Gedichten

[p. 108]

LIX. Een man van zijn peerd geworpen.

Die 't hooge gaet, sich selven schaet.

Als Corydon nu lest was op een peert geseten,

Maer sonder sael en toom, wiert hy daer af gesmeten;
Hy vattet by de steert, het sloeg van achter uyt:
Daer lag de mallen geck met zynen neus in 't kruyt.
Hans is zijn plaetse quijt, als onbequaem tot staten;
Hy hoopt noch evenwel, hy wilt se niet verlaten:
Ke lieve, sijt te vreen, en gaet nu voorts te voet,
Eer dat ghy u meer schae en meerder schande doet.