merkt en dat ik daarom heel wat meer dan een acht kreeg voor mijn antwoord - wat ten slotte de bedoeling was. Toch is er niet veel verschil tussen die schaduw en de neus van Multatuli's verkouden vrouw.
Het recht om aan een detail de voorkeur te geven boven het geheel is dus een van de voordelen van het volwassen-zijn. Dit zeg ik er zo nadrukkelijk bij omdat ik niet wéér een drie wil krijgen als ik iets ga zeggen over het boek van Göran Schildt: ‘In Odysseus kielzog’. Ik zou het nl. willen hebben over een detail in dat boek, dat me wekenlang heeft gefascineerd.
De schrijver Schildt die met z'n vrouw - tegenwoordig blijven de Penelopes niet meer thuis - een zeiltocht maakt langs de kust van Italië naar Griekenland, legt in een van de eerste hoofdstukken aan in een klein plaatsje aan Italiës westkust.
Dat plaatsje heet Vernazza. Met zijn vrouw loopt hij het dorpje door maar er valt niet veel te zien. Des te verbaasder zijn ze dus als ze op het dorpsplein een beeld zien staan dat hen treft door origineel ontwerp, moderne vormgeving.
Als kunstliefhebbers informeren ze bij de inwoners naar de artiest die dat werk heeft gemaakt.
‘O, dát?’ zeggen de inwoners lachend, ‘dat heeft onze dorpsidioot daar neergezet. We laten hem maar.’ Ze wijzen de schrijver en z'n vrouw de weg naar de woning van de dorpsidioot die, in lompen, straatarm, door de meesten uitgelachen en bespot, in dit weinig bekende plaatsje Vernazza leeft en daar opgaat in zijn werk.
Van wat oud roest dat hij van een spoorwegemplacement haalt, maakt hij zijn kunstwerken en Göran Schildt zegt tegen zich zelf: als deze man ergens anders was geboren, in een omgeving die hem stimuleerde, misschien was hij dan wel een Picasso geworden.
Daarna loopt Göran met zijn vrouw terug naar het zeiljacht en vaart verder naar het zuiden.
Maar ik heb op dat punt het boek even weggelegd en pas weken later ben ik weer aan boord gegaan.
Want, vroeg ik me zelf af, had Picasso dan evengoed de dorpsidioot van Vernazza kunnen zijn? Nooit, dacht ik.
Auteursrechtelijk beschermd