|
| |
| |
| |
Marie-Sophie
schrijfster, 64 jaar
Op welke momenten voel jij je het plezierigst?
Als ik het minst met mijn eigen emoties overhoop lig of het nu aangename emoties zijn of onaangename. Als ik er het minst tegenaan vecht dus.
Worden die emoties beïnvloed van buitenaf of komen ze uit jezelf?
Is je antwoord volgens jou een typisch vrouwelijke benadering van de zaak?
Wat betekent de seksualiteit voor jou?
Alles. Nee, dat is niet waar. Ik ben er nog niet helemaal achter. Ik denk dat het alles betekent maar ik denk ook dat ik door middel van de seksualiteit vaak onaangename dingen verdring, dingen die nog moeilijker zijn dan de seksualiteit, o.a. de agressie. Toch blijf ik erbij: de seksualiteit betekent alles. Maar je moet wel even omschrijven wat je er precies mee bedoelt want seksualiteit is voor mij een groot begrip hoor.
Ik had juist zo graag dat jij het omschreef. Wat is het voor jou?
Nou, voor mij is ten eerste de lichamelijke narcistische bevrediging bijzonder belangrijk - daar jaag ik ook achteraan. Eigenlijk wil ik aldoor bevredigd worden, ik wil ook aldoor aangeraakt worden en
| |
| |
het liefst zou ik de hele dag vrijen. Maar daarmee ben ik er natuurlijk niet, dat snap ik wel. Langzamerhand snap ik dat ik daarmee de tegengevoelens, agressieve gevoelens, wrede gevoelens, sus.
Kun jij je voorstellen dat je op den duur bereid zou zijn de seksualiteit op te geven?
Nee, dat niet, nooit. Integendeel. Het gevoel wordt zelfs aldoor sterker bij mij, ik weet niet waar het heen moet. Ik ben ervan overtuigd dat het bij iedereen tot de laatste snik leeft. Trouwens, er bestaat helemaal niets anders. Er bestaat alleen maar aantrekking en afstoting. Laat ik het nu duidelijk zeggen: als ik naar bed ga met iemand en het is heel fijn, heel zalig, dan hoef ik nog niet voor 100% bevredigd te zijn. Dan mis ik nog iets. Ik ben b.v. maar een paar uur bevredigd en zou dan weer kunnen beginnen of ik ben onrustig gebleven. Dus moet ik mezelf bekennen dat er iets in mij leeft dat iets anders wil of nog meer wil. Als ik zuiver seksueel bevredigd werd door een man en het gevoel had: daar mankeerde nu eigenlijk niets aan, ik noem dat technisch volmaakt, dan is het zo dat ik of direct weer wil of dat ik onrustig ben en het dus geen volmaakte ontspanning is.
Maar zou je het in zo'n geval dan wel technisch volmaakt kunnen noemen?
Ja, dan was het wel technisch volmaakt geloof ik maar dan heb ik toch nog een ‘urge’, een drift, iets dat niet bevredigd is.
Ik ken vrouwen die aan één orgasme genoeg hebben. Anderen hebben behoefte aan drie of vier orgasmen en ik heb ook een vrouw gekend die zei dat ze een stuk of twintig orgasmen vlak na elkaar nodig had.
| |
| |
Maar is ze dan voor 100% bevredigd?
Ze komt dan tot een soort uitputting en is daarin pas ontspannen.
Ik herinner me een nacht, nou, drie of vier keer misschien maar er bleef aldoor een rest verlangen. Misschien is het dit: ‘Alle Lust will Ewigkeit -’. Maar laatst zei iemand tegen me: misschien wil je heel wat anders, misschien is het de agressiviteit die niet bevredigd wordt. Soms geloof ik dat ik, als ik eerst een hele grote ruzie had gehad, dat ik dan pas ontspannen zou zijn.
Eerst moet dus de agressiviteit eruit gekomen zijn zodat er niet meer gebrekkig gecompenseerd behoeft te worden door middel van seksualiteit?
Het is natuurlijk helemaal fout als je alleen maar ruzie maakt om daarna direct - dat doen veel mensen, heb ik zelf ook gedaan - met de ruzie die niet is opgelost, die er dus niet echt uitkomt, naar bed te gaan. Fout, helemaal fout. Zo iets gaat mis, onherroepelijk. Die ruzie moet uitgevochten worden maar de ander moet een partner kunnen zijn. Niet iemand die jij eronder krijgt en ook niet iemand die jou eronder krijgt. Het moet een gelijkwaardige partner zijn. En als de ruzie zo wordt opgelost dan kun je ook samen naar bed. Maar als je in plááts daarvan naar bed gaat: fout.
Je gebruikte het woord gelijkwaardig. Dat lijkt mij ook zoveel beter dan gelijkheid.
Ik wil ook helemaal niet zijn als de man. De man moet ook niet zijn als ik. Weet je, iemand zei laatst: er is een generatie van 50-60-jarigen die veel eerlijker is, die heeft ook een balans gevonden. De ergste huichelaars zijn de 40-45-jarigen. Die waren in de puberteit in de oorlog. Je moet eens om je heen kijken. Mensen tussen de 40-50 zijn meestal kleinburger-
| |
| |
lijker, veel conformistischer dan de 60-70-jarigen en dan de jongeren natuurlijk. Ik heb hetzelfde gehoord van mensen die in het onderwijs zitten, die te maken hebben met ouders, soms met grootouders. Ik merk het ook in mijn omgeving, ik denk nu aan vrienden die om en nabij 70 zijn en aan vrienden tussen 40-50. Ik denk dat het iets te maken heeft met de welvaartsstaat. Die boven de 60 zijn hebben wel of niet hun kapitaal gemaakt vóór de welvaartsstaat begon, die komen dus van tussen de twee wereldoorlogen. Maar de 40-50-jarigen hebben de opkomst van de welvaartsstaat meegemaakt en die zijn daaraan blijven hangen, dat is voor hen verschrikkelijk belangrijk geworden en dat zijn ook mensen die over het algemeen niets willen weten van oorlog, narigheid, hongerwinter. Iemand die af en toe sexparty's organiseert met partnerruil en zo, vertelde me dat de meeste mensen ook uit die leeftijdsgroep kwamen.
Dat is best mogelijk, ik heb het nooit zo vergeleken. Zijn er dingen waarvan jij zou zeggen: dit kan een man niet aanvoelen, daar moet ik echt met een vrouw over praten?
Nee, dat gevoel heb ik niet. Integendeel. Vroeger had ik dat wel maar hoe ouder ik word, hoe meer ik zie dat mijn positie tegenover de vrouw enorm getint is door rivaliteit, iets dat ik vroeger nooit wilde toegeven. Ik ben ook altijd naar de vrouw gevlucht als ik de man niet aankon maar het is me nooit goed bekomen omdat de rivaliteit te groot is met een vrouw en ik heb ook niet meer het gevoel dat een vrouw me beter begrijpt. Wel zou ik willen zeggen: we praten op dezelfde golflengte. Maar elkaar begrijpen zoals ik een man begrijp en zoals hij mij begrijpt, dat is gewoon niet mogelijk door de rivaliteit.
Je hebt dus niet het gevoel dat zoveel mensen
| |
| |
blijkbaar wel hebben, nl. dat man en vrouw altijd elkaars vijanden zullen blijven.
Nee, de man is in zekere zin ook mijn vijand omdat daar ook een rivaliteit, maar een veel kleinere, bij zit. Hij heeft de penis en ik heb die niet. Ik ben voor hem natuurlijk een vijandin want ik heb een baarmoeder en die heeft hij niet. Daarin zijn we rivalen maar we hebben elkaar zo verrekte nodig dat - nou als hij mijn vijand blijft, dan ligt dat aan mij. Ik zou het zo willen zeggen: als de vrouw mijn vijand blijft, dan ligt dat niet aan mij, dat is gewoon in de natuur. De vrouw blijft mijn vijandin als rivale terwijl ik de vijandschap met de man hoop te kunnen overwinnen om de lust te krijgen.
Er wordt gezegd dat vrouwen lesbische bindingen aangaan omdat ze in hun jeugd bepaalde moeilijkheden hebben gehad.
Wat denk jij daarover?
Ik heb zelf lesbische verhoudingen gehad en ik weet nu dat daar twee dingen hebben meegespeeld. Ten eerste de waanzinnige angst voor de man. Ik ben heel victoriaans opgevoed. Dan wordt de angst je gewoon met paplepels ingegeven. Je kunt er ziek van worden, zeggen ze, je kunt een kind krijgen voordat je naar het stadhuis gaat, hij is de machtige, je moet hem gehoorzamen. Ik was seksueel zo wakker, ik moest ergens naar toe. Onanie kan ik me niet herinneren. Dat zal me ook al heel jong wel zijn tegengemaakt door bedreigingen. Het was echt en dat wist ik toen al: het verlangen naar de man en de vlucht voor de man. Ik kan me heel goed voorstellen dat iemand en van een man en van een vrouw houdt, dat er dus mensen zijn die biseksueel blijven. En waarom niet. Ik heb wel het gevoel dat een man die alleen seksuele verhoudingen heeft met een man en een vrouw die alleen
| |
| |
seksuele verhoudingen heeft met een vrouw, dat die enorm tekort komen.
Als de seksuele verhouding tussen een man en een vrouw niet goed is, waar zou jij dan de voornaamste oorzaak zoeken?
Weet je, ik ga van een heel ander standpunt uit. Ik vind het veel erger als een seksuele verhouding goed is en je bent toch niet gelukkig samen. Want als een seksuele verhouding niet goed is, dan is er geloof ik geen probleem. Dan ga je wel uit elkaar. Waarom zou je dan proberen het goed te maken? Veel erger is het wanneer het op het emotionele vlak niet gaat. Want als je nou lekker met elkaar naar bed gaat en je orgasmen zijn 1, 2, 3 of 20 keer achter de rug en je kunt elkaar dan niet in de ogen kijken -.
Maar neem je nu niet het uiterste?
Natuurlijk, ik zeg niet dat je een ideale verhouding moet hebben van handje in handje. Ik ben helemaal niet zo voor dicht op elkaar.
Ik weet zeker dat als er hier een leuke man binnenkomt en ik weet helemaal niet wie hij is en hoe hij is en wat zijn interesses zijn, dat ik dan lekker seksueel met hem kan paren. Dat is toch helemaal niet zo moeilijk. Maar als hij dan daarna hier rondhangt en ik weet niet wat ik met hem beginnen moet, dan zijn de moeilijkheden er. De seksualiteit is niet zo'n vreselijk probleem.
Je bent van mening dat je makkelijker iemand vindt waarmee je prettig naar bed kunt gaan dan iemand waar je in het dagelijks leven goed mee om kunt gaan?
O ja, voor mij wel, ja. Ik vind het namelijk in een verhouding heel belangrijk dat je elkaar stimuleert. Ik bedoel met stimuleren niet dat je hele nachten met elkaar over filosofie moet praten maar dat je
| |
| |
door met iemand naar bed te gaan en door hem af en toe te zien het gevoel van een stimulans krijgt.
Als er hier nu een aardige man kwam binnenlopen waar je plotseling een fijn geestelijk contact mee had, zou dat je seksueel stimuleren of juist niet?
Er zijn mannen waarbij je helemaal geen seksuele prikkel hebt maar waarmee je toch praten kunt. Maar die stimuleren toch niet zo erg. Voor mij hangt de seksuele prikkel sterk samen met emotionele dingen, met herinneringen, landschappen, bepaalde takken van kunst.
Laatst zei je: er zijn helemaal geen bordelen voor vrouwen. Zou je graag hebben dat die er waren?
Ja, ik denk wel eens, een vrouw kan nooit zeggen: kom, ik kan het vannacht niet uithouden, ik loop daar even binnen. Ik heb dikwijls dat gevoel hoor. Dan denk ik, verdikkeme waarom kan dat nou niet. Ik zou er dus eigenlijk wel voor zijn. Ik weet niet of ik er gebruik van zou maken maar het zou een geruststellend gevoel zijn als het er was.
Vind jij het erg om ouder te worden?
Ik vind het heel erg om oud te worden. Vroeger dacht ik dat het moeilijker was voor een vrouw dan voor een man. Maar de laatste tijd twijfel ik daaraan. Ik zag al tegen oud worden op toen ik dertig werd. Ik geloof namelijk dat de angst om oud te worden niets anders is dan de waanzinnige angst alleen gelaten te worden. Je moet buiten blijven staan, je mag niet meer meedoen, de angst niet geliefd te zijn, nooit meer attractief te zijn. Ook de angst van - en dat heeft een man ook hoor - nu heb ik het nog altijd niet bereikt.
Wat vind jij de beste leeftijd van de vrouw?
Ik heb altijd gevonden dat de leeftijd waarop ik net was, de beste was.
| |
| |
Je zou dus geen 20 of 30 jaar willen zijn?
Nou, wacht even, wacht even! Ik zou nog graag 50 jaar voor de boeg hebben. Ik vind het gewoon naar dat je steeds minder voor de boeg hebt. Maar ik heb beslist niet het gevoel dat er een periode was waarin ik gelukkiger was dan nu.
Wat betekent je werk voor je?
Weet je, als ik daarop kon antwoorden, dan was ik een heel eind verder. Kom met die vraag over tien jaar nog maar es terug!
|
|
Auteursrechtelijk beschermd