen of alle narigheid van heb. Naast u, tegen uw stoel leunend, in aanraking met uw arm of alleen maar uw japon, voel ik mij sterk door de stevigste en liefste bescherming. U weet wel, mama, hoeveel u van me houdt, maar niet hoeveel ik van u houd, en dat ik, als ik ù alleen maar heb, het zou verdragen om alles te verliezen en alles op te geven. Kom, mama, u bent te angstig, en houdt me voor veel zwakker dan ik ben. Hoef ik u, beste vriendin, wel te vertellen, dat ik Cécile kuste, dat ik tranen vergoot en haar aan mijn borst drukte; dat ik, op straat loopend, met nog meer welbehagen en liefde dan anders op haar arm leunde; dat ik vóór alles, bij het binnenkomen van de zaal, ervoor zorgde, dat ze een stoel dicht achter de mijne kreeg? Och! ge zult u zeker dat alles voorstellen en het vóór u zien; maar ziet ge dan ook hoe mijn arme neef en zijn vriend de Engelschman met iets ongerusts over zich op ons afkomen, en in onze

[p. 93]

oogen de verklaring zoeken voor iets min of meer nieuws en vreemds dat ze daarin zien? Vooral mijn neef keek naar mij, keek naar Cécile en scheen tegelijk te wenschen en te vreezen dat ik iets zei; en bij het zien van die onrust, verdeelde de ander zijn belangstelling tusschen hem en ons en legde nu eens werktuigelijk zijn arm om den heer **, en dan weer zijn hand op diens schouder, als wilde hij zeggen: Ik word waarlijk uw vriend; als u verdrietig nieuws hoort zult u een vriend vinden in een vreemdeling in wien u tot nu toe alleen maar sympathie hadt bemerkt, een zekere overeenkomst van karakter of omstandigheden. Ik, die aan uw brief den heelen dag alleen maar had gedacht in verband met mijn dochter, die alleen maar aan haar en haar indrukken had gedacht, ik was zoo getroffen door wat ik zag van den hartstocht van den eene van die mannen en het teedere meegevoel van den ander, van het gevoel en de vertrouwdheid die zich tusschen hen en ons hadden ontwikkeld en van het afscheid, dat ik in zekeren zin van hen moest nemen, dat ik begon te huilen. Ge kunt zelf oordeelen of ze hierdoor werden gerustgesteld, en hoe verbaasd mijn dochter was!

Ons zwijgen was niet uit te houden: de ongerustheid nam toe, mijn neef verbleekte, Cécile drukte mijn arm en zei heel zachtjes: Maar wat is er toch, mama, wat heeft u? - Ik ben niet wijs, zei ik tenslotte. Waar gaat het om? om een reis die ons niet buiten de wereld, niet eens naar het uiterste eind van de wereld voert. Languedoc is niet erg ver. U, mijnheer, reist, en ik kan hopen u weer te zien; en jij, neef, gaat dezelfde richting uit als ik. We hebben zin, een heel aardige bloedverwante, en aan wie ik zeer hecht,

[p. 94]

te gaan opzoeken. Ook die bloedverwante verlangt ernaar, ons te zien; daar is geen enkel bezwaar tegen, en ik ben besloten, binnenkort te vertrekken. Ga aan mijnheer en mevrouw** zeggen, neef, dat mijn huis voor een half jaar te huur is.

Hij zei het hun. De Engelschman ging zitten. De voogden van mijn dochter en hun vrouwen haastten zich naar ons toe; toen hij ons bezig zag met hun te antwoorden ging mylord tegen den schoorsteen leunen en uit de verte toekijken. De Berner kwam ons zijn ingenomenheid erover betuigen dat hij den zomer dichter in onze buurt zou doorbrengen dan hij gedacht had. Daarna kwamen de vreemdelingen, die op staanden voet mijn huis huurden. Bleef slechts over de moeilijkheid van onze huisvesting in afwachting van uw antwoord. Men bood ons een onderdak aan in een landhuis waar de Engelschen in het najaar uit zijn gegaan. Ik nam het met graagte aan, zoodat alles binnen het kwartier geregeld was en bekend werd; maar de verbazing, de vragen, de uitroepen duurden den heelen avond. Zij die het meeste belang stelden in ons vertrek spraken er het minst over. Mylord bepaalde zich ertoe, te informeeren naar den afstand waarop de woning die wij kregen gelegen was, en verzekerde ons dat de straatweg naar Lyon nog langen tijd niet begaanbaar zou zijn voor vrouwen; daarna vroeg hij zijn familielid of ze, inplaats van met Bern, Bazel, Straatsburg, Nancy, Metz en Parijs te beginnen, hun tocht door Frankrijk niet zouden kunnen aanvangen met Lyon, Marseille en Toulouse. - Zou het u, kreeg hij ten antwoord, dan gemakkelijker vallen uit Toulouse weg te komen dan nu om er niet heen te gaan?

