Gedichten

LXVIII. Verkens in een eekwoud eikels etende.

Weer nieu, weer out, dat goet is hout.

De ackers, soo men segt, in 's werrelts eerste jaren,

De liefelicste spijs voor alle menschen waren,
Nu isser verckens kost, die haer daer met versaen,
En selve gruys en broot voor ackers laten staen.
De menschen sijn alsoo, die vlien de goe manieren
Om dat zy nieuwe sijn, en anders niet en vieren
Dan dat naer outheyt rieckt, met schimmel is besmet.
Wel: laet se verckens sijn, ick volg de nieuwe wet.