Wees nieuwsgierig en leef langer

[p. 136]

Sleutel tot onbekend (Zwitsers) gebied

Het is u toch zeker al bekend dat het een slecht teken is, wanneer je als volwassen mens nog dezelfde verlangens hebt, die je ook als kind al kende? Als je zo'n opmerking leest in een boekje, dan is het zaak daar niet achteloos aan voorbij te gaan. Het is beter even te controleren of er nog kinderlijke wensen zijn overgebleven en die dan zo nodig overboord te gooien.

Wat mij betreft: het spelen met modder trekt mij niet meer aan sinds ik mijn eigen kleren moet wassen. Ook wil ik niet langer matroos worden en op mijn verjaardag verlang ik niet meer naar chocoladepudding met schuimpjes. Tot zover is bij mij dus alles in orde en heb ik mij blijkbaar tegen de draad in ontwikkeld tot een volwassen mens.

Er blijft alleen één bedenkelijk feit over. Wanneer mij als kind een toverfee was verschenen die mij één wens had toegestaan, dan zou ik gevraagd hebben: ‘een sleutel tot onbekend gebied’. En nog altijd lijkt die sleutel mij het summum van geluk.

Pas de afgelopen zomer heb ik voor het eerst zo'n sleutel in handen gekregen. De fee was een Amerikaanse vriendin en zij bezit een flatje ergens in Zwitserland. Ze ging voor een tijd het land uit en had mij haar sleutels gegeven met de uitnodiging in haar flat te komen wonen en daar te doen of ik thuis was (maar ik heb alles netjes gehouden).

In dat Zwitserse flatje van haar was ik nog niet eerder geweest en het gaf mij een heerlijk gevoel van verwachting om die huisdeur te openen zonder te weten wat erachter lag. Nu vind ik dat mensen dat eigenlijk eens meer moeten doen; elkaar de sleutels van hun huizen sturen, zodat iedereen van tijd tot tijd eens kan wonen in een vreemde kamer, eten van vreemde borden en boeken lezen uit vreemde boekenkasten. Je leert daarvan wel eens het een en ander en komt erdoor op nieuwe gedachten.

Op het mij onbekende Amerikaanse gebied in Zwitserland, heb ik verscheidene nuttige dingen opgestoken. Toen ik er binnenkwam bleken de vertrekken efficiënt te zijn ingericht. Alles was

[p. 137]

keurig opgeruimd en er kwamen me heerlijke geuren tegemoet.

Die geuren kon ik niet dadelijk thuisbrengen maar gelukkig vond ik al gauw een verklaring in de vorm van een Amerikaans boekje waarin uitvoerig stond beschreven hoe men het huisgezin en gasten kan verblijden met aangename geuren.

Wij huisvrouwen in Holland zijn met ons simpele flesje Airwick en de eetluchtjesverdrijver-spuitbus een stuk achter bij onze Amerikaanse zusters.

Om het evenwicht zo gauw mogelijk te herstellen geef ik hierbij mijn in het Zwitserse flatje verworven kennis door.

Om te beginnen is het minste wat u voor uw gasten doen kunt een platte schaal met welriekend badzout te vullen en die in de vensterbank te zetten waar de zon er liefst op moet kunnen schijnen. Vanzelfsprekend gaan er een paar druppels parfum in het waterbakje van de centrale verwarming (geen goedkope geurtjes alstublieft) en je stookt wat aromatisch hout en dennenaalden in kachel of haard.

Sprenkel vooral ook wat parfum op de bolletjes van de gloeilampen - zwaardere parfum gebruiken naarmate er gasten komen waarmee men hechter bevriend is - en lak ten slotte de plinten, het raamkozijn en als u het helemaal goed wilt doen ook de deuren met geparfumeerde lakverf. Dan nog even op de fruitschaal twee geopende mandarijntjes leggen - een paar maal per dag verversen - en in het bureau natuurlijk op de bodem een lapje geparfumeerd linnen. Om de puntjes op de i te zetten; nog een paar lavendelsachets verstoppen in de divankussens (viooltjesgeuren zijn ook toegestaan, mits passend bij de kleur van het divankleed).

De zitkamer geurt op die manier gezellig genoeg. Alleen aan de logeerkamer moet nog wat extra-zorg worden besteed. Speciaal aan de klerenkasten. In zo'n kast hangt men een reukbal die men heel eenvoudig zelf maakt door zoveel mogelijk kruidnagelen in een sinaasappel te stoppen, het geheel te laten uitdrogen en er dan een cellofaanpapiertje met een mooi lintje omheen te doen. Dan nog even zo'n geparfumeerd flanelletje op de planken, wat van die lekkere lak op de plinten en het is alweer gebeurd.

[p. 138]

Alleen de keuken blijft over. Let op de ijskast. Daarin liggen soms scherp ruikende artikelen die de neus van huisgenoot of gast zouden kunnen irriteren. Even een stukje houtskool in een open doosje in een hoekje van de ijskast zetten en iedereen kan weer vrijer ademen.

Mochten er gasten komen dan branden we voortaan van te voren gauw wat koffie op een ijzeren plaat en koken wat azijn met mirre in een open pan.

Wie dit allemaal teveel werk vindt is een kniesoor.

Want wie zal zijn gast niet een droom gunnen zoals ik die nacht heb gehad in mijn zachtgeurend slaapvertrek onder rozerode geparfumeerde dekens: een droom van een onbekend gebied waar geen verrotting en bederf is, waar de bloemen nooit verwelken en waar men zich te slapen legt tussen bloeiende viooltjes.