Poëmata

Elegia VIII.

Ad Alpes.

HElueticae cautes, Bacchoq́ue incognita saxa,

Et tantum sterili culmina tecta niue.

Dum vocor Italiam tenero permittite Vati

Non nimium fesso vos superare pede.

Tuq́ue Pater Gotharde niues cohibere memento

Ne mea pro lacrymis ebibat vmbra niues.

[p. 240]

 

Ignorata ferae lacerent ne membra volucres,

 

Pascat & obcaenas triste cadauer aues.

 

Aut mage communi quondam tumulanda sepulchro

 

In vestro iaceant frigida membra iugo.

 

Sunt mihi iura. tui nimium bene nota sacelli,

 

Faetet vbi multis terra cadaueribus.

 

Hic ego tres nimium subuersos pondere Francos,

 

Hic Belgae memini me doluisse vices.

 

Quis scit an illustri fuerint de stirpe creati,

 

Aut studij celebres nobilitate sui.

 

Forsan & ex illis Musarum signa secutus,

 

Aut aliquis Phoebi clar[u]s ab arte fuit:

 

Nunc procul à Patrijs nulli lacrymabile terris

 

Faetet in Helueticâ vile cadauer humo.

 

Adspice quàm fragili pendent mortalia filo,

 

Adspice quàm dubijs sors fluit acta rotis.

 

Nil hûic nobilitas, nil illi profuit aurum,

 

Gothardus nimiâ mersit vtrumque niue.

 

Dumq́ue peregrinis quondam condantur arenis,

 

Hospitium strigibus corpora nuda iacent.

 

Forsan & Helueticae medicamina noxia sagae,

 

Ossaq́ue Thessalicis dant nocitura modis.

 

Heu miseri! non vlla parens germanaq́ue vobis

 

Compressit tremulâ lumina fracta manu.

 

Non gelidum Syrio corpus perfudit amomo,

 

Non fixit rigidis oscula summa genis.

 

Necdum defessos occlusit luminis orbes,

 

Cunctaque Gothardus praestitit officia.

 

Spiritus ignotas expulsus cessit in auras,

[p. 241]

 

Barbaricamq́ue colit non tumulatus humum.

 

Ah melius Gotharde meis succurre Camoenis,

 

Foeliciq́ue iube me magis ire pede.

 

Tuq́ue colens celsi fastigia montis Oreas,

 

Lapsuras retine me properante niues.