Gedichten

XLIV. Twee reizigers; de een draegt zijn pak op den rug, de ander ter zyde op den arm.

Die leeft gerust, leeft in wellust.

Ghy siet twee reysers hier, elck moet zijn pacxken dragen:

Die 't op den rugge neemt, gaet neerstich sonder klagen;
Die 't altijt nevens hem aen zynen arme siet,
Kan qualijck voort gegaen, blijft steken in 't verdriet.
Soo gatet met ons al. Die haer tot ruste wenden,
Met middelmaet te vreen, en voelen geen ellenden;
Maer die met sorgen sijn en gierigheyt gelaen,
En sien haer leven noyt dan vol ellenden gaen.