[p. 95]

- Ik weet het niet, zei mylord, zwakker en minder veelbeteekenend dan ik graag gewild had. - Als je zes weken in Parijs bent geweest, zei mijn familielid, ga dan het doet er niet toe waarheen.

Cécile verzocht me, haar aandeel te laten hebben in mijn spel, want, zei ze, ze had haar reis in haar hoofd zoodat zij in het spel niet veel waard zou zijn. Na het spel vroeg ik aan den heer d'Ey * of hij ons prenten en boeken wilde leenen; mijn neef bood me zijn pianoforte aan; ik accepteerde haar, zijn vrouw doet niet aan muziek. De Berner, die zijn koets en zijn paarden hier heeft, verzocht me, die te nemen om naar buiten te gaan, en goed te vinden dat zijn koetsier elken morgen door een melkmeisje, dat naar de stad komt, zou hooren of ik hem in den loop van den dag noodig had. - Neen, ìk, zei mylord, zal telkens wanneer het dragelijk weer is de orders van de dames komen vragen en ze u overbrengen. - Dat is billijk, zei zijn neef: arme vreemdelingen hebben niet dan hun ijver om aan te bieden. De heer uit Bern zei daarop dat hij niet lang het genoegen zou hebben ons van eenig nut te zijn, daar hij naar Bern ging om te trachten voor de Tweehonderd te worden gekozen, waarvoor hij een verlenging gekregen had van zijn semester. Men vroeg hem of hij, daar zijn vader dood was en hij geen oom heeft die raadslid is, met een meisje met een baretteke zou trouwen. De Tweehonderd is de opperste Raad van Bern; het baretteke is de hoed waarmee men naar de Tweehonderd gaat, en men noemt meisje met een baretteke haar, wier vader een zetel in de Tweehonderd kan vergeven aan den man met wien zij trouwt. - Neen zeker niet, zei hij; ik heb geen hart in ruil

[p. 96]

te geven voor een baretteke, en ik zou niet willen ontvangen zonder geven. Men sprak over de verkiezingen. Men was verbaasd dat de heer de ** al negenentwintig jaar oud was. Hij is dertig. De baljuw sprak over den senaat en de senatoren van Bern. - Senaat, senatoren, oom! riep zijn neef uit. Toe maar! Ik heb me laten vertellen dat de burgemeesters van Amsterdam soms door hun volgelingen en henzelf consuls werden genoemd. En u, beste oom, zou u niet de proconsul van Azië zijn, u die in Athene resideert? - Neefje, neefje, zei de vrouw van den baljuw, die humoristisch is aangelegd, met die grapjes zou je twee of drie barettekes moeten trouwen om zeker te zijn van de verkiezing. Toen mevrouw de **, de vrouw van mijn neef, iedereen om ons heen zag staan, kwam ze er eindelijk ook bij, en zei tot haar man: en gij, mijnheer, zult eindelijk, nu immers de dames vertrekken, tot uw vertrek kunnen besluiten; ge zult niet meer elken dag brieven hebben te schrijven en voorwendsels te bedenken. Een week al, zei ze nog en deed of ze lachte, zit zijn bagage op zijn wagen gebonden. Iedereen zweeg. - Maar in allen ernst, mijnheer, vervolgde ze, wanneer vertrekt ge? - Morgen, mevrouw, of vanavond, zei hij verbleekend. En na zijn vriend de hand te hebben gedrukt, snelde hij naar de deur en verliet de zaal en het huis. Hij vertrok inderdaad dezen zelfden nacht, bij het licht van de maan en de sneeuw.

Den volgenden dag, die een Maandag was, en den dag daarop had ik zaken te doen en wilde niemand ontvangen; en verleden Woensdag om twaalf uur waren we, Cécile, Fanchon, Philax en ik, in de koets op den weg naar Renens. Men had wel order gegeven ons appartement open te

[p. 97]

zetten en vuur aan te leggen in de eetkamer, en we waren van plan te middagmalen met melksoep en een paar eieren. Maar toen we bij het huis kwamen waren we verbaasd zoo veel beweging te zien, zoodat het er uitzag, alsof het bewoond was, alle vensters open, in alle kamers een groot vuur, dat met de zon wedijverde om de atmosfeer en de meubels te drogen en te verwarmen. Toen wij aan de deur kwamen hielpen mylord en zijn neef ons uit de koets stappen en droegen de doozen en pakjes in huis. De tafel was gedekt, de pianoforte gestemd, met een lievelingsstuk open op den standaard; een kussen voor den hond bij het vuur, bloemen in de vazen op den schoorsteen: alles zoo galant en attent mogelijk. We kregen een heerlijk diner; we dronken punch; ze lieten voorraden bij ons achter, een pastei, citroenen, rhum, en vroegen ons met aandrang goed te vinden, dat ze eens of twee keer per week bij ons kwamen middageten. - Wat betreft het komen theedrinken, mevrouw, zei mylord, daarvoor vraag ik geen permissie, dat zou u niemand weigeren. Om vijf uur bracht men hun paarden; zij lieten die over aan hun knechts, en daar het weder mooi was, hoewel zeer koud, gingen we met hen mee tot aan den grooten weg. Op het oogenblik dat ze van ons heen zouden gaan kwam ineens een mooie Deensche hond op ons af, met zijn snuit bijna den met sneeuw bedekten grond rakend; het was een laatste inspanning, een sneeuwhoop brengt hem tot staan; hij schijnt onrustig om zich heen te zoeken, wankelt en valt neer aan de voeten van Cécile. Zij bukt zich. Mylord slaakt een uitroep en wil haar tegenhouden; maar Cécile, volhoudend, dat het geen dolle hond is maar een hond die zijn meester heeft verloren, een

[p. 98]

arme hond halfdood van moeheid, honger en kou, laat zich er niet van afbrengen hem te aaien. De lakeien worden naar huis gestuurd om melk en brood te halen en al wat ze maar kunnen vinden. Dat wordt gebracht; de hond drinkt en eet en likt de handen van zijn weldoenster. Cécile had kunnen huilen van vreugde en medelij. Terwijl ze hem met zich mee terug neemt en er op let, haar passen te regelen naar die van het vermoeide beest, kijkt ze nauwelijks naar haar aanbidder die heengaat; de heele avond werd gebruikt om dezen nieuwen gast te verwarmen, te troosten, een naam voor hem te zoeken, vermoedens te opperen over de hem overkomen narigheden, en de humeurigheid en jaloerschheid van Philax te voorkomen. Toen ze naar bed ging, maakte mijn dochter een bed voor hem op van alle kleeren die ze uitdeed en die stakkerdis de gelukkigste hond ter wereld geworden. Geef aan iemand die liefheeft, inplaats van te redeneeren, inplaats van te moraliseeren, iets omlief te hebben; als liefhebben zijn gevaar is, zal het zijn bescherming zijn; als liefhebben zijn ongeluk is, zal het zijn troost zijn: voor wie weet lief te hebben is het de eenige bezigheid, de eenige verstrooiing, het eenige genoegen in het leven.

Zoo is dan de Woensdag voorbij; we zijn nu in ons toevluchtsoord geïnstalleerd, en het ziet er niet naar uit dat Cécile er zich zal kunnen vervelen; ze heeft het nog niet hoeven te zoeken bij de helft van haar reserves: de boeken, het naaiwerk, de prenten zijn in een la gebleven.

De Donderdag komt; de bloemen, de hond, de piano zijn voldoende voor den ochtend. Na den eten bezoekt ze den boer die een deel van het huis bewoont; ze liefkoost zijn kinderen, babbelt met zijn vrouw; ze ziet uit de keuken

[p. 99]

melk wegbrengen en hoort dat die naar een zieke wordt gebracht, naar een neger die aan de tering sterft, en die door Engelschen, wier huisknecht hij was, hier in huis is achtergelaten. Die hebben hem ten zeerste in de hoede van den boer en de boerin aanbevolen, en hebben een bankier te Lausanne opgedragen hun, zoolang hij in leven is, wekelijks een toelage uit te keeren, ruim voldoende om hen in staat te stellen hem goed te verzorgen. Cécile kwam mij met dit bericht opzoeken, en drong er ten zeerste bij me op aan, met haar naar den neger te gaan, Engelsch met hem te spreken en bij hem te informeeren of we hem niets konden geven dat hij prettig vond. - Ze hebben me verteld, mama, dat hij geen Fransch kende; wie weet, zei ze, of die menschen, ondanks al hun goeden wil, raden wat hij noodig heeft? We gingen. Cécile sprak tot hem de eerste woorden Engelsch die ze ooit gezegd had: de menschelijkheid maakte gebruik van wat ze door de liefde verworven had. Hij scheen ze met eenig genoegen te hooren. Hij leed niet, maar er was ternauwernood een beetje leven in hem over. Zacht, geduldig, rustig, maakte hij den indruk niets te wenschen of te betreuren; toch was hij jong. Cécile en Fanchon verlieten hem bijna niet. Nu eens gaven we hem een beetje wijn, dan weer een beetje soep. Ik was bij hem met mijn dochter, Zondagochtend, toen hij den laatsten adem uitblies. We bleven langen tijd roerloos.

- Zoo sterft men dus, mama, zei Cécile, en houdt, wat voelt en spreekt en beweegt, op te voelen, te hooren en te kunnen bewegen? Wat een vreemd lot! in Guinea te worden geboren, te worden verkocht door je ouders, suiker te planten op Jamaica, bij Engelschen te dienen in

[p. 100]

Londen en te sterven bij Lausanne! Wij hebben zijn laatste dagen wat verzacht. Ik ben noch rijk, noch begaafd, mama, ik zal nooit veel presteeren; maar ik hoop een beetje goed te kunnen doen overal waar het lot mij heen zal leiden, juist genoeg dat ik en de anderen kunnen denken dat het eerder iets goeds dan iets slechts was dat ik daar gekomen ben! Die arme neger! maar waarom zouden we zeggen: die arme neger? Of men in zijn land of ergens anders doodgaat, of men langen of korten tijd geleefd heeft, of men wat meer of wat minder verdriet of plezier heeft gehad, er komt een oogenblik waarop dat geen enkel verschil maakt: de koning van Frankrijk zal eens zijn als deze neger. - En ik ook, viel ik haar in de rede en jij... en mylord. - Ja, zei ze, dat is waar; maar laten we nu hier weggaan. Ik zie Fanchon terugkomen van de kerk, ik zal het haar vertellen. Ze liep Fanchon tegemoet, en kuste haar en huilde, en kwam terug en aaide de honden al huilende. Vandaag wordt de neger begraven. Wij hebben bij dit voorval den dood en alleen hem gezien, zonder iets erbij: niets verschrikkelijks, niets plechtigs, niets pathetisch. Geen familieleden, geen rouw, geen geveinsde of oprechte rouwbetuigingen; mijn dochter heeft dan ook geen enkelen naargeestigen indruk opgedaan. Zij is alle dagen twee of drie maal naar het lijk teruggekeerd; zij heeft er voor gezorgd dat men het bedekt en in zijn bed liet zonder er aan te komen, en dat men doorging de kamer te stoken. Ze heeft er gelezen en gewerkt, en ik heb even verstandig moeten zijn als zij. O, wat ben ik tevreden, te zien dat zij die overgevoeligheid mist die maakt dat men den dooden, den stervenden en den ongelukkigen uit den weg gaat!

[p. 101]

Voor het overige zie ik ook niet in haar het initiatief dat ze opzoekt, en ik moet bekennen dat ik ook daar heel blij mee ben. Daar zou ik alleen van houden bij een boetvaardige Magdalena; zelfs de zondigende Magdalena's zouden alleen in alle stilte goed moeten doen; anders lijkt het of ze van de wereld en God geen vergiffenis maar toegeefelijkheid erlangen... Ik zwijg! ik zwijg! en ik heb al te veel gezegd. Wat kan het den armen schelen wier nooden men verlicht, welken indruk men maakt terwijl men die verlicht? Als een der vrouwen over wie ik spreek dit zou lezen, zou ik zeggen: Schenk geen enkele aandacht aan mijn onvoorzichtige woorden, of geef ze al uw aandacht; ga door goed te doen, zie niet af van de heilbeden der ongelukkigen en roep hun vervloekingen niet over mij af, noch het vonnis van hem die u gezegd heeft dat het weldoen een menigte zonden goedmaakt. Ik heb u vermaand uw aalmoes in het geheim te geven: aan God is de geheime aalmoes het aangenaamste en ze is het meest bevredigend voor ons hart, want haar beweegreden is eenvoudiger, zuiverder, gevoeliger, minder vermengd met die eigenliefde die het leven in onrust brengt; maar de daad is hier belangrijker dan de beweegreden, en wellicht zal de goede daad de beweegreden beter maken, want het gezicht van den lijdenden en bedrukten arme, het gezicht van den bijgestanen en dankbaren arme zal uw hart kunnen verteederen en veranderen.