Het duistere bloed

[p. 12]

II.

OP een avond, toen de zon in koperen gloed achter den Scheldedijk verzonken lag, keerde ik moe en ellendig naar huis. Sedert dagen voelde ik mij de borst beklemd, de beenen onzeker. Ik bevond mij alleen in de kamer en draalde om het licht op te steken Hoe verlaten, hoe hulp- en steunloos stond ik in het leven .. Ik barstte in tranen los, hoezeer ik ook mijn best deed mij flink te houden. - Toen kwam Anna, zacht, nader. Ik hoorde haar lichten gang, ik ving haar luwen adem op. Als nooit had ik in deze ééne stonde het besef gekregen hoe nader zij mij wel stond. En hoe ik, aldoor haar ontvluchtend, haar steeds gezocht had. Ik schaamde mij om mijn tranen. Hoe belachelijk moest ik haar niet toeschijnen! Ik wilde licht maken, Maar zij weerhield mij en fluisterde:

- Ik weet wel wat u deert, lieve jongen.

[p. 13]

Sinds gij het weet van mij, van ons .. van allen.... Hij dwingt er ons toe. Hij is de baas.

Zij zuchtte deze woorden meer dan dat ze ze sprak. Ik trilde: waar moest dit eindigen? Zij hernam:

- Maar.... haar stem verging in ontroering, ....uw moeder heeft hem tallooze malen betrapt. En toen zij, eens, de eerste keer.... met dien flodderenden Spanjool... Hij heeft ze afgeranseld en buiten gezet. Wat hij misdeed moest daarom nog niet een ander doen, tierde hij. Toen ik hem er nog onlangs op wees en zegde dat gij treurde om uw moeder, beet hij mij in den schouder. Maar.... Karel....

Het was de eerste maal dat een vrouw mijn naam zóó vermondde. Nooit had hij mij zóó toegesuisd. Anna stond nu dicht naast mij. Ik voelde ze. Ik voelde haar warmen adem al dichter, ik rook den geur van heur haar zeer nabij, ik raadde de warmte en de lijnen van haar lichaam. Zeer bewogen stond ik naast haar. Ik dacht elk oogenblik neer te ploffen. Mijn keel schroeide. Mijn lippen brandden op elkaar. Mijn oogen vlamden. Een stap kwam zij nog nabij. Toen ontsloten zich mijn armen. Voor 't eerste drukte, prangde ik een vrouw tegen mij aan! Ik schreide. Wat was deze

[p. 14]

vreugde triest. Alleen zij kon mij troosten, alleen zij kon mijn bedrukte ziel ontladen. Zij leunde tegen mij aan. Gaf zich over.

- Anna, fluisterde ik, Anna.... mijn moeder heette immers als gij?

Zij omknelde mij nòg heftiger, - zoende mij wild op de haren, de oogen, den mond. Mijn krachtige arm omsloot ze geheel. Zij beet mijn lippen stuk. Dan maakte zij zich zacht van mij los. Toen, met een plof, het licht ontschoot stonden wij schaamtevol tegenover elkaar. Anna liep weg.

Een stekende onrust verliet mij niet.

Ik ontvluchtte de school. Klas, leeraar, jongens, - alles was mij een voortdurende kwelling, een reusachtige bedreiging.

Ik doolde langs de straten, gewonnen, verloren. Hield mij nu bij voorkeur op voor de uitstalkasten van lingeries en groote warenhuizen met, soms, ontkleedde mannequins in de vitrienen. Ik dwaalde weer langs Schelde en dokken. Nergens vond ik rust. Ik voelde mij den rijkste te rijk, - en wist me toch zoo armtierig. Er was een verdriet dat almaar knaagde.

Sinds ik het van vader wist bleef ik hem geheel uit den weg. Maanden vergingen zonder

[p. 15]

dat wij elkaar zagen. Vader, slaaf van zijn lusten, bekommerde zich niet om mij. Ik verfoeide hem al langer zoo meer. En wijdde moeder mijn vereerende liefde. Zij zou mijn nood begrijpen. Ik had me de zekerheid voorgespiegeld dat ik haar nog zou weerzien. Zij zou ééns uit de menigte op mij toetreden: ik zou ze herkennen en alles zou weer goed zijn. O, wat schroeide in mij de behoefte aan innigheid en teêrheid, - dingen welke mij onthouden waren geworden. Wie gaf mij hen?

Anna. Daar was voor mij alleen Anna, - die zich aan den vader gaf en van den zoon hield.

Ja, ze hield van mij. Als ze kon; kwam ze 's avonds op mijn kamer. Haar angst betrapt te worden, het fluisteren van haar heesche stem wonden mij op. Ik wist mij groot en krachtig en was bereid tot het uiterste te gaan. Als zij kwam doofde ik de lamp. Kind nog, wenschte ik steeds een herhaling van dien eersten avond van teêrheid. Zij had mij enkel op dien streelenden, liefdevollen, maar smartelijken toon: ‘Karel’ te zeggen en ik was weer rijk aan zaligheid. Hoe oud was zij? Ik vroeg er haar niet naar. Wat kon het mij trouwens schelen?

Alleen: ik was veertien.

[p. 16]

Op een avond vroeg ze mij rillend of ik met haar niet ver weg wilde, - vér weg. En of ik dan altijd bij haar zou blijven....

Ik vroeg niet waarheen. Ik besefte maar één ding duidelijk: weg. Hier weg. Het raadsel dat ik steeds in deze vrouw vermoed had brak open. Ofschoon mijn antwoord dadelijk vaststond keek ik haar vragend aan.

Smeekend, sidderend richtte zij haar donkere oogen tot mij, die oogen waarvan het mysterie me thans klaar voor kwam.

- Ja, hijgde ik.

En den volgenden ochtend vertrokken wij naar Parijs.