Poëmata

Elegia IV.

Ad Reuerend. P. Ignatium de Dyckere Augustinianum.

QVid mihi dimissas suades reuocare Camoenas

Dyckere, pars animae dimidiata meae?

Quid mandas iterum veteri me currere campo,

Quò semel aduerso me pudet isse Deo?

Non benè difficiles cui nent mala fila sorores,

Laeta dabit fatis dissona verba suis.

Non benè qui misero curarum fluctuat aestu

Militat in castris Phoebe quiete tuis.

Quis velit vt vernos tellus exhalet odores

Quam nimio vinctam frigore stringit hyems?

Quis velit aërias laetum cantare volucres,

Quas spoliat plumis bruma seuera suis?

Carmina felices faciant, quêis dexter Apollo

Pocula Pegasois plena propinat aquis:

Hoc mea mî Pandora negat, quae sidere tristi

Natali nocuit inuidiosa meo.

Quae mea perpetuis iactari pectora curis,

[p. 185]

 

Et nunquam faciles mî iubet ire dies.

 

Scilicet aduersis nihil est confidere Diuis,

 

Inuito pereunt carmina structa Deo.

 

Scilicet innumeros frustrà sudatur in annos.

 

Ingenium Vates, non ea cura facit.

 

Ille Poëtarum genitor diuinus Homerus

 

Aeacides cuius munere nomen habet;

 

Quantumuis gemino viuat celebratus in orbe,

 

Ingenium tollas, nullus Homerus erit.

 

Ille quoque aeternae felix Aeneidos auctor.

 

Barbarus, ingenium ni vetuisset, erat.

 

Qui legis Horatium, qui tersi carmina Galli,

 

Quid nisi delicias, ingeniumq́ue legis?

 

Si dubites docti placeant cur scripta Nasonis,

 

In promptu causa est, ingeniosus erat.

 

Denique de tantâ si quem mirabere turbâ,

 

Ingenio careat, non nisi vilis erit.

 

Nos ideò durae quêis sunt in carmina Musae,

 

Exiguâ legimus littora sola rate.