Het geschenk van Watramama

[p. 7]

hoofdstuk 2
Ansoeja en de luisterschelp

Ruben zat op het erf onder een mopeboom en tuurde naar de stam. Gisteren had hij door zijn kijksteentje heel duidelijk gezien, hoeveel kleine diertjes er langs en in de bomen leefden Nu wilde hij kijken of er ook echt zoveel soorten diertjes in de bomen zaten. Na een tijdje geduldig kijken begon hij te ontdekken dat er inderdaad veel meer leefde op de boom dan hij ooit had gedacht. Sommige beestjes waren zo klein, dat je ze nauwelijks kon zien. Ze krioelden rond en ze hadden nog allemaal pootjes en vleugeltjes ook. Hoe klein moesten de ogen dan niet zijn van zo'n klein diertje. Ineens kreeg hij een stomp in zijn rug en een stem zei:

‘Wat zit jij daar te suffen’? Dat was natuurlijk Ansoeja, een vriendin van zijn zus.

Ze zat in de zesde klas, een klas hoger dan Ruben en daarom deed ze soms net of er in de vijfde klas alleen maar babies zaten. ‘Ik kijk goed uit mijn ogen, dan ben ik straks in de zesde klas niet zo stom als sommige meisjes die er nu zitten,’ plaagde Ruben terug. ‘Wat valt er te zien aan zo'n stomme boom?’ zei Ansoeja. ‘Als je de slaap uit je ogen wrijft’, zei Ruben, ‘kun je zien dat er ontzettend veel verstandige diertjes bezig zijn hun eten bij elkaar te zoeken’. Ansoeja kwam dichterbij en Ruben wees haar een paar mieren aan, die allemaal een parasolletje droegen. Dat waren stukjes blad die ze van de boom hadden geknipt. Ze liepen er een heel eind mee over de grond, tot ze ergens in een ondergronds nest verdwenen. ‘Wat zouden ze daarmee doen?’ vroeg Ansoeja. Ruben kreeg veel zin om zijn steentje te pakken en er met zijn wijsvinger over te strijken terwijl hij zei:

‘Steentje steentje, in mijn hand,
breng mij naar het mierenland.

‘Maar als hij dat deed, zou Ansoeja zijn geheim kunnen weten en het overal verder vertellen. Maar voor hij het zelf wist, had hij het kijksteentje uit zijn zak gehaald en wreef er voorzichtig over. Ansoeja zag het en zei:

‘Wat een mooi steentje. Mag ik het hebben, dan hang ik het aan een ketting om mijn hals. Ze stak haar hand al uit, maar Ruben hield het steentje goed vast. ‘Wat een leuke tekening staat er op’, riep Ansoeja, ‘Kijk, er is al een gaatje in voor een ketting. Je hebt het zeker van een meisje gekregen, omdat ze je lief vindt’.

Eigenlijk vond zij zelf Ruben een lieve jongen. Maar hij was altijd zo stil en dus plaagde ze hem een beetje om toch met hem te kunnen praten.

‘Ik heb het gevonden aan de rivier’ zei Ruben. ‘En jij bent een stomme meid’. Dat meende hij helemaal niet. Hij vond haar meestal wel aardig, maar ze plaagde hem altijd. ‘Als je 't aan de rivier gevonden hebt, ga ik zoeken of ik er ook eentje vindt,’ zei Ansoeja. Ze was allang blij dat het steentje niet van een ander meisje kwam. ‘Je moet me wijzen waar je het gevonden hebt’, zei ze.

Samen gingen ze naar de rivier. Ruben deed maar of hij zocht, want hij wilde niet dat iemand anders ook zo'n wonderkijksteen zou hebben.

Ansoeja zocht wel en kroop op haar knieën

[p. 8]

door het zand langs de rivier. Ze bukte diep voorover en ineens was het of zij zachte muziek hoorde. Ze keek om zich heen maar zag niets en hoorde ook niets meer. Toen ze weer voorover boog klonk opnieuw de muziek. Het was net alsof er iemand op een sitar speelde.

Weer keek ze op maar nergens was er iemand die muziek maakte. Ze bukte zich en daar was de sitarmuziek weer. Nu zag ze vlak voor zich een mooie gekrulde schelp.

Daar had zij eerst niet naar gekeken, want ze zocht naar steentjes. Ze raapte de schelp op en bracht het aan haar oor.

Ze gaf een kreet van verrassing. Met de schelp vlak aan haar oor, hoorde zij duidelijk de mooiste muziek. Er was niet alleen een sitar maar er waren ook fluiten, violen, en triangels, en stemmen ook, hoog en laag.

Ze wilde Ruben roepen, maar die was al veel verder aan het zoeken.

Ze wilde hem vertellen dat ze iets veel mooiers gevonden had dan zijn steentje. In haar schelp zat muziek en in zijn steentje niet. Ze zei zacht:

‘Schelpje dat ik uit het water vis,
vertel mij toch waar Ruben is.’

Ze hield de schelp weer aan haar oor en door de muziek heen hoorde zij een zacht stemmetje:

‘Ruben, hij fopt je wat.
Heeft zich verstopt achter dat vat’.

Verderop lag een leeg vat. Ze rende er neen en werkelijk Ruben lag er achter en deed net of hij sliep. ‘Slaapkop’, riep Ansoeja. ‘Ik heb wat mooiers dan jouw steentje, luister, luister’. Ze schudde hem heen en weer en trok hem bij een arm omhoog. ‘Luister Ruben, ik heb een muziekschelp en hij kan praten ook.’ Ze duwde de schelp tegen zijn oor.

Met grote verbaasde ogen luisterde Ruben naar de mooie muziek. Die muziek leek wel gemaakt van vogelstemmen en vlindervleugels. ‘Ik hoor wel muziek’, zei Ruben, ‘Maar ik hoor niemand praten.’ Ansoeja dacht even na en zei toen vlug:

‘Schelpje dat ik uit het water vis,
vertel me gauw uit welke klas Ruben is’.

Ze hield de schelp aan zijn oor en Ruben hoorde een fijn stemmetje zeggen:

‘Je bent me ook een,
Ruben zit in de vijfde klas’.

Ruben keek haar in stomme verbazing aan. Zij zei: ‘Deze schelp is heel wat beter dan jouw steentje’. ‘Niet waar’ riep Ruben, ‘mijn steen is een kijksteen’ en hij vertelde haar alles. Toen zat Ansoeja weer verbaasd vooral toen zij even door het steentje mocht kijken, nadat Ruben had gezegd:

‘Steentje, steentje in mijn hand,
breng Ansoeja naar het binnenland’.

Vol verbazing zag het meisje dat het bos vol leven was. Opeens bemerkte zij, dat zij wel alles scherp kon zien, maar niets kon horen. Terwijl ze door het kijksteentje keek hield ze de schelp aan haar oor en nu hoorde zij ook het geluid van elk dier dat ze zag. Het was het grootste orkest dat ze ooit had gehoord. Ze liet Ruben ook zien en horen. Samen maakten ze verre reizen door het gehele land.

Ze hadden niet meer ieder apart een geheim, maar samen twee geheimen. Twee geheimen die bij elkaar pasten en zo de sleutel vormden tot de geheimen van de natuur.