Het duistere bloed

[p. 97]

X.

DEN dag dat Tine veertien jaar werd zouden we gezellig onder ons drieën doorbrengen. Ons plan was: in de stad eten, een rijtoertje maken door het park en 's avonds een bioskoopje.

Tine en ik genoten onzeglijk van het toertje.

Liza herhaalde steeds:

- Wat doet het zonnetje goed... Ik wenschte wel dat mijn dochter elken dag veertien werd.

Tine leunde behaaglijk tegen de kap, look soms de oogen half en gaf me kleine drukjes met de hand. Ik zat over haar, - maar waakte erop dat mijn beenen de hare niet raakten.

Zomerzon sprenkelde goud over het koepelende loover. Het had de vorige dagen geregend en de vochtigheid van de aarde verdampte in violetten nevel. De roze wegen, waarover het rijtuigje knerpte, waren een schoone liefelijkheid in den ernst van het

[p. 98]

zware zomerpark. Hoog en stil welfde zich, als van blauwig porselein, het luchtvlak.

Wij zwegen. Dit tochtje reinigde mijn hart. De glans van Tine's gelaat, de straling van haar blauwe oogen, de vlammende heerlijkheid van het park, de groote stilte van de natuur, de rust van mijn vrouw deden vrede in mijn hart dauwen.

We bezochten even Sinjan, die zeer gelukkig was zijn kleindochter te kunnen begroeten op dezen dag. Liza sprak veel met haar vader. Het was verwonderlijk hoe vertrouwelijk die twee met elkaar zoo meteen omgingen. Het deed Sinjan goed: de man was in den laatsten tijd veel door zijn kinderen aan zijn lot overgelaten geworden. Hij kon zich trouwens nog moeilijk bewegen: zijn oogen droegen al minder en minder. Liza had een zitje genomen aan zijn voeten en beurde hem op met haar hartelijk gekout. Deze vertrouwelijkheid tusschen beiden herinnerde mij de vroegere jaren. Liza was immers altijd de lievelinge geweest van den minister? Vader en dochter zaten hier weer tegenover elkaar zooals zij vroeger ongetwijfeld dikwijls plachten te zitten, even innig.

Maar wij verveelden ons. We liepen stoeiend de kamer op en neer....

[p. 99]

Liza merkte het op:

- Karel, zegde ze, ga maar met Tine alleen. Ge weet dat ik toch maar slaap in den cinema. Ik geloof dat het de donkerte van de zaal is: maar ik kan mijn oogen niet open houden. Ik blijf nog wat bij u, vader, en keer dan wel alleen naar huis.

Het is waar: Liza slaapt steeds in de bioscoop, - maar ik geloof dat zij dien avond meer voor haar vader thuisbleef.

We traden in een erg duren bioskoop. Tine uitte kreten van verrukking als zij over de dikke tapijten liep en plaats nam in de mollige kussens. Vóór ons zat een minnend paar. Als ik merkte Tine op hoe het meisje in vertrouwen haar hoofdje vleide tegen den schouder van den jongen en hoe deze haar hartstochelijk zoende.

- O, vader.. gichelde Tine en neep in mijn arm.

Nu zijn we thuis, Tine en ik. Liza slaapt boven een zwaren, dikken slaap. Het heele huis baadt in stilte. Wij hebben de lichten hoog opgestoken, om minder alleen te zijn.

Buiten weten we het diep fluweel van den zwoelen nacht, vol sterrengetinkel.

[p. 100]

Ik zit lusteloos, - volkomen passief in den stoel en neem het dagblad op. De letters schemelen me toe. Het hart weegt me zwaar, - ik ben loom. Ik beef van naamloozen angst, - weet niet waarvoor en waarom.

Tine ontkleedt zich.

Ik neem het dagblad weer op. Als ik opkijk staat Tine naakt in de kamer. Toevallig? Ze glimlacht: o, mysterie. Ze komt als achteloos op mij toe. Zij is een rozige wolk, vol ruischende muziek, welke op me aanschrijdt. Ik zie in éénen oogopslag het teere beven van haar ronde, vaste borstjes en de zachte, gespannen welving van haar buikje. Mijn oogen blijven hangen aan de fijne kurven van haar heupen en de kleine vastheid van haar dijen. Zij is een levende, bedwelmend geurende roos, welke op me toetreedt.

Ik kan me niet verzetten. Mijn hart slaat luidt, - mijn keel is droog.

Zoo is eens, maar dan volrijpere schoonheid, haar moeder op mij aangekomen, - lang, lang geleden.

- Dag vader, zegt ze, en vleit me op mijn schoot. Ik ben nu veertien jaar, mag ik van school wegblijven?

Ik hoor niet wat zij zegt.

Haar fluweelen blik jaagt ze in mijn bran-

[p. 101]

dende oogen. Zij legt het blonde hoofd op mijn schouder. Verschrikt staar ik haar aan. Toevallig raakt mijn gloeiende hand haar linker borst. Koezelend glijd mijn hand er nogmaals over. Zij dringt zich tegen mij aan en sluit de oogen. Zucht.

Plots schieten mij de verhalen te binnen van mannen welke zwoeren de eersten te zijn bij hun dochter..

God! - ik heb u nooit aangeroepen, - ik ben steeds onbewogen voorbij uw huis gegaan, - God, - ik ben een arme zondaar, die nooit van uwe genade heeft willen hooren, - uit grooten nood roep ik u thans aan, - sta mij bij in de gevaarlijkste ure van mijn leven, - maak dat ik mij niet méér verneder tot een redeloos dier. Help mij, - help ons. Wij zijn schepen zonder stuur, wij zijn op drift geslagen booten. Zullen wij te pletter loopen tegen de kaaien? - God, - o, God, sta ons bij..

- Vader ik ben zoo gelukkig, - ik houd zooveel van u. Ik wil nooit trouwen om steeds bij u te blijven.

Ik sta plots op. Ik zie niets meer. De wanden glijden om me heen. Mijn arm klieft de lucht. Ik sla Tine op den rug. Zij laat geen kreet. Ik sla harder. Zij kreunt zachtjes.

[p. 102]

- Vader, fluistert ze door haar tranen, sla me....

Haar heete adem snijdt me door 't gelaat.

Neen! - Ik zie de roode plekken van mijn kletsende hand op den rug. Ik voel hoe haar stekende blik mij doorpriemt. Ik neem ze op, - kus ze, - en mijn kus is een beet, waaronder zij kreunt. Dan kust ze mij vlak op den mond, zoodat ik duizel.

God, - o, God!

Dan neem ik haar op, omkleed haar met zoenen en draag ze naar haar kamer. Aan de deur laat ik haar echter vallen, - en vlucht het erbarmen van den nacht in.

Ik ben geen oogenblik rustig, den volgenden ochtend. Het komt me voor dat Liza me met verwijtende blikken beziet. Maar Tine's oogen dragen steeds naar mij. Zij zegt amper een woord, - maar haar zwijgzaamheid is me te welsprekender. Zij fladdert rond mij. Het is of de geringschatting welke zij haar moeder toedraagt nu ook op mij overgeplant wordt.

Ik heb alle kontakt met haar gebroken. Als ze het eenmaal, tweemaal, driemaal gemerkt heeft gaat ze zitten in den stoel, waarin ik ook gister avond zat. Zij ziet heel bleek, - haar blik peilt de ruimte.

[p. 103]

Maar ik houd dit spel van stommen ambacht niet vol.

Om haar te laten verstaan dat er niets ongewoons gebeurd is praat ik doodgewoon met haar. Zij verheldert, springt op, - helpt haar moeder in de keuken.

Ik weet dat ze mij nu 's avonds zal komen afhalen van de fabriek. Daarom keer ik langs een anderen weg huiswaarts. Maar dan maak ik mij ongerust over haar wegblijven. Ik verwijt me zelf mijn lafheid. Juist als ik haar wil tegemoetgaan komt ze binnen. Ze heeft mijn list begrepen, want ik zie haar oogen zacht beschreid.

- Tine, zeg ik, ik had een dringende boodschap te doen voor den directeur. Neem me niet kwalijk, dat ik u niet heb kunnen ontmoeten.

Ze reageert niet. Ziet me droef aan.

- Och, - och.. doet ze; kort, als twee kreten van pijn.

Ik heb het geluk van mijn kind verwoest